Μια ζωή σαν.. παραμύθι, μια ζωή παράδειγμα για όλους. Από την ώρα που η είδηση του θανάτου του “έσκασε σαν βόμβα”, δεκάδες άρθρα και αφιερώματα έχουν γραφτεί. Χιλιάδες κόσμος αναφέρθηκε στο όνομά του και άλλοι τόσοι έστειλαν με το δικό τους τρόπο ένα “αντίο” στον μεγάλο αυτό Άνθρωπο, πρόεδρο, ηγέτη, επιχειρηματία και άλλα πολλά.

Τέτοιες ώρες τα πολλά λόγια είναι περιττά και δύσκολα εκφράζουν τα συναισθήματα. Το να αναλωθούμε σε πληροφορίες για τον Παύλο Γιαννακόπουλο δεν έχει καμία αξία. Όποιος θέλει, αρκεί να googlάρει το όνομά του στο ίντερνετ. Θα μάθει πότε γεννήθηκε, με τι ασχολήθηκε, πόσους τίτλους κατέκτησε ο Παναθηναϊκός επί προεδρίας του και άλλες αναρίθμητες πληροφορίες.  

Αυτή την στιγμή είναι άξιο θαυμασμού και λόγου το γεγονός, πως αυτός ο άνθρωπος έζησε και κέρδισε την υστεροφημία του. Αρκετοί έχουν ζήσει περισσότερο για να βιώσουν το έργο του. Άλλοι πάλι νεότεροι, το άκουσαν, το είδαν και τα τελευταία εικοσιτετράωρα μαθαίνουν όλο και πιο πολλά. 

Η υστεροφημία σε κάνει αθάνατο, οι πράξεις και το όνομά σου μένουν στο χρόνο, δεν πεθαίνουν ποτέ. Η ζωή σου και οι στιγμές σου όμως, δε χρειάζεται να μετρηθούν σε καμία ζυγαριά για τη σπουδαιότητά τους. 

Αυτό το τόσο σπουδαίο πράγμα, αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτού του ανθρώπου. Κατάφερε όσο ζούσε αλλά και από την στιγμή που “έφυγε” να κάνει το πανελλήνιο να συγκινηθεί και ν’ ανατριχιάσει. 

Όπου σταθεί κανείς τις τελευταίες μέρες ακούει “Έφυγε ο Παύλος φίλε”, “ο Παυλάρας ήταν σπουδαίος”… Όλοι ξέχασαν σε μια στιγμή τι ομάδα είναι, τι τους χωρίζει από τον απέναντί τους και πενθούν. Είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστο το πως έχει αντιδράσει ο κόσμος και πως ένιωθαν όλοι τον κ. Γιαννακόπουλο, δικό τους άνθρωπο… 

Συνθήματα και πανό γράφτηκαν τα οποία αναφέρονται στο ότι “έφυγε ο θείος μας, ο πατέρας μας, ο Παύλος μας”. Όλοι οι φίλαθλοι ενώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες, γέμισαν το ΟΑΚΑ και “πάλεψαν” από την κερκίδα για τον πρόεδρό τους. 

Προσωπικές ιστορίες ειπώθηκαν και όλοι ανεξαρτήτως κατέληξαν στο ίδιο σημείο. Ότι τον ένιωσαν σαν τον πιο απλό και καλό άνθρωπο που γνώρισαν. 

Η εικόνα σήμερα στην Μητρόπολη ήταν τουλάχιστον συγκλονιστική. Πλήθος κόσμου δεν υπολόγισε ζέστη, κούραση, δουλειά, τίποτα. Ήταν εκεί για να πει “Αντίο Πρόεδρε”. Στάθηκαν όλοι υπομονετικά στην ουρά για να αφήσουν ένα λουλούδι και μια ευχή. Έπειτα παρέμειναν για να τον αποχαιρετήσουν και να φωνάξουν: «Παύλο Θεέ για πάντα ανάμεσά μας, μια ζωή θα είσαι μέσα στην καρδιά μας».

Δεν χρειάστηκε κάποιος να τον έχει ζήσει για να συγκινηθεί και να κλάψει. Ο κόσμος σήμερα μίλησε και τον έκανε “ΑΘΑΝΑΤΟ”. Και τι περίεργα παιχνίδια παίζει η ζωή..

10.6.1971, ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπαίνει στον Παναθηναϊκό.
10.6.1987, αναλαμβάνει τον Ερασιτέχνη και το τμήμα μπάσκετ.
10.6.2018, φεύγει για πάντα.

Και πιο περίεργο… κηδεύεται σήμερα 13.6 που η ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του Αγίου Τριφυλλίου. Ήταν λες και διάλεξε ακόμα και το πότε θα φύγει… Τυχαίο; Σύμπτωση; Πάντως σημάδεψε αυτή την ημέρα όπως και να έχει. 

Ας κρατήσουμε τα λόγια του, ας παραδειγματιστούμε και ας μην τον ξεχάσουμε ποτέ. Έτσι έζησε, το κέρδισε και έτσι πρέπει… Να μείνει Αθάνατος.

Καλό ταξίδι Κύριε Παύλο.