Βλέποντας το πρώτο δεκάλεπτο του χθεσινού τελικού νόμιζες ότι ζούσες μία ουτοπία, όπου το μπάσκετ στα ελληνικά πλέι οφ, είχε ανέβει τόσο πολύ επίπεδο, που η Euroleague θα φάνταζε μικρή.
Ο Ολυμπιακός έκανε μυαλωμένες επιθέσεις και διάβαζε τα λάθη του, ο δε Παναθηναϊκός χτυπούσε με τρόπους που δεν μας έχει συνηθίσει, έκανε τρικ στην άμυνα και πειραματισμούς στην επίθεση και χρησιμοποιούσε μέχρι και τον Όγκαστ που τον είχαμε ξεχάσει.
Εντάξει μετά ήρθε η συνέχεια, που ήταν μία επανάληψη του πρώτου αγώνα στο ΟΑΚΑ και ησυχάσαμε. 52 πόντοι είχαν επιτευχθεί συνολικά στο πρώτο δεκάλεπτο, 54, δύο περισσότεροι κοινώς, σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Οι δύο ομάδες στην αρχή του αγώνα είχαν 9/15 σουτ ο Ολυμπιακός και 11/17 ο Παναθηναϊκός, με τον μεν γηπεδούχο, στις επόμενες τρεις περιόδους, να πετυχαίνει όσα δίποντα είχε πετύχει μόλις στην πρώτη, τον δε Παναθηναϊκό, μία ομάδα που βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο περιφερειακό σουτ, να ευστοχεί σε 3 τρίποντα στην πρώτη περίοδο και σε 4 σε όλες τις άλλες μαζί.
Δυστυχώς, δεν ήταν η άμυνα αυτή που οδήγησε τις ομάδες σε τέτοια ποσοστά. Το παιχνίδι –στη συνέχεια του- ήταν ένα καχέκτυπο του πρώτου τελικού, μόνο που αυτή τη φορά οι ρόλοι είχαν αλλάξει. Ο Παναθηναϊκός βρήκε και άλλους τρόπους να απειλήσει το καλάθι του Ολυμπιακού και όχι μόνο με τρίποντο.
Να κάνουμε μία παρένθεση εδώ και να πούμε ότι είναι απαράδεκτο ο προκλητικός τρόπος που αντιμετωπίζει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, αλλά και πολλοί ομόλογοι του φέτος, το Νίκ Καλάθη. Εντάξει το Under, αλλά η απόσταση 2 μέτρων για να τον αφήσει να σουτάρει δεν μπορεί να του βγαίνει πάντα. To 30% που σουτάρει φέτος στα τρίποντα δεν δικαιολογεί τόσο μεγάλες αποστάσεις.
Ο Χάβι Πασκουάλ, προφανώς και κατάλαβε ότι πρέπει να βάλει όρια και περιορισμούς στους παίκτες του, μετά το πρώτο παιχνίδι. Αυτό το έκανε με δύο τρόπους. Αρχικά με τα σχήματα που επέλεξε. H παρουσία Ρίβερς και Λοτζέσκι στην ίδια πεντάδα και η εντολή να πάει η μπάλα χαμηλά όταν ο Παπανικολάου είναι πάνω στον Καλάθη, έκοψε τα μονόχνωτα κεντρικά πικ εν ρολ που ήταν όλος ο Παναθηναϊκός στο πρώτο τελικό.
Τα παιχνίδια ένας εναντίον όλων που είδαμε την προηγούμενη Κυριακή, ουσιαστικά μετατράπηκαν σε πιο μικρή χρονικά κατοχή της μπάλας από τον Καλάθη, που έφτιαξε ελεύθερους χώρους για τους συμπαίκτες του, σε παιχνίδια στην weakside. Ο Νικ δεν θα μπορούσε να επαναλάβει την πολύ κακή του εμφάνιση στο πρώτο αγώνα και το σημαντικό ήταν πως εμφανίστηκε απόλυτα συγκεντρωμένος και με αυτοπεποίθηση όπως μαρτυρά και η πρώτη του προσπάθεια για τρίποντο, που ήταν εύστοχη.
Από την άλλη, ο Πασκουάλ περιόρισε αισθητά και το rotation, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ολυμπιακού. Όσοι δεν τον δικαίωσαν στο πρώτο ματς, ή δεν του ταίριαζαν στο επιθετικό πλάνο, έμειναν εκτός. Παππάς και Μήτογλου δεν έπαιξαν καθόλου, ενώ οι Λεκαβίτσιους και Βουγιούκας μόνο στο πρώτο ημίχρονο. Ο δεύτερος προφανώς γιατί ήταν πολύ καλός και ο Όγκαστ.
