Είναι ωραίες οι μεταγραφές των νεαρών παικτών στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Στην μεταγραφική πιάτσα άλλωστε δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να αγοράζεις φτηνά και να πουλάς ακριβά. Να χτυπάς φλέβα χρυσού που λένε. Στις περιπτώσεις όμως των κορυφαίων των κορυφαίων (όπου Ρεάλ, Μπάρτσα, Μπάγερν, Σίτυ, Παρί, Γιούβε κλπ) τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Εκεί δεν κοιτάς να αγοράσεις φτηνά για να πουλήσεις ακριβά. Γιατί στην πραγματικότητα δεν σε νοιάζει να πουλήσεις για να βγάλεις. Σε νοιάζει απλά να ψωνίσεις φτηνά και να σου βγεί ο παίκτης, απλά για να σου βγεί. Έχει γίνει τόσο γελοίο το θέμα που μοιάζει με ένα παιχνιδάκι πλούσιων κακομαθημένων επιχειρηματιών που σκοπός είναι να αγοράσουν ένα ταλέντο και να το αναδείξουν εκτοξεύοντας την αξία του. Είναι λες και αν πάρουν έναν παίκτη που έχει κάνει ήδη όνομα στην Ευρώπη με την ομάδα του, δεν θα νιώθουν την ίδια επιτυχία με το να πάρουν κάποιον άγνωστο.
Η Ρεάλ Μαδρίτης τα τελευταία χρόνια προέβη σε ελάχιστες μεταγραφές και αλλαγές του ρόστερ της ελέω Ζιντάν. Του Γάλλου του βγήκε καθώς έχτισε μια χημεία στην ομάδα και κατέκτησε 3 σερί Τσάμπιονς Λίγκ, να που όμως ήρθε η ώρα ακόμη κι αυτή η ομάδα να βγεί στο παζάρι για μεταγραφές. Μα γιατί πρέπει να αντικαταστήσει τον Κριστιάνο, μα γιατί ο Μπενζεμά δεν βλέπεται πια, μα γιατί παρουσιάζονται μοναδικές ευκαιρίες όπως αυτή του Κουρτουά;
Οι Αγγλικές ομάδες έχουν κάνει στροφή στην εγχώρια αγορά και προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να στηριχτούν κυρίως σε γηγενείς παίκτες, αλλά γελάνε και τα τσιμέντα. Πέρα από τη Σίτυ που βρίσκεται στην εποχή Πεπ Γκουαρντιόλα και μετατρέπει σε χρυσό ότι αγγίζει γιατί απλά το σύστημα της ομάδας κάνει τον παίκτη και όχι οι παίκτες την ομάδα, όλες οι άλλες ομάδες «νομίζουν» ότι διαθέτουν κορυφαίους Άγγλους παίκτες, ενώ δεν διαθέτουν. Η Γιουνάιτεντ με τον Λίνγκαρντ και τα λοιπά πιτσιρίκια δεν έκανε τίποτα τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο και η Άρσεναλ και η Τότεναμ.
Με τα ψέμματα, ομάδα δεν κάνεις και η ιστορία το έχει αποδείξει. Η συνταγή της επιτυχίας δεν είναι μια όμως υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες. Αρχικά παίρνεις ότι καλύτερο κυκλοφορεί σε νεαρές ηλικίες απο τη χώρα σου. Έπειτα χτίζεις έναν κορμό επάνω στο υπάρχον ρόστερ. Εμπλουτίζεις και ποντάρεις σε δοκιμασμένους παίκτες ενγνωσμένης αξίας που έχουν κάνει ήδη όνομα. Αν δεν υπάρχει η κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους τρείς κανόνες, η μαγιά χαλάει και οι χρονιές πάνε στράφι.
