Η χθεσινή μέρα, μαζί με όλη την σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού ανήκει στον Παύλο Γιαννακόπουλο. Στον κύριο Παύλο Γιαννακόπουλο, που μπορεί να ειναι αδοκιμο πλεον να τον αποκαλούμε έτσι, άλλα ποιός μπορεί να αρνηθεί το οτι θα μείνει για πάντα αθάνατος στις σκέψεις όλων.
Σε αυτό το κλίμα έγινε και χθες το ματς. Όχι τόσο από την πλευρά των παικτών, μιας και εκτός του Γκιστ και του Καλάθη στο παρκέ και των Φράγκι και Μάνου Παπαδόπουλου στον πάγκο, οι υπόλοιποι περισσότερα έχουν ακούσει για τον ιστορικό ηγέτη του τριφυλλιού, παρά έχουν ζήσει, αλλά από την πλευρά του κόσμου.
Συνθήματα, ειδικά διαμορφωμένα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο και η ιαχή στο τέλος που ήταν και συνάμα απαίτηση. «Πρωτάθλημα, μες στο Παλέ, για σένα Γιαννακόπουλε». Προσωπικά, πραγματικά νιώθω πολύ «μικρός» για να τολμήσω να μιλήσω για τον Παύλο Γιαννακόπουλο, αλλά κάποια στιγμή στο παιχνίδι, έτσι όπως ήταν η εικόνα των δύο ομάδων, σκεφτόμουν ότι οι πράσινοι σήμερα θα μπορούσαν με λίγο καλύτερη εικόνα να σβήσουν και το παιχνίδι που στεναχώρησε περισσότερο από όλα τον κύριο Παύλο. Αυτό το +35 πριν 22 χρόνια στο ΣΕΦ.
Γιατί για τέτοιο σκορ ήταν η εικόνα των δύο ομάδων στο ΟΑΚΑ και δεν είμαι υπερβολικός. Σκεφτείτε απλά ότι στο 33’ με την διαφορά στο +19 ο Παναθηναϊκός είχε χάσει ήδη 15 βολές. Σε ένα ματς με κακό μπάσκετ, στο οποίο πραγματικά ο Ολυμπιακός δεν έδειχνε ούτε μία στιγμή ότι μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλό.
Μην ξεγελιέστε από την μικρή διαφορά στο τέλος της πρώτης περιόδου. Ο Παναθηναϊκός έχοντας σε κακή μέρα τους Καλάθη και Τζέιμς, είχε σαν καλύτερο παίκτη από τον πάγκο στο αναμενόμενο rotation που γίνεται στην δεύτερη περίοδο, τον Λεκαβίτσιους, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο στην δεύτερη περίοδο.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γνωρίζοντας ότι οι πράσινοι θα σημαδέψουν τους Σπανούλη και Ρότζερς στην αρχή του αγώνα, ξεκίνησε με τον Μάντζαρη, αλλά ο Ρίβερς ήταν για δεύτερο παιχνίδι εξαιρετικός και του ακύρωσε τα σχέδια του Έλληνα τεχνικού. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το σχήμα, με Σπανούλη και Μάντζαρη στην ίδια πεντάδα, δεν το ξανά είδαμε στο παιχνίδι (εδώ χωράνε κάποια ερωτηματικά για την επιμονή στον Ρόμπερτς) με τον δεύτερο να μην ξανα πατάει στο παρκέ.
Από τον Παναθηναϊκό, ο Πασκουάλ στην αρχή έψαχνε έναν άξιο συμπαραστάτη στην ρακέτα του Σίνγκλετον που πραγματικά έμοιαζε σαν να έχει 2 κλώνους στο παρκέ και να είναι παντού, αλλά από τις αλλαγές που έκανε, συμπεριλαμβανομένης και του Τζέιμς, του «βγήκε» μόνο ο Λιθουανός.
Παρ’ όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός είχε σταθερά τα προβάδισμα, με τον Καλάθη να έχει όρεξη αλλά να είναι άστοχος και να παρασύρεται και από τον δικό του ενθουσιασμό για να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη. Είναι χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο τόσο με την βολή μετά την τεχνική ποινή στον Παπανικολάου, όταν δεν άφησε τον Τζέιμς να την εκτελέσει και την έχασε, όσο και από τον γεμάτο πάθος πανηγυρισμό του, στο τρίποντο στο 33’, όταν και ουσιαστικά «τελείωσε» το ματς.
