Να αρχίσουμε με τα αυτονόητα… Τι ματσάρα ήταν αυτή και πόσο… διεγερτική είναι μία τέτοια νίκη. Ο Παναθηναϊκός πραγματικά ήταν στο κλίμα της μέρας (σ.σ. Black Friday) και έκανε εκπτώσεις στο πρώτο ημίχρονο επιτρέποντας στη Ρεάλ να κάνει πάρτι στο ΟΑΚΑ.
Το -16 του 21’ δεν ήταν μόνο λόγω των απίστευτων ποσοστών των φιλοξενούμενων, αλλά και της κακής αμυντικής λειτουργίας του Παναθηναϊκού. Αλλά το κατάστημα έκλεισε κάπου στο 21’, Ρίβερς, Γκιστ και Καλάθης ευχαρίστησαν τους παίκτες του Λάσο για το όσα είχαν αγοράσει στο πρώτο μέρος και τους φιλοδώρησαν με το δικό τους τρόπο, για να αναλάβουν Σίνγκλετον, Γκάμπριελ και Παππάς στο τέλος να τους αποστείλουν και την… λυπητερή.
Τι νίκη… Και ήταν φυσιολογικό να ανησυχεί κάποιος στην αρχή με την εικόνα του αγώνα. Ξέρετε, τα νούμερα πολλοί πιστεύουν ότι δεν λένε πάντα την αλήθεια και το σίγουρο είναι ότι πολλάκις στο μπάσκετ αυτό έχει αποδειχθεί. Μόνο που στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα στο ΟΑΚΑ, τα νούμερα της στατιστικής αντικατόπτριζαν πλήρως την εικόνα του.
Ο Παναθηναϊκός ήταν μυαλωμένος επιθετικά, με μόλις 1 λάθος, αλλά πολύ άστοχος από την περιφέρεια με μόλις 3/13 τρίποντα. Η παρουσία του Ταβάρες των 221 εκατοστών στην ρακέτα, έκλεινε όλους τους διαδρόμους, με την έξτρα πάσα να είναι στην περιφέρεια και τους παίκτες του Πασκουάλ να σουτάρουν με καλές προϋποθέσεις αλλά… άστοχα.
Από την άλλη η Ρεάλ είχε συνολικά 13/17 δίποντα και 6/11 τρίποντα, ποσοστά που κάλυπταν και τα αρκετά λάθη που είχαν. Είναι χαρακτηριστική η διαφορά στα ριμπάουντ. Ο Παναθηναϊκός είχε μόλις 8 και η Ρεάλ 20. Τα 4 εκ των οποίων επιθετικά, που σημαίνει πως από τα 9 σουτ που έχασαν, 4 φορές η κατοχή ξαναπήγε στα χέρια τους.
Άρα η Ρεάλ σε ένα ημίχρονο σπατάλησε με χαμένα σουτ μόλις 5 επιθέσεις από τις συνολικά περίπου 50 κατοχές που είχε. Ασύλληπτο νούμερο για κάποιον που έρχεται ως φιλοξενούμενος σε μία καυτή έδρα όπως το ΟΑΚΑ και με τόσες και σημαντικές απουσίες στο ρόστερ της.
Ο Ντόνσιτς σαν οργανωτής ήταν άψογος και μην ξεγελιέστε από τα 5 λάθη που έκανε, μιας και από τα χέρια του άρχιζαν οι περισσότερες επιθέσεις. Ο Ρούντι Φερνάντεζ πιο μυαλωμένος από ποτέ, είχε 6 πόντους και 3 ασίστ και ο Τόμκινς με τον Ρέγιες έμοιαζαν ασταμάτητοι τόσο κοντά όσο και μακριά από το καλάθι.
Η Ρεάλ με πολλά σκριν επιλογής μακριά από την μπάλα και αρκετές πάσες στην weakside έβρισκε λύσεις και σκορ από μακριά (6/11 τρίποντα), ενώ ο Παναθηναϊκός παρά το καλό σπλιτάρισμα και την έξτρα πάσα… όχι (3/13 τρίποντα).
Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό ήταν στην επίθεση να συνεχίσει να λειτουργεί καλά, ίσως λίγο πιο γρήγορα και απλά να ανεβάσει λίγο τα ποσοστά του και στην άμυνα να γίνει πιο σκληρός για να δούμε αν η Ρεάλ απλά είχε φεγγάρι που δεν έχανε με τίποτα ή εκμεταλλευόταν την νωθρή άμυνα των πρασίνων.
