Μαζί με την 4χρονη κόρη μου στο γήπεδο, βλέποντας να φεύγει ο κόσμος με 2’40’’ να απομένουν, η ερώτηση της γιατί φεύγει ο κόσμος από το γήπεδο αφού δεν έχει τελειώσει το παιχνίδι, ήταν απολύτως φυσιολογική. Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει και λογική εξήγηση.
Από την μία είναι κατανοητό ότι με την διαφορά στους -10 και την διαφαινόμενη ήττα ο ήδη απογοητευμένος κόσμος απηύδησε. Αλλά κάτσε ρε φίλε… Τρία λεπτά μένουν ακόμα και αν οι διαιτητές δεν έπαιζαν πλεονέκτημα στην τελευταία φάση, ίσως ο Παναθηναϊκός να είχε κάνει την ανατροπή.
Στο κάτω κάτω τι διαφορετικό περίμεναν να δουν μέσα σε μία μέρα και από έναν –με όλο τον σεβασμό στον κ. Βόβορα- άπειρο τεχνικό, ο οποίος γύρισε ένα ματς επειδή… τραυματίστηκε ο Λάνγκφορντ και του βγήκε το rotation, κυρίως στο αμυντικό κομμάτι.
Μάλιστα αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ο Παναθηναϊκός έκανε μία εμφάνιση που επιθετικά ήταν τόσο καλά στοχευμένη που φαινόταν λες και είχε δουλέψει με τον ίδιο προπονητή για πολύ καιρό. Δεν είμαι σίγουρος ότι με τον Πασκουάλ θα είχαμε τις ίδιες επιλογές στην επίθεση.
Ο Νικ Καλάθης έβαλε τα ευκολότερα λέι απ της ζωής του, είχε 17 πόντους στο ημίχρονο και έδωσε ένα σωρό «πάρε βάλε» πάσες στους συμπαίκτες του. Πως; Με σωστό πλάνο που δεν έφερε τον Παναθηναϊκό να σουτάρει αφειδώς τρίποντα και με επιθετικά σπλιτ μετά τα πικ εν ρολ. Ότι λέγαμε πως λείπει από τους πράσινους.
Δεν είδαμε τραβηγμένα σουτ, δεν είδαμε κατάχρηση της τρίπλας, δεν είδαμε δίδυμο Γκιστ με Λάσμε. Ο Παναθηναϊκός τακτικά πήγε το παιχνίδι καλά, το γύρισε δύο φορές και ο κ. Βόβορας έχει να κατακρίνεται μόνο για κάποιες αλλαγές που έκανε ή δεν έκανε.
Αλλά είχε να αντιμετωπίσει και την μουρμούρα της εξέδρας αλλά κυρίως –και αυτό δεν κρύβεται από κάποιον που έχει κάτσει σε πάγκο- τις πολύ κακές αντιδράσεις των περισσότερων παικτών όταν έβγαιναν αλλαγή.
Αυτό το «εγώ φταίω που χάνουμε» χαλάει και το μυαλό του προπονητή αλλά και του παίκτη, που δεν μπορεί να καταλάβει πως ίσως πίσω από την αλλαγή του δεν κρύβεται κάποιο υποχθόνιο σχέδιο να του καταλογίσουν όλες τις ευθύνες του κόσμου, αλλά μία άλλη τακτική προσέγγιση.
Είναι πραγματικά απίστευτο ότι τις καλύτερες αντιδράσεις σε όλο το ματς, από το όταν έβγαινε αλλαγή μέχρι τις δηλώσεις του, στο τέλος, τις είχε ο Νίκος Παππάς. Απίστευτο βάση αυτών που μας έχει συνηθίσει και όχι του χαρακτήρα του, που όσοι τον ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Φεύγουν λοιπόν στο 37’ και ο Παναθηναϊκός γυρνάει ένα ματς και πάει να το κλέψει. Γιατί φεύγεις όμως; Σου φταίει ο Καλάθης που θα πέθαινε στο παρκέ; Ο Θανάσης που μόνο τους διαιτητές δεν μπορούσε να σταματήσει; Ο Τόμας που έκανε ένα αρκετά μεστό παιχνίδι; Ο Γκιστ που επιτέλους αξιοποιήθηκε σαν 5άρι και ανήμερα της επετείου του ερχομού του στον Παναθηναϊκό, ήταν συγκινητικός;
Στο κάτω κάτω, αν θες να δείξεις την δυσαρέσκεια σου για αυτά που βλέπεις τον τελευταίο καιρό, την εύλογη δυσαρέσκεια σου στο κάτω κάτω, πάρε άλλη απόφαση. Μην έρθεις. Είναι πιο τίμιο.
Πειράζει αφάνταστα αυτή η εικόνα.
