Απογοητευτική εικόνα για μία ακόμα φορά φέτος. Και μην σας ξεγελάει το σερί του τρίτου δεκαλέπτου… Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε σουτ τριών πόντων και ούτε έχει τέτοιο ρόστερ ώστε να πιστεύει ότι με δύο παίκτες και χωρίς μπάσκετ θα κερδίσει ένα παθιασμένο Ολυμπιακό. Καλά που βλέπαμε παράλληλα πως υπάρχουν και χειρότερα, κοιτώντας τον αγώνα της Ρωσίας με την Σαουδική Αραβία… Ή μάλλον κάτι τέτοιο θα πρέπει να είπαν οι παίκτες του Χουάν Αντόνιο Πίτσι, βλέποντας τους παίκτες του Πασκουάλ.
Οι πράσινοι από το πρώτο λεπτό ήταν εξαιρετικά νωχελικοί λες και είχαν πάει σε φιλικό, απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που μάσαγε σίδερα. Όταν δέχεσαι 30 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο και περισσότερους από 20 στα υπόλοιπα που ακολουθούν, δεν μπορεί να περιμένεις τίποτα καλύτερο.
Ελπίζεις μόνο να είσαι τυχερός και ο αντίπαλος σου να μην είναι καλός. Ε ο Ολυμπιακός σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο στον Παναθηναϊκό. Όπως τον τιμώρησε στο πρώτο παιχνίδι, έτσι ακριβώς τον τιμώρησε και στο τέταρτο.
Δεν του χαρίστηκε και σε καμία περίπτωση, δεν τον άφησε να δικαιωθεί σε αυτές τις επιθέσεις παιδικής χαράς που έκανε σχεδόν σε όλο το παιχνίδι, με την άφεση του Πασκουάλ, που έβλεπε ανήμπορος την ομάδα του να παραπαίει και προσπαθούσε απλώς να κρατήσει τα προσχήματα στην άμυνα, χωρίς να τα καταφέρει σε τίποτα από όσα είχε σχεδιάσει.
Στην επίθεση, βλέποντας το χάλι του πρώτου ημιχρόνου, έδωσε την ελευθέρια στον Τζέιμς να κάνει ότι θέλει και ας σούταρε από τα 10 μέτρα. Απαράδεκτο. Ο Αμερικανός είχε 4/16 σουτ και ο προπονητής του, απλά τον χάζευε… Μάλλον λόγω Μουντιάλ θα πίστευε ότι όποιος παίκτης έχει τέτοιο ποσοστό ευστοχίας είναι καλός… Στην μπάλα σίγουρα, στο μπάσκετ όμως; ΌΧΙ.
Ο Λοτζέσκι μόνος του και φορτωμένος με φάουλ ήταν ο μοναδικός που διασώθηκε και ο Παναθηναϊκός έχασε δίκαια και εύκολα. Ο Μήτογλου δεν έπαιξε δευτερόλεπτο στο ΟΑΚΑ, αλλά ήταν δεύτερη αλλαγή στο ΣΕΦ, ο Θανάσης που θα έδινε ενέργεια στην άμυνα, τιμωρήθηκε για το δεύτερο δεκάλεπτο της ομάδας του, που όμως ο Παναθηναϊκός δεν ήταν τόσο κακός, ενώ ο παίκτης αποκάλυψη στο ΟΑΚΑ την Κυριακή, ο Ζακ Όγκαστ, έπαιξε μόνο στο τέλος που είχαν κριθεί όλα.
Θάλασσα και με φουρτούνα μεγάλη
Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε περαιτέρω κριτική σε αυτό το παιχνίδι. Οι αριθμοί εδώ τα λένε όλα. 44-30 τα ριμπάουντ, με τον Ολυμπιακό να ανανεώνει 14 φορές τις επιθέσεις του. 15-8 οι ασίστ και 10 ποσοστιαίες μονάδες η διαφορά στα σουτ δύο πόντων, με τον Παναθηναϊκό να σώζεται μόνο από το τρίτο του δεκάλεπτο. Αν βγάλεις αυτό από την εξίσωση, οι «πράσινοι» είχαν συνολικά 13/28 δίποντα και 2/12 τρίποντα. Για να μην μπούμε για την διαφορά από τον πάγκο. Αν βγάλουμε τους Μακ Λιν και Τζέιμς, ο Ολυμπιακός πήρε 29 πόντους από τους αναπληρωματικούς του και ο Παναθηναϊκός 7.
Τι γίνεται τώρα; Ο πέμπτος τελικός είναι σε λιγότερο από τρεις μέρες και δε νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός είναι το φαβορί. Ο Ολυμπιακός δείχνει πιο συμπαγής και πιο ορεξάτος για αυτόν το τίτλο. Οι πράσινοι φαίνονται ότι έχουν χάσει την όρεξη τους και δεν ξέρω τι μπορεί να τους την ξαναγεννήσει.
Μην κρυβόμαστε πλέον πίσω από το δάκτυλο μας. Αυτός ο Παναθηναϊκός φλερτάρει με μία ιστορική αποτυχία από κάθε άποψη. Δεν βρίσκω λόγο, πλην των Καλάθη, Αντετοκούμπο και ίσως τον Μήτογλου, Βουγιούκα και Όγκαστ λόγω ελληνικού στοιχείου, να μείνει κανείς άλλος σε αυτό το ρόστερ την επόμενη σεζόν, είτε κερδίσει ο Παναθηναϊκός είτε χάσει την Κυριακή.
Φυσικά στο ίδιο ζύγι θα μπει και ο προπονητής, σε περίπτωση ήττας. Γιατί αν χάσει και αυτόν τον στόχο με πλεονέκτημα έδρας θα πρέπει να πάψει να έχει και αυτή την προστασία από όλους. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να γίνεται έρμαιο κανενός αντιπάλου και σε αγώνα τίτλου να δέχεται σβηστά 100 πόντους.
Έχουν τρεις μέρες να σώσουν την παρτίδα και να καταλάβουν τις απαιτήσεις που έχει το να φοράς αυτή την φανέλα και κυρίως μία τόσο σημαντική και φορτισμένη εβδομάδα.
ΥΓ. Μετά την κηδεία του Παύλου Γιαννακόπουλου, πολλοί έγραψαν ότι ένα τέτοιο συμβάν μπορεί να ενώσει ακόμα και αιώνιους αντιπάλους. Ισχύει, απλά σαν σήμερα, πριν από 31 χρόνια, το παραπάνω είχε αποδειχθεί και με την Εθνική μας ομάδα. Όταν οι βολές του «πράσινου» Λιβέρη Ανδρίτσου στην κανονική διάρκεια και του «ερυθρόλευκου» Αργύρη Καμπούρη στο τέλος, στην παρέα των «κιτρινόμαυρων» Γκάλη, Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, μας είχε ενώσει όλους…
ΥΓ2 Ίσως ο Γιώργος Μπόγρης στο τέλος του αγώνα να έκανε ότι καλύτερο για τον Παναθηναϊκό από όσα είχε κάνει όσα χρόνια ήταν στους “πράσινους”… Θα το δούμε. Εκτός και αν είναι τέτοιο το κίνητρο τους, που δέχονται να τους γλεντάει ο κάθε Μπόγρης.
