Το τι έγινε στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό λίγο ως πολύ είναι γνωστό. Το πώς ερμηνεύτηκε ή αναλύθηκε η νέα επικράτηση των πρασίνων έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η σχέση του υπογράφοντα με το ποδόσφαιρο είναι όση και της… Κωνσταντίνας Σπυροπούλου με το Survivor. Κοινώς το βλέπουμε, μπορεί να παίζουμε κιόλας αλλά σχετικούς δεν μας λες. Που κολλάει αυτό με το χθεσινό ντέρμπι;
Στο ότι ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου μοιάζει πάρα πολύ με τον Παναθηναϊκό στην μπάλα που έψαχνε συνεχώς δικαιολογίες και άλλοθι σε τρίτους για τα χάλια του, αλλά ποτέ στο εσωτερικό του. Και εκεί το θέμα είναι ότι υπήρχε και λόγος να το κάνει, με εξώφθαλμα σφυρίγματα. Εδώ όμως σε καμία περίπτωση.
Λίγες ώρες πριν τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, ο Μαρμαρινός φεύγει από τον ερυθρόλευκο πάγκο. Είχε αντέξει σε τόσες αλλαγές προπονητών αλλά με τον Σφαιρόπουλο κατάφερε να τσακωθεί. Ο τεχνικός του Ολυμπιακού είναι ένας πολύ αυστηρός άνθρωπος. Ακόμα και με τον εαυτό του. Δεν τα βάζει ποτέ εύκολα κάτω και δεν είναι τυχαίο το που έχει φτάσει. Μόνο που τώρα είναι φανερό ότι νιώθει αφόρητη πίεση και κάνει λάθη.
Ο Ολυμπιακός δεν παίζει μπάσκετ, δεν έχει βοήθειες από κανένα από τον πάγκο του και είναι τόσο μονοδιάστατος επιθετικά που μοιάζει αγνώριστος, με βάση το τι μας είχε συνηθίσει. Κατάφερε να χάσει από έναν Παναθηναϊκό που έπαιζε πραγματικά κακό μπάσκετ.
Αντί όμως να κάνει αυστηρή αυτοκριτική. Να δει ότι έχει χάσει κάθε παιχνίδι που «έπρεπε» να κερδίσει, κάθεται και ασχολείται με την διαιτησία. Η οποία παρεπιπτόντως δεν έκρινε κανένα ματς. Το παιχνίδι κρίθηκε από το μηδέν σχεδόν όλων των αναπληρωματικών του Ολυμπιακού, από το ότι Λεκαβίτσιους, Μήτογλου αλλά και ο εξαιρετικός χθες Βουγιούκας έκαναν πράγματα που ήταν παραπάνω από αυτά που περίμενε ο Πασκουάλ και όχι από τα φάουλ που χρεώθηκαν οι Μιλουτίνοφ και ΜακΛιν. Στο κάτω κάτω ας εμπιστευόταν τον Μπόγρη που επειδή έκανε 2 φάουλ στον Βουγιούκα δεν ξαναπέρασε στο παρκέ από το 17’ και μετά.
Όταν ο Παναθηναϊκός χάνει κάθε στόχο του σε επίπεδο στρατηγικής, όπως το να χτυπήσει τον Σπανούλη στην άμυνα, όπως στο να εκμεταλλευτεί κακή close out άμυνα, όπως στο να πετύχει πόντους από συνεργασίες ή περνώντας την μπάλα στους ψηλούς σε μις ματς και παρ’ όλα αυτά κερδίζει το παιχνίδι, δεν μπορεί να μιλάς για διαιτησία, αλλά για τη δική σου αποτυχία στο επιθετικό πλάνο. Γιατί αν δεχθούμε ότι η διαιτησία βοήθησε τον Παναθηναϊκό να φτάσει στους 68 πόντους, εσένα σίγουρα δεν σε περιόρισε στο να βάλεις μόνο 61 σε ένα ματς που ήθελες να το πάρεις, για το γόητρο, για ψυχολογική ανάσα και κυρίως για να εδραιώσεις και την θέση σου στον πάγκο.
Μία θέση που παρά τα όσα γράφονται στα διάφορα forums σώθηκε επειδή για όλα έφταιγε χθες ο Παναγιώτου.
Τέλος πάντων… ρόλος μου δεν είναι να κρίνω τον Ολυμπιακό και την προσπάθεια που κάνει να βρει σωτηρία στην εξαιρετικά μέτρια ως τώρα αγωνιστική του παρουσία. Πιστεύω ότι σίγουρα στο μέλλον θα είναι πολύ καλύτερος και θα διεκδικήσει τόσο την παρουσία του στο Final Four έστω και με μεινονέκτημα έδρας, όσο και το πρωτάθλημα με τον ίδιο τρόπο. Ίσως να το κάνει και τις δύο φόρες απέναντι στον Παναθηναϊκό…
Θα πάρει κατά πάσα πιθανότητα και το Κύπελλο Ελλάδος, οπότε η χρονιά ίσως και να σωθεί.
Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, επιμένω να λέω ότι οι αναπληρωματικοί του πρέπει να πάρουν περισσότερο χρόνο και στήριξη από τον προπονητή τους. Φάνηκε ξεκάθαρα στο ματς με τον Ολυμπιακό. Την διαφορά δημιούργησαν οι Λεκαβίτσιους και Μήτογλου… Τον Παναθηναϊκό έσωσε στο δεύτερο δεκάλεπτο ο Βουγιούκας… Αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες, χωρίς άγχος. Ή αν δεν τους εμπιστεύεται και στα δύσκολα, τότε να αποκτηθούν άλλοι. Η μηδενική συμμετοχή του Όγκαστ, ή ο όλο και μειωμένος χρόνος συμμετοχής του Γκάμπριελ σε παιχνίδι μάλιστα που έλειπαν τόσο ο Λοτζέσκι όσο και ο Θανάσης Αντετοκούμπο, δείχνουν ότι ο Παναθηναϊκός και ο Πασκουάλ ίσως αναζητά αλλού λύση για την front line του, ώστε να παίρνει ανάσες ο Γκιστ.
