Kάθομαι και βλέπω όλες αυτές τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών- που πραγματικά μας κάνουν να ριγούμε – βλέποντας την Ελληνική σημαία ψηλά και αναρωτιέμαι. Αραγε ,μας αξίζουν τόσες επιτυχίες;Και εξηγούμαι.
Εχει τύχει να πάρω συνεντεύξεις από πολλούς Παγκόσμιους Πρωταθλητές,Πρωταθλητές Ευρώπης και Ολυμπιονίκες οι οποίοι πάντα είχαν ένα παράπονο και ήταν κοινό. Δεν είχαν χώρους να προπονηθούν και όσοι είχαν χώρους δεν ήταν ανάλογοι αυτών που έπρεπε να έχουν αθλητές που είναι τοπ όχι στην Ελλάδα, όχι στην Ευρώπη ,αλλά σε όλο τον κόσμο.
Πολλοί αθλητές, όπως ο Πετρούνιας ή η Κορακάκη, ή η Κυριακοπούλου και αρκετοί άλλοι έχουν εκφράσει τα παράπονα τους και δημόσια σε όλους τους τόνους. ,αλλά κανένας δεν φαίνεται να ασχολείται. Και αν κάποια από αυτά τα παιδιά δεν είχαν τους χορηγούς τους, για να τους βοηθάνε στα έξοδα που έχουν, ίσως και να είχαν σταματήσει τον αθλητισμό.
Και όμως παρά τις δυσκολίες, αυτά τα παιδιά παλεύουν. Και κερδίζουν . Και ανεβάζουν την Ελληνική σημαία ψηλά. Ο ύμνος της Ελλάδας μας αντηχεί στα πέρατα της Γης. Και την ώρα που η χώρα μας έχει γίνει ρεζίλι για το γεγονός ότι 94 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους σε πυρκαγιές, και που όταν βρέχει οι δρόμοι γίνονται ποτάμια, αυτά τα παιδιά, που τα θυμούνται μόνο στις επιτυχίες, τιμούν και δοξάζουν την “Γαλανόλευκη”.
Και όταν έρθουν οι επιτυχίες, όλοι πάνε δίπλα τους για να βγάλουν φωτογραφίες, να “τιτιβίσουν” συγχαρητήρια και να δώσουν πολλές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Κανείς δεν έχει πάει εκεί που κάνουν προπονήσεις. Κανείς δεν έχει ρωτήσει πως παλεύουν σε Κλειστά που όταν βρέχει μπαίνουν τα νερά, κανείς δεν έχει ρωτήσει αυτούς που δεν έχουν χορηγούς πως τα βγάζουν πέρα. Και εκείνα τα παιδιά χαμηλώνουν το κεφάλι και συνεχίζουν. Και ας ξέρουν ότι θα τους ξαναθυμηθούν στην επιτυχία.
Μάγκες και Κορίτσαροι σας ευχαριστούμε για τις επιτυχίες και συγνώμη που δεν είμαστε ικανοί σαν Κράτος να σας φερθούμε όπως σας αξίζει.