Ο Πασκουάλ επέμεινε μόνο στον Ρίβερς, που σημαίνει πολλά, τόσο για το τι γίνεται στις προπονήσεις, όσο και για το ότι και ο Αμερικανός προφανώς θέλει να βρει τα πατήματα του. Ίσως το τρίποντο που σημείωσε μετά από αμέτρητες άστοχες προσπάθειες στα τελευταία παιχνίδια, να του τονώσει λίγο την ψυχολογία.
Όπως θέμα ψυχολογίας ήταν και η παρουσία του Λοτζέσκι, που ήταν ο θεμελιώδης λίθος στο να μην χαλάσει το τρικ του Πασκουάλ σε σχήματα χωρίς κλασικό «δυάρι» (Τζέιμς ή Παππάς) στο πρώτο ημίχρονο.
Το καλό για τον Παναθηναϊκό, είναι ότι το τρίτο παιχνίδι είναι πολύ κοντά στο να αλλάξει πράγματα ο αντίπαλος του. Δεν πιστεύω ότι θα δούμε διαφορετική αντιμετώπιση από τις δύο ομάδες την Κυριακή.
Ο Σφαιρόπουλος έχει να βρει τρόπο για να αντιμετωπίσει αμυντικά την δυσλειτουργία στα ματς απ του Σπανούλη και του Ρόμπερτς. Αν κατεβάσει εκεί τον Παπανικολάου, θα χάσει ένα μεγάλο ποσοστό στην καλή αμυντική προσέγγιση που έχει πάνω στον Καλάθη, αλλά με τον Παναθηναϊκό πλέον να πηγαίνει σε μονά πικ, ούτως ή άλλως το έχανε γρήγορα.
Δεν θα μου κάνει εντύπωση να δω τον Ολυμπιακό από νωρίς να παίζει με πολύ κοντά σχήματα και τον Πρίντεζη σαν σέντερ, με Παπανικολάου και τον εξαιρετικό Παπαπέτρου ταυτόχρονα στο παρκέ. Όπως και περισσότερη ώρα χρησιμοποίησης του Μάντζαρη.
Όλα αυτά δίνουν πόντους αμυντικά στον Ολυμπιακό, αλλά του στερούν στην επίθεση. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός θα είναι πάλι ομάδα που θα περιμένει να δει πως θα της πάνε τα σουτ. Από αυτά, καλώς ή κακώς παίρνει ψυχολογία και αν καταφέρει να πάει στο άναρχο παιχνίδι του Τζέιμς αργά μέσα στο ματς, όπως πήγε και στο ΣΕΦ, τότε θα έχει και πάλι τον πρώτο λόγο.
Το ότι σούταρε τόσο περισσότερα δίποντα από ότι τρίποντα στο ΣΕΦ (41-18 τα νούμερα) δείχνει μυαλό, συγκέντρωση και εντολή για να επιτεθούμε στο καλάθι, όσο και στην μπάλα στην άμυνα. Αρκεί μόνο να πούμε ότι το αντίστοιχο νούμερο στον πρώτο τελικό ήταν 32-29! Το ότι στο τελευταίο πεντάλεπτο, οι παίκτες πραγματικά ήταν σαν να παίζουν άλλο παιχνίδι, από τα προηγούμενα 35 λεπτά, είναι κάτι που θα πρέπει να προσέξει ο Πασκουάλ και να μεγαλώσει το μήκος στο… χαλινάρι, ώστε το μπάσκετ της ομάδας του, να γίνει για περισσότερη ώρα, στοχευμένο.
Ο Παναθηναϊκός –συμπερασματικά- έχει για δεύτερη φορά την χρυσή ευκαιρία να… «τελειώσει» τον αντίπαλο του. Ο Ολυμπιακός με τα τόσα προβλήματα θα πάρει ψυχολογία μόνο αν του το επιτρέψει ο αντίπαλος του. Στο ΟΑΚΑ, στο πρώτο παιχνίδι, όχι μόνο του το επέτρεψε, αλλά ο ίδιος του έδωσε το ψυχολογικό μπουστ για να θεωρηθεί ακόμα και φαβορί για την σειρά.
Ο Παναθηναϊκός καλείται να αντιμετωπίσει το δεύτερο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, με τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι στο πρώτο. Ο Μενέλαος Λουντέμης έγραφε ότι δεύτερη φορά το ίδιο λάθος, δεν είναι λάθος, είναι… επιλογή. Πιο λαϊκά και πιο… προπονητικά όπως ακούνε και οι παίκτες που έχει τύχει να συνεργαστούμε. Αν κάνει λάθος μία φορά μπορεί να είναι κακή συγκυρία, ή απειρία. Αν το ξανακάνεις και δεύτερη τότε είναι μόνο… μ@λ@κί@.
