Έβλεπες το παιχνίδι με την Βαλένθια και σκεφτόσουν στο φινάλε, όπου τα σενάρια διαδέχονταν το ένα το άλλο, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν αυτή την ομάδα, ο Παναθηναϊκός την είχε κερδίσει στην Ισπανία στον πρώτο γύρο.
Βέβαια με τα «αν» ιστορία δεν γράφεται και έτσι καταλήξαμε όλοι στο να βγάζουμε κομπιουτεράκια και να κάνουμε σενάρια που θα ζήλευε και ο Φώσκολος όταν έγραφε την Λάμψη.
Συγγνώμη που δεν θα μπω σε αυτή την διαδικασία, μιας και η ιστορία έχει δείξει ότι όποιος διαλέγει τον αντίπαλο του, απλά κάνει το χατίρι στον αντίπαλο προπονητή για το λεγόμενο… έξτρα motivation που ζητάνε όλοι.
«Με διάλεξες; Κάτσε να δεις τι ωραία που θα περάσεις», είναι το μότο τους και πρέπει να καταλάβουν όλοι, ότι ο αντίπαλος σου στα προημιτελικά δεν είναι τυρόπιτα για να μπορείς να επιλέξεις… Κοιτάς την δική σου πείνα για να πας στο Final Four και όποιον και να σου φέρουν μπροστά σου, τον τρως.
Ο Παναθηναϊκός εξάλλου δεν έχει την πολυτέλεια να διαλέξει. Η Euroleague πολλά χρόνια τώρα δεν έχει καταφέρει να σώσει το κύρος της τελευταίας αγωνιστικής. Από το 2003 που η Μπουντούσνοστ έχανε με 63 πόντους για να περάσει η Σιένα, μέχρι και τώρα που τελευταία αγωνιστική ο καθένας (σχεδόν) μπορεί να κάνει τις επιλογές του.
Όχι όμως και όλοι. Μιας και οι πράσινοι είτε χάσουν είτε κερδίσουν θα εξαρτιώνται από τις ορέξεις των άλλων και κυρίως του Ολυμπιακού που αντιμετωπίζει την Ζαλγκίρις και λιγότερο της Ρεάλ που αντιμετωπίζει τελευταία χρονικά την Μπάμπεργκ.
Το τι θα γίνει και πως ο Παναθηναϊκός τερματίζει από το… πουθενά τρίτος το ξέρετε. Αλλά αυτά τα σενάρια συνωμοσίας ότι ήδη κάποιοι αντίπαλοι έκατσαν να χάσουν, διαψεύδονται από το τρίποντο στο φινάλε του Ντόνσιτς ή το καλάθι του Όγκουστιν.
Οι πράσινοι θα πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους, είτε πέσουν με τον Ολυμπιακό ή με την Ρεάλ, είτε καταφέρουν να έχουν τελικά πλεονέκτημα έδρας είτε όχι. Σε αυτό το πλαίσιο, τα επόμενα παιχνίδια, μέχρι τις 17 Απριλίου θα πρέπει να χρησιμεύσουν σαν γερά φιλικά. Έστω και αν αντίπαλοι είναι ο Άρης, ο Κολοσσός και το Ρέθυμνο.
Ίσως για αυτό, ο Πασκουάλ να πρέπει να πάρει μία γενναία απόφαση να φτιάξει το ρόστερ του ελληνικού πλέι οφ, όσον αφορά τους ξένους μία ώρα, ή για την ακρίβεια, ένα μήνα νωρίτερα. Να ενσωματώσει κοινώς τον Τζέιμς και στο ελληνικό ρόστερ, ή ακόμα και τον Πέιν που και στο ματς με την Βαλένθια έδειξε ότι είναι πιο χρήσιμος από τον συμπαθέστατο και αγωνιστή Γκάμπριελ.
Να δουλέψουν όλοι μαζί και να πάει στα πλέι οφ που αρχίζουν σε τρεις εβδομάδες, έτοιμος για να αγωνιστεί απέναντι σε μία ομάδα που θα ήθελε να τον… αποφύγει και όχι να τον διαλέξει. Αυτό ήταν πάντα ο Παναθηναϊκός. Αυτό θέλουμε να ξαναγίνει.