Για τον Παναθηναϊκό δεν μπορούσα να περιμένω κάτι διαφορετικό και παρά την ήττα, πραγματικά υπήρξαν αρκετά καλά στοιχεία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας είναι ότι επικρατεί μία θολούρα. Μία σύγχυση. Ένα κακό κλίμα και μία απογοήτευση η οποία φαίνεται πλέον στα πρόσωπα τους.
Το μπασκετ δεν παύει να είναι παιχνίδι. Και όταν βλέπεις ανθρώπους να μπαίνουν να παίξουν και δεν το χαίρονται, καταλαβαίνεις πως αυτοί έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό πιθανοτήτων στο να χάσουν.
Αυτό συμβαίνει με τον Παναθηναϊκό και αυτό καλείται να αλλάξει το μεγαλύτερο όνομα προπονητικά που έχει περάσει τον Ατλαντικό. Ο Ρικ Πιτίνο.
Λάτρης της πίεσης σε όλο το γήπεδο, της άμυνας ζώνης εσχάτως και της επίθεσης με πολλές πάσες, θα προσπαθήσει να περάσει την φιλοσοφία του στον Παναθηναϊκό που στερείται ενέργειας πλέον, λόγω ψυχολογίας.
Είναι ρίσκο σαφώς η πρόσληψη του. Αλλά όταν έχεις παίκτες κοντά σε… πανεπιστημιακή ηλικία και αρκετούς Αμερικανοθρεμμένους στο ρόστερ σου, ένας προπονητής Κολλεγιακού μπάσκετ θα ταιριάξει πιο εύκολα από έναν προπονητή του ΝΒΑ, όπου όλες οι κατοχές εξαρτώνται από προσωπική ενέργεια και όχι ομαδική συνεργασία.
ΥΓ1. Ο Χάβι Πασκουάλ δεν υπήρξε ποτέ ο αγαπημένος της στήλης. Ήταν άλλο επίπεδο όμως σε πολιτισμό εντός και εκτός παρκέ. Δυστυχώς είναι ένας προπονητής που δεν μπορεί να πει κανείς ότι θα αφήσει κάποια κληρονομιά στους πράσινους και κάθισε πολύ περισσότερο στον πάγκο τους από κάθε άλλον στην μετά-Ζοτς εποχή. Η απομάκρυνση του εν μέσω διπλών αγώνων και μάλιστα ενός τόσο σημαντικού όσο αυτού της Παρασκευής, είναι λάθος. Είναι εν βρασμώ ψυχής του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ή προϊόν κακών συμβούλων που έχει δίπλα του. Και είναι λάθος γιατί θα έπρεπε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα και συγκεκριμένα την εβδομάδα του ταξιδιού στην Ρόδο. Ούτως ή άλλως, η προεργασία είχε ήδη γίνει. Εκτός και αν θέλετε να πιστέψουμε ότι μέσα σε μία ημέρα κατάφερε και έπεισε τον Ρικ Πιτίνο να έρθει στην Ελλάδα. Πιθανότερο να πιστέψω ότι θα εμφανιστεί μέσα από την καμινάδα ένας παχουλός κύριος με γεννειάδα, φορτωμένος με δώρα, παρά αυτό. Και δεν έχω και τζάκι…
ΥΓ2. Ο Λάνγκφορντ τα έβαλε κάποια στιγμή με οπαδό που καθόταν στους καναπέδες μπροστά στο παρκέ. Μετά από ένα πολύ κακό σουτ που έκανε. Βγήκε, κάθισε στον πάγκο και ουσιαστικά δεν ξανάπαιξε. Δεύτερο κρούσμα στο ΟΑΚΑ. Μην αναρωτιέστε γιατί θα παίζει καλύτερα εκτός έδρας.
ΥΓ3. Ο χρόνος σταματά μόνο στα τελευταία 2’. Το λάθος είναι καθαρά του διαιτητή. Το καλάθι μπαίνει στα 2’01’’ και η επαναφορά γίνεται στο 1’48’’. Οπότε έχουμε παράβαση 5’’. Αλλά ήταν τόσο κακοί οι διαιτητές στο ματς που μπορεί να τελείωνε το ματς και να μην το καταλάβαιναν.
ΥΓ4. Κάτι τέτοιες εμφανίσεις του Τζέιμς μας οδήγησαν το καλοκαίρι στο να λέμε ότι ήταν καλό για τον Παναθηναϊκό που έφυγε. Το ζήτημα είναι ότι δεν ήρθε και κάποιος να καλύψει το κενό στα σουτ που άφησε αυτός και ο Ρίβερς.
ΥΓ.5 Καλές γιορτές σε όλους… Θα τα ξαναπούμε του χρόνου, ελπίζοντας με καλύτερα αποτελέσματα και εικόνα.
