Γράφει ο Νίκος Παγκάκης…
Ατυχία, αναποδιές, αποσυντονισμός. Έλλειψη παραγωγής φάσεων. Ντεφορμάρισμα εποχικό και επαναλαμβανόμενα λάθη με γαρνιτούρα από σημαντικές απουσίες. Και ολίγον… από διαιτησία. Όλα τα είχε ο μπαχτσές συνολικά. Γι’ αυτό και στράβωσε ένα ακόμη ματς για τον Παναθηναϊκό.
Σε κάθε περίπτωση προβληματισμός μπορεί να υφίσταται αλλά υπάρχουν κομβικά παιχνίδια και δεν έχει κριθεί ακόμη απολύτως, μα απολύτως τίποτα. Αρκεί τα «πράσινα άλογα» του Δώνη να θυμηθούν τα… παλιά και να “καλπάσουν” για την πεντάδα.
• Η ΖΗΜΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
Το αν η βαθμολογική ζημιά θα διευρυνθεί βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση με τα αποτελέσματα Άρη και Παναιτωλικού. Η Ξάνθη ήδη σκόνταψε. Εκεί που την… πάτησε ο Παναθηναϊκός ήταν οι τραυματισμοί που κουβάλησε στις αποσκευές του στην Αθήνα, ενόψει μάλιστα πολλών «τελικών» που ακολουθούν με φόντο τα ντέρμπι.
Θλάση ο Κουλιμπαλί και 3 εβδομάδες εκτός. Κατάγματα σε μύτη και ζυγωματικά για Κουρμπέλη και Ινσούα, αποτελούν βαρύ φορτίο. Ειδικά δε, όταν κάνουμε λόγο για απουσίες σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Και μάλιστα βασικότατων γραναζιών στην… πράσινη μηχανή, σχεδόν αναντικατάστατων, την ώρα που δεν περισσεύουν οι λύσεις.
Κούρμπε και Ινσούα θα παλέψουν να προλάβουν, έστω και με τη βοήθεια βοηθητικής μάσκας, ώστε να επιστρέψουν σε χρόνο dt. Είναι πάντως, θέμα. Άλλον Κουρμπέλη δεν έχει το “τριφύλλι”… Ο Κουλιμπαλί δίνει λύσεις ειδικά ως στόπερ, δένει θαυμάσια με τον Γιόχανσον και πολλούς έμπειρους εκεί δεν έχεις. Τέλος ο Ινσούα φέρνει απόλυτη αρμονία στις πτέρυγες. ΥΠΕΡ- ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ και οι τρεις.
• Η ΚΑΥΤΗ… ΠΑΤΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ
Πάμε στο κομμάτι διαιτησία, το οποίο παρά τον (δικαιολογημένο) εκνευρισμό που προκαλεί θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω ψύχραιμα. Σηκώνει συζήτηση το θέμα. Ειδικά δε, για το αν πρέπει να σκληρύνουν την στάση τους στο «τρυφύλλι» και πόσο, αφού πόνεσαν τα ματάκια μας. Ο Κομίνης και ο Καλαμπόκης δεν έκαναν τίποτα λιγότερο από αυτά που κάνουν στις τελευταίες αγωνιστικές οι υπόλοιποι συνάδελφοι τους. Δίνουν ή δεν δίνουν ξεκάθαρα –ελαφρά την καρδία– φάσεις υπέρ των αντιπάλων ή κατά του Παναθηναϊκού, δείχνοντας να μην υπολογίζουν τις αντιδράσεις.
Οφσάιντ με δυο μέτρα κάλυψη στο Γιόχανσον και οπτικό πεδίο… διαμάντι, αλλά ο βοηθός είδε πως ήταν εκτεθειμένος ο δεξιός μπακ. Πέναλτι–σάντουιτς στον Παντελάκη στα δυο μέτρα, ο ρεφ πάλι δεν είδε τίποτα. Όπως δεν διέκρινε κάτι το μεμπτό στην αγκωνιά που έστειλε τον Ινσούα νοσοκομείο. Προς τιμή του ο Σκόνδρας ζήτησε συγνώμη από τον Αργεντινό.
Όλα τα πράγματα στη ζωή είναι νομίσματα με δυο όψεις. Και εξηγώ… Όταν δεν μιλάς στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σαν να γυρνάς και το άλλο μάγουλο. Θεωρείται, εκλαμβάνεται από τους υπόλοιπους ως αδυναμία. Και “τρως” άλλη μια ξανάστροφη.
Για να το ξεκαθαρίσουμε, η απόφαση των Νταμπίζα-Δώνη να μην υπάρχει «γκρίνια» επειδή αποπροσανατολίζει τα αποδυτήρια, έχει λογική. Στη λογική του παραλόγου… Πέρυσι αποτέλεσε άλλοθι -ενίοτε- μετά από κακές εμφανίσεις. Αυτό ισχύει όμως ως φιλοσοφία κυρίως όταν η ομάδα πηγαίνει καλά η μέτρια. Όταν δεν τραβάει, τα δυο μέτρα και δυο σταθμά γίνονται πιο ενοχλητικά στα μάτια του παρατηρητή.
- ΦΩΝΑΖΕΙ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ… ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΚΟΒΕΙ
Όταν πάντως η «πράσινη» διοίκηση φώναζε (στο παρελθόν) προς πάσα κατεύθυνση (για να τα λέμε και όλα) πάλι υπήρχαν διαμαρτυρίες αντίστοιχα, πως όλο αυτό κουράζει και χτίζει άλλοθι για μια σειρά λάθος αποφάσεων.
Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο λοιπόν, το αποτέλεσμα είναι πανομοιότυπο. Ακριβώς το ίδιο. Αδικία και κακή αντιμετώπιση. Κι όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν… Μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας και ίσως η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση.
Να εντρυφήσω και λίγο βαθύτερα. Τι σημαίνει «δεν με παίζει η διαιτησία». Στο μυαλό μου συνεπάγεται ότι όχι μόνο δεν έχω τα σπόρια, αλλά ούτε την φλούδα. Δεν υφίσταται καν το 50-50. Για τους περισσότερους στη ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2019, δεν έχω την εύνοια και τον έλεγχο στα κέντρα αποφάσεων, σημαίνει μόνο ένα πράγμα για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και να ξέρουμε πάνω σε ποια βάση μιλάμε: «Δεν εκβιάζω, δεν κοπανάω και δεν κάνω κίνηση να λαδώσω διαιτητές ή δεν ελέγχω την ΕΠΟ».
Σόρυ κιόλας, όμως αυτό σημαίνει… Εκεί κατάντησαν το ποδόσφαιρο οι κάθε λογής «ποδοσφαιροπατέρες». Να νιώθω υπερήφανος όχι επειδή έχω ομάδα, αλλά επειδή με σπρώχνουν. Όχι επειδή θα βάλω ένα ωραίο γκολ αλλά επειδή θα βάλω τέρμα “μαϊμού”. Ναι όντως, έτσι παίζεται το παιχνίδι στο «Ελλάντα» αλλά δεν το γουστάρω ρε παίδες αυτό παιχνίδι. Και ας αρμενίζουμε στραβά. Όλα είναι επιλογές στη ζωή. Οπότε…