Δείτε πόσα πιτσιρίκια προσπάθησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να βγάλει τα τελευταία χρόνια. Κάντε τον απολογισμό στο πόσα απο αυτά «βγήκανε» και πόσους τίτλους κατέκτησε ή μεγάλωσε σαν όνομα. Το ρίσκο δεν βγαίνει πάντα και αν δεν ποντάρεις σε δυνατά φύλλα δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις με τα… φύκια. Ο Ρόχο ας πούμε είναι παίκτης ενγνωσμένης αξίας, βασικός στην εθνική Αργεντινής και ένα σταθερό μπάκ πολυεργαλείο. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πιάσει. Ο Πογκμπά όσο και να είναι αντιπαθητικός χαρακτήρας, πέρα απο καλός παίκτης είναι και σωστός επαγγελματίας. Τουλάχιστον όσες φορές είδα Μάντσεστερ πέρυσι ήταν θετικός και σκόραρε και κρίσιμα γκολ σε πολλά παιχνίδια στα τελευταία λεπτά. Απο τη μέση και μπροστά όμως εμένα προσωπικά δεν μου λένε τίποτα τα γατάκια Μαρτιάλ-Λίνγκαρντ και λοιποί συγγενείς.
Εγώ σε αυτές τις ομάδες θέλω να βλέπω Αλέξις Σάντσεθ, Λακαζέτ, Παγέ, Μαχρέζ, Πέρισιτς κλπ. Παίκτες ονόματα, παίκτες δοκιμασμένοι που έχουν δουλέψει για να αναδειχθούν και έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους στο χορτάρι.
Όχι παίκτες τύπου Ντελε Άλι της Τότεναμ που μπήκε να παίξει ένα ματς πιτσιρικάς, έτυχε και έβαλε ένα γυριστό σουτ και απο τότε πήρε φανέλα βασικού σπίτι του και χωρίς να έχει αποδείξει τίποτα περπατάει στο γήπεδο, κάνει τακουνάκια, δεν ιδρώνει τη φανέλα και την έχει δει σουπερσταρ απο το πουθενά.
Θέλω να καταλήξω στη 2η σημαντικότερη μεταγραφή του Καλοκαιριού μετά τη μετακίνηση του Ρονάλντο στη Γιουβέντους. Η Μπαρτσελόνα πήρε τον Αρτούρο Βιδάλ απο τη Μπάγερν. Επιτέλους μια κανονική μεταγραφή! Ούτε Παουλίνιο να αντικαταστήσει τον Τσάβι είναι, ούτε Ντεμπελέ να αντικαταστήσει το Νεϊμάρ είναι! Ο τύπος είναι τεράστιος παίκτης, ένα κέντρο μόνος του και δίνει το 200% σε κάθε αγώνα, ενώ δεν ξέρει να χάνει. Έρχεται επιτέλους ένα κανονικό χαφ να γεμίσει το κέντρο της Μπάρτσα, να καλύψει χώρους, να μοιράσει παιχνίδι και να σκοράρει με μακρινά σουτ. Δοκιμασμένος σε Γιούβε και Μπάγερν, βασικός στο κορυφαίο επίπεδο τόσα χρόνια και σε τιμή ευκαιρίας!
Καλά είναι τα πιτσιρίκια, ωραία τα ταλεντάκια και ο τζόγος, αλλά σαν τη μεταγραφή όνομα, δεν έχει!
Μου λένε όλοι για τον Κεϊτά που πήρε η Λίβερπουλ απο τη Λειψία και ότι θα κάνει παπάδες θα αφήσει εποχή κλπ. Καταρχάς ξέρετε κανέναν απο τους 200 Κεϊτά που είδαμε τα τελευταία 20 χρόνια να έκανε προκοπή; Ένας παλιός της Μπάρτσα ήταν κι αυτός τίποτα το ιδιαίτερο. Δηλαδή αν η Λίβερπουλ πήγαινε και έπαιρνε ολόκληρο Ναϊνγκολάν απο τη Ρόμα, ο οποίος είναι εξίσου ένα κέντρο μόνος του και έφτασε πέρυσι τη Ρόμα στους «4» της Ευρώπης τραβώντας συνεχώς κουπί θα ήταν χειρότερος απο το στοίχημα κύριο Κεϊτά;
Ευτυχώς που μια στο τόσο γίνονται και μεταγραφές σαν αυτή του Βιδάλ και νιώθουμε ότι κάτι ακόμη λειτουργεί κανονικά στο ποδόσφαιρο.