Ο Πασκουάλ πήγε στην συνταγή των πολλά κοψιμάτων στην πλάτη της άμυνας, τα λεγόμενα back door και των πολλών σκριν μακριά από την μπάλα, που του έδωσαν τρίποντα, αλλά έβλεπε τους παίκτες του, να χάνουν τις μάχες στα ριμπάουντ, με τον Ολυμπιακό να έχει 7 επιθετικά στο πρώτο ημίχρονο.
Αλλά για να φανταστείτε πόσο κακός ήταν ο Ολυμπιακός, παρά τα 7 περισσότερες κατοχές και τις 7 χαμένες βολές του Παναθηναϊκού, έχανε με 10 πόντους! Έχανε αλλά δεν άλλαξε και τίποτα στην στρατηγική του. Πήγαινε να περάσει την μπάλα κοντά στο καλάθι χτυπώντας κάθε μις ματς στην ρακέτα, ενώ ο Σφαιρόπουλος παγιδεύτηκε από το γεγονός ότι ο Σπανούλης με τον Πρίντεζη ήταν οι μοναδικοί που έβαζαν την μπάλα στο καλάθι, αλλά ήταν και αυτοί που «χτυπούσε» ο Παναθηναϊκός σε κάθε επίθεση.
Κάπου εκεί ήρθε η αλλαγή που έκρινε και τον αγώνα. Αυτή ήταν η παρουσία του Ζακ Όγκαστ στο παρκέ, την στιγμή που ο Γκιστ αποχωρούσε με πρόβλημα (σ.σ. διάστρεμμα). Αν κοιτάξει κάποιος την στατιστική θα αναρωτηθεί, πως ένας παίκτης με μηδέν πόντους έγειρε την πλάστιγγα, αλλά η παρουσία του Όγκαστ κάτω από τα καλάθια, με τις αλλοιώσεις σε σουτ και πάσες, με τα ριμπάουντ τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση, ήταν καταλυτική για τον Παναθηναϊκό.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ολυμπιακός είχε 8 επιθετικά ριμπάουντ μέχρι να μπει ο Όγκαστ στο παρκε, και μόλις 2 στα υπόλοιπα 16 λεπτά του αγώνα. Ο Παναθηναϊκός έκοψε τις δεύτερες επιθέσεις, ο Τζέιμς πήρε πρωτοβουλίες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους 14 πόντους που πέτυχε αλλά και με τις 5 ασίστ που μοίρασε και αν ο Παναθηναϊκός είχε μεγαλύτερη διάρκεια στο μυαλωμένο παιχνίδι του, κάνοντας γρήγορα σκριν και μεταφέροντας με ταχύτητα την μπάλα και δεν πήγαινε για ένα 4λεπτο σε άναρχα ένας εναντίον ενός η διαφορά θα είχε μεγαλύτερη τιμή.
Βάλτε στην εξίσωση και τις 15 χαμένες βολές. Απίστευτο νούμερο για τελικούς πραγματικά. Απίστευτο αν σκεφτεί κανείς ότι 15 ήταν και οι πόντοι της διαφοράς στο τέλος. Είναι εξωπραγματικό να έχει μία ομάδα υψηλότερο ποσοστά στα τρίποντα από ότι στις βολές, σχεδόν σε όλο το παιχνίδι.
Τώρα, το βάρος και το άγχος πέφτει στον Ολυμπιακό που τις δύο προηγούμενες φορές που του έτυχε κάτι τέτοιο μέσα στη σεζόν, τόσο στον τελικό με την ΑΕΚ, όσο και στο τέταρτο παιχνίδι στο Κάουνας, είχε πολύ καλύτερη επιθετικά εικόνα από ότι μας έχει συνηθίσει φέτος, αλλά πολύ χειρότερη αμυντικά. Ο Πασκουάλ φαντάζομαι ότι περιμένει αντίδραση των πρασίνων και ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κυνηγήσει να τελειώσει την σειρά στο ΣΕΦ και να μην δώσει εκ νέου δικαιώματα στους «ερυθρόλευκους» που δεν έχουν σίγουρα εικόνα –αυτή τη στιγμή- για να διεκδικήσουν τον τίτλο. Αλλά όπως φάνηκε ξεκάθαρα στο πρώτο παιχνίδι, είναι μεγάλη ομάδα και αν της δώσεις τόσα δικαιώματα όσο ο Παναθηναϊκός στο ματς της προηγούμενης εβδομάδας, θα σε τιμωρήσει.