Για οκτώ λεπτά στην τρίτη περίοδο, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Ο Παναθηναϊκός χτυπούσε συνεχώς στα πόδια τον Ταβάρες και είτε με πάσες ψηλά στο καλάθι μετά από πικ εν ρολ ή με επιθετικά ριμπάουντ μείωνε διαρκώς την διαφορά. Το ένα μέρος οφείλεται στο πολύ γρήγορο dive του Γκιστ που δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να ακολουθήσει ο Ταβάρες και το άλλο, στον Ρίβερς που έπαιρνε διπλά σκριν μακριά από την μπάλα (πάλι το δεύτερο από τον παίκτη που μάρκαρε ο Ταβάρες και σκόραρε κατά ριπάς.
Στην άμυνα, η πίεση έγινε ασφυκτική πάνω στην μπάλα, ώστε να αποτρέψει κάθε είδους δημιουργία από τους παίκτες της Ρεάλ. Η λύση τους ήταν να πάνε σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός και ο Παναθηναϊκός και να… προσπαθούσε από το ποστ του Ταβάρες δεν θα έχανε.
Ο Λάσο επανέφερε τον Ρέγιες, ο Ρίβερς φορτώθηκε με τρίτο φάουλ και δύο τρίποντα από τους Ισπανούς, τους ξανάδωσαν ανάσες. Το ερωτηματικό πλέον ήταν κατά πόσο οι αλλαγές που αναγκαστικά θα έκανε ο Πασκουάλ για να δώσει και λίγα δευτερόλεπτα ξεκούρασης στους βασικούς του, θα έμπαιναν στο ίδιο μοτίβο παιχνιδιού.
Για την περίπτωση του Ρίβερς δεν είχαμε λύση, με τον Αμερικανό να σηκώνεται αμέσως στην έναρξη του τέταρτου δεκάλεπτου παρά τα τρία του φάουλ. Και ευτυχώς γιατί δεν έχασε τον ρυθμό του στα σουτ και ολοκλήρωσε το ματς με 20 πόντους και 3 κλεψίματα.
Το colpo grosso για τον Παναθηναϊκό ήταν η είσοδος των Παππά και Γκάμπριελ, που από την ένταση που είχαν για να κερδίσουν και κυρίως ο Αμερικανός, παρά λίγο να έρθουν στα χέρια για μία βοήθεια που δεν έδωσε ο πρώτος μετά από χαμένο σουτ του Ντόνσιτς.
Παρένθεση τώρα… Τέτοιες συμπεριφορές θες να τις βλέπεις. Μην διαβάσουμε πουθενά βλακείες, ότι υπάρχει πρόβλημα στις σχέσεις και άλλα τέτοια «κιτρινίστικα». Αυτά για τον Φουρθκιώτη, όχι για τον Παναθηναϊκό. Έχει τεράστια διαφορά να γίνονται όταν μία ομάδα κερδίζει πλέον και άλλη όταν χάνει. Τώρα έδειχναν το πάθος που ξεχείλιζε για να το πούμε και ποιητικά από τους πράσινους. Ο Γκάμπριελ έτρεχε πραγματικά σε όλες τις φάσεις για να καλύψει κενά. Και η επίθεση του στον Παππά, είχε ως συνέπεια, τρεις απίστευτες άμυνες με πίεση πάνω στην μπάλα από τον Έλληνα παίκτη.
Ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να είναι δημιουργικός στην επίθεση και να μην κάνει εύκολα λάθος (ολοκλήρωσε μόλις με 3). Είχε 6/17 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο, ποσοστό που μοιάζει με αυτό της… Ρεάλ του πρώτου και ισορρόπησε πλήρως το θέμα των ριμπάουντ, αφού από το -12 του πρώτου ημιχρόνου, ολοκλήρωσε με μόλις 4 λιγότερα.
Στην άμυνα του, όσο πολυτάλαντος να είναι ο Ντόνσιτς και να μην χάνει τρίποντο ούτε με μπάσιμο όπως αυτό της ισοφάρισης στο 39’, όσο και αν ο Λάσο μπέρδεψε τους πράσινους με μία ζώνη που έμοιαζε με τις προσαρμογές της σε 4-1 με 4 στην περιφέρεια και μόνο τον Ταβάρες στη ρακέτα, ο Παναθηναϊκός ρίσκαρε να… χάσει από τον Καμπάτζο και δικαιώθηκε. Ο Αργεντίνος, πλέι μέικερ δεν είναι, σουτέρ δεν είναι και η Ρεάλ υπέφερε στην οργάνωση νορμάλ επιθέσεων όσο αυτός είχε την μπάλα στα χέρια του.
Το σουτ του Παππά μπήκε, οι βολές όταν χρειάστηκε… μπήκαν και ο Παναθηναϊκός πήρε μία νίκη που είναι σημαντική γιατί η Ρεάλ όταν γυρίσουν και οι τραυματίες της, δεν θα χάνει εύκολα και πουθενά.
Πάμε στο επόμενο…
