Το χειροκρότημα του κόσμου του Παναθηναϊκού λίγο πριν το τέλος του αγώνα, ήταν η επιβράβευση μίας προσπάθειας -που συγχωρατέ με κιόλας- δεν μπορούσε να πάει παραπάνω.
Οι διαφορές ανάμεσα στα δύο ρόστερ είναι χαώδης και αυτό δεν είναι προσβλητικό για τους παίκτες του Παναθηναϊκού που κοίταξαν στα μάτια την καλύτερη, όπως φαίνεται, ομάδα της διοργάνωσης.
Η Ρεάλ δεν κέρδισε τυχαία τέσσερις σερί φορές τον Παναθηναϊκό. Σίγουρα ίσως όχι τόσο δίκαια και τις τέσσερις, αλλά στο sweep του ΟΑΚΑ δεν μέτρησε η διαιτησία, αλλά η ικανότητα.
Ο Ρικ Πιτίνο αποφάσισε να παίξει side άμυνα σε κάθε πικ που έπαιρναν οι παίκτες της Ρεάλ, αλλά ο Λάσο είχε τον χρόνο να διορθώσει τις λάθος εκτιμήσεις των παικτών του στην αρχή και να μην περιμένει πόντους μόνο από τα στάγκερ σκριν μακριά από την μπάλα, ή το Choice που είναι το σήμα κατατεθέν της ομάδας του.
Σε απλά ελληνικά, οι παίκτες του Παναθηναϊκού οδηγούσαν τον Καμπάτσο κατά κύριο λόγο και τους συμπαίκτες του σε κάθε σκριν προς την ρακέτα και την baseline. Ο ψηλός του Παναθηναϊκού έπαιζε πιο πίσω για να καλύψει το drive και η αδύναμη πλευρά έδινε βοήθεια στο dive για να καλύψει τον ψηλό.
Για όσους δουλεύουν αυτή την αποτελεσματική πολλές φορές άμυνα, η επιτυχία της είναι συνάρτηση δύο πραγμάτων. Χέρια στην μπάλα για να δυσκολέψει κάθε πάσα και καλή close out αμυνα στην weak side για να κάνει τα σουτ των αντιπάλων πιο δύσκολα.
Στο πρώτο ημίχρονο, η άμυνα αυτή είχε απίστευτα αποτελέσματα. Η Ρεάλ ξεκίνησε ζεστά με 4 τρίποντα, αλλά είχε στο σύνολο της 4/17. Όλα τα εύστοχα, από το σύστημα choice ή τα στάγκερ. Όλα επειδή ο ψηλός που μάρκαρε τον παίκτη της Ρεάλ που έκανε το τελευταίο σκριν, δεν έβγαινε λίγο στην πάσα ώστε να δυσκολέψει την κατάσταση.
Ο μοναδικός παίκτης που διάβαζε σωστά την άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν ο Τέιλορ που δεν σούταρε αλλά όντας ο παίκτης στην weakside, έκανε δυναμικό σπλιτ και σκόραρε αρκετούς πόντους.
Στην επίθεση, ο Παναθηναϊκός είχε πολλές καταστάσεις one man show που δεν είναι μπάσκετ, αλλά μονάκια στο ανοικτό. Όταν διόρθωσε αυτή την κατάσταση και χωρίς να έχει βοήθεια από Παπαγιάννη (φανερά αγχωμένος) και Γκιστ (δύο φάουλ στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα) έτρεξε ένα 16-2 στο τέλος του ημιχρόνου για να προηγηθεί.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πράσινοι, όποτε αντάλλαζαν παραπάνω από 3 πάσες στην επίθεση τους, έβαζαν καλάθι… Το 41-36 με το οποίο προηγήθηκαν θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερο σε διαφορά πόντων, μιας και η Ρεάλ αντιμετώπιζε τελείως λάθος την side άμυνα των Κυπελλούχων Ελλάδος.
Στο δεύτερο ημίχρονο, οι 36 πόντοι του πρώτου ημιχρόνου ως παθητικό ήταν μία γλυκιά ανάμνηση. 22 στο τρίτο δεκάλεπτο και 31 στο τέταρτο. 6/13 τρίποντα και συνολικά 22-14 ασίστ για την Ρεαλ.
Τι άλλαξε;
Ο Παναθηναϊκός συνέχισε την side αμυνα και έδινε βοήθεια από τους ψηλούς στα στάγγερ και στα κρος σκριν. Οκ… το πρόβλημα με τα σουτ εκεί, λύθηκε. Αλλά ο Λάσο έκανε το απλό. Έβαλε πικ και ριπικ στα side για να μπερδέψει όχι τόσο τον ψηλό αλλά την weakside και από τα μέσα του τρίτου δεκάλεπτου και μετά έβαλε σε κάθε πικ στην weakside τον Κάρολ, αφήνοντας έξω για 15 περίπου λεπτά τον καλύτερο του παίκτη ως τότε, τον Ρούντι. Ο Κάρολ στην weakside και αν θες, δώσε βοήθεια από τον καλύτερο σουτέρ της διοργάνωσης. Ο Παναθηναϊκός δεν έδινε, οι ψηλοί δεν έδιναν καμία βοήθεια στα πικ έχοντας σε όλες τις φάσεις τα χέρια τους κάτω και ο Καμπάτσο έφτανε τις 10 ασίστ, με πολύ εύκολο τρόπο.
Προσθέστε κάποια λάθη στα αμυντικά ριμπάουντ και φτάσαμε στους σχεδόν 90 πόντους που πέτυχε η Ρεάλ σε ένα παιχνίδι Do or die για τον αντίπαλο της. Επιθετικά δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα. 41 πόντους πέτυχε στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός. 41 και στο δεύτερο.
Ο Λοτζέσκι δεν ήταν το ίδιο εύστοχος, αλλά ήταν ο Λάνγκφορντ στην θέση του, ο Τόμας και ο Παπαπέτρου δεν συνέχισαν το καλό τους επιθετικό παιχνίδι, αλλά σκόραραν ο Βουγιούκας και ο Καλάθης, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να πηγαίνει πόντο πόντο και να χάνεται στον τρόπο που πλέον χτυπούσε η Ρεάλ την Side άμυνα του Παναθηναϊκού.
Φαινόταν η κούραση, φάνηκε η απειρία και σίγουρα φάνηκε η διαφορά ταλέντου.
Αυτά είναι πράγματα που θα πρέπει στο μέλλον να κοιτάξει ο Παναθηναϊκός, για να κάνει μία πορεία του, να μην σταματάει στον όρο “τιμητική” αλλά να έχει και έπαθλα.
Η αλήθεια είναι ότι κουραστήκαμε να χαζεύουμε τις ίδιες και τις ίδιες ομάδες να πηγαίνουν στα Final Four. Αλλά κυρίως είναι το… γαμώτο ότι δεν είναι και πάλι ο Παναθηναϊκός.
