Η αλήθεια είναι ότι σε πιάνει μία μελαγχολιά όταν αρχίζει να γράφεις για τα ελληνικά πλέι οφ και τον συμπαθή Κολοσσό Ρόδου, την ίδια ώρα που αρχίζει το Final Four στην γειτονική Σερβία και φαντάζεσαι πως θα ‘ταν το ματς απέναντι στην “Ρωσική Αρκούδα» ήτοι ΤΣΣΚΑ. Αλλά για τον Παναθηναϊκό αυτή έμελλε να είναι η μοίρα του, την όποια όπως όλοι θυμόμαστε, δεν επέλεξε και αποκλειστικά ο ίδιος.
Οι πράσινοι ξεκίνησαν και μάλλον σύντομα θα περάσουν από το πρώτο πιάτο στο δεύτερο, ελπίζοντας εις εκ των «Δικεφάλων» να προβάλει σθεναρότερη αντίδραση από την ομάδα της Ρόδου.
Όταν κάποια στιγμή το σκορ έφτασε την Τετάρτη στο +50 (78-30), η κοινή σκέψη έλεγε να ολοκληρωθεί η σειρά αμέσως εκεί. Δεν χρειαζόταν ούτε ένα ακόμα ταξίδι, μήτε δεύτερο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός γενικά από τα παιχνίδια στην Μαδρίτη και μετά έχει δείξει κάποια πράγματα, τα οποία όμως η ευκολία των αγώνων που ακολούθησαν, δεν επέτρεψε να τα δούμε και σε πιο δύσκολο επίπεδο.
Αρχικά η επιλογή της τελικής δωδεκάδας από τον Πασκουάλ, έδειξε πως θέλει ένα δεύτερο «καθαρό» άσο πίσω από τον Καλάθη, για αυτό και προτιμήθηκε ο Λεκαβίτσιους από τον Ντένμον. Ίσως ήταν και ένα Mea Culpa του Ισπανού τεχνικού, που στην Μαδρίτη άφησε εκτός του Λιθουανό και όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος αλλά και της εικόνας του τριφυλλιού, ήταν λάθος. Ο «Λέκα» θα μπορούσε να δώσει λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και να κουράσει περισσότερο τα γκαρντ των Ισπανών. Όχι ότι ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, επειδή δεν έπαιξε όμως. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Απλά μία σχέση την έχουν.
Στην front line, πολλοί θεώρησαν ότι οι επιλογές να μείνουν εκτός οι Γκάμπριελ και Πείν έχουν να κάνουν με τον Μήτογλου. Ο νεαρός σέντερ όντως πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον Πασκουάλ, αλλά η ταυτόχρονη παρουσία των Θανάση, Ρίβερς και Λοτζέσκι στην ομάδα, έχει να κάνει με τα σχήματα που θέλει να δοκιμάσει ο Ισπανός τεχνικός με τον Ολυμπιακό.
Είναι πολύ πιθανόν κάποια στιγμή να τους δούμε και τους τρεις στην ίδια πεντάδα, ώστε να μπορούν οι αλλαγές σε κάθε σκριν και μακριά από την μπάλα να γίνονται χωρίς να υπάρχει πολύ μεγάλο μις ματς. Ο Θανάσης μπορεί άνετα να παίξει σαν «τεσσάρι», ενώ στα τριάρια τύπου Παπανικολάου ή Παπαπέτρου κολλάει πολύ περισσότερο ένας από τους Λοτζέσκι και Ρίβερς από τον Γκάμπριελ ή και τον Ντένμον αν θέλετε να το δούμε και από την αντίθετη οπτική γωνία.
Ο Παναθηναϊκός με τον Τζέιμς στα παιχνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα, όταν πατάει γκάζι… χάνεται και είναι άκρως ενθαρρυντικό ότι ο Παππάς έχει μπει στην εξίσωση και βοηθάει πάρα πολύ στο να μην χαλάσει ο ρυθμός, παίζοντας και εξαιρετική άμυνα. Το ζήτημα είναι πως τα παιχνίδια με τον Κόροιβο, τον Κολοσσό, το Λαύριο που βρίσκεται σε φυσιολογική κάθετη πτώση λόγω κορεσμού, αλλά και την «μεθυσμένη» από το ευρωπαϊκό τίτλο ΑΕΚ, που ακόμα δεν έχει καλά πατήματα, δεν βοήθησαν τον Παναθηναϊκό.
Από την άλλη, μιας και πρέπει πάντα να κοιτάμε τον αντίπαλο, ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παραπαίει… Επιστρέφουν οι τραυματίες του, αλλά το θέμα με τους «ερυθρόλευκους» είναι πως είναι τραυματισμένοι αγωνιστικά και ψυχολογικά. Και εδώ πολύ σημαντικό ρόλο θα παίξει ο Παναθηναϊκός, μιας και αυτοί οι δύο θα είναι –αν δεν γίνει κανά θαύμα- το ζευγάρι του τελικού.
Οι πράσινοι, μετά και τις κινήσεις του Πασκουάλ (κοινό γεύμα, όλοι μαζί βραδινή έξοδο για να δουν τους Avengers) συσπειρώθηκαν και φαίνεται πάλι να διασκεδάζουν στο γήπεδο και αυτό βγαίνει και στην απόδοση τους. Ο Ολυμπιακός ψάχνει το χάπι για να πάρει τα πάνω του. Αυτό θα είναι σίγουρα μία νίκη επί του Παναθηναϊκού… Αν αυτή δεν έρθει ποτέ, τα προβλήματα των «ερυθρολεύκων» θα είναι πολύ μεγαλύτερα από το απόλυτο… μηδέν της φετινής σεζόν.
ΥΓ. Σάρας, Ζοτς, Ιτούδης και η Ρεάλ των «αντιπαθητικών» ξεκινάνε την Παρασκευή το τελευταίο ταξίδι για το Ευρωπαϊκό. Πεποίθηση μου είναι, πως όποιος επιβιώσει από τον πρώτο χρονικά ημιτελικό (Φενέρ-Ζαλγκίρις), θα κατακτήσει και το τρόπαιο…
