Τις τελευταίες μέρες, παρατηρούμε έναν μεταγραφισμό “οργασμό” στην Αμερικανική, αλλά και την ευρωπαϊκή αγορά του μπάσκετ. Δεν θέλω να μιλήσω για το ΝΒΑ, γιατί δεν μου αρέσει καθόλου το πάρε-δώσε που γίνεται, καθώς οι παίκτες κάνουν τ’απόλυτο κουμάντο.
Ο Καουάι Λέοναρντ που ήταν free agent, καλά έκανε κι αποφάσισε ν’αλλάξει ομάδα (Λος Άντζελες Κλίπερς), όμως συμπεριφορές αλά Πολ Τζωρτζ και Άντονι Ντέιβις να με συγχωρείτε, αλλά δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Οι σύλλογοι δεν είναι τσιφλίκια των παικτών, οι οποίοι στην κυριολεξία κάνουν ότι γουστάρουν κι αυτό είναι κάτι που παρατηρούμε σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια. Ο κομισάριος Άνταμ Σίλβερ πρέπει οπωσδήποτε να κάνει κάτι…
Ας πάμε τώρα στα δικά μας και στους δύο αιώνιους του ελληνικού μπάσκετ, που βλέπουν το Final Four της Euroleague ν’απομακρύνεται (θεωρητικά) όλο και περισσότερο. Τα ποσά που ξοδεύονται είναι αλόγιστα (κύριε Μπερτομέου, αλήθεια όλες οι ομάδες έχουν θετικό ισολογισμό κάθε σεζόν;) και βλέπουμε η υπεραξία να γίνεται κανόνας, παρά εξαίρεση στα μεταγραφικά δρώμενα. Θα μου πείτε πως τα περασμένα έτη οι ελληνικές ομάδες τίναγαν την μπάνκα στον αέρα, για να βρεθούν στην κορυφή της Ευρώπης, όμως τώρα βρίσκονται ένα κλιλ πιο κάτω στο πορτοφόλι σε σχέση με την Τουρκία, την Ρωσία και την Ισπανία.
Φέτος παρατηρούμε πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ψάχνουν παίκτες από το Basketball Champions League, όμως κυρίως στοχεύουν σ’αθλητές που διψούν να κάνουν το άλμα στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης. Σίγουρα θα γίνουν κι υπερβάσεις, για να φέρουν ένα μεγάλο όνομα στην Ελλάδα, όμως το παράδειγμα της Ζάλγκιρις, φαίνεται να τους έγινε μάθημα…
Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους με μικρό μπάτζετ έφτιαξε δύο συνεχόμενες σεζόν, ρόστερ ιδιαιτέρως αξιόλογα, δείχνοντας πως τα λεφτά δεν αγοράζουν επιτυχίες και τρόπαια. Ο Ολυμπιακός υπηρέτησε αυτό το σχέδιο, κατακτώντας δύο φορές την Euroleague, ενώ το 2015 και το 2017, έφτασε στον τελικό της διοργάνωσης. Βέβαια η συνταγή κάπου χάλασε τις τελευταίες σεζόν, ενώ ο πρωταθλητής Ελλάδος Παναθηναϊκός, αναζητεί την ευρωπαϊκή καταξίωση εδώ και εφτά χρόνια.
Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι πως η τεχνογνωσία υπάρχει σε Μπλατ πρωτίστως (κατέκτησε την Euroleague το 2014) και δευτερευόντως σε Πεδουλάκη (βρέθηκε φάτσα με το Final Four το 2013), όμως οφείλουν να πάνε σ’επιλογές προσεκτικές και κυρίως να βοηθήσουν τους ηγέτες τους και να μην τους εξαντλήσουν πριν την ώρα τους. Ο Καλάθης έχει αφήσει και την ψυχή του στα παρκέ τα δύο τελευταία χρόνια, ενώ και ο Πρίντεζης παίζει μόνος τους στο τέσσερα, από το 2016κι έπειτα…
Η διάκριση δεν είναι ουτοπικό όνειρο για κανέναν από τους αιώνιους και πρώτος στόχος πρέπει να είναι η οχτάδα κι ύστερα η πρόκριση στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
ΥΓ. Ο Ολυμπιακός κινείται σε σωστές βάσεις. Θωρακίζει τον Σπανούλη με δύο ικανούς σουτέρ στην περιφέρεια (Πάντερ, Πολ), ενώ ο πρώην ΝΒΑερ είναι κι αξιόπιστος στα μετόπισθεν.
ΥΓ2. Μεγάλη παιχτάρα ο Φριντέτ, μακάρι να έρθει στην Ελλάδα. Είναι παίκτης που κάνει τη διαφορά και ταιριάζει με τον Καλάθη. Μοναδικό του μειονέκτημα, δεν είναι λάτρης της άμυνας.
ΥΓ3. Η απόκτηση του Ρούμπιτ είναι έξυπνη, γιατί ο Αμερικανός φόργουορντ είναι εξαιρετικός στα επιθετικά του καθήκοντα και σίγουρα θα βοηθήσει πολύ περισσότερο από τον Ζακ Λεντέι.
ΥΓ4. Ο Νίκολα Μίροτιτς είναι πολυτέλεια για κάθε ευρωπαϊκή ομάδα, όμως 9 εκατ. ετησίως είναι υπερβολικά για την περίπτωσή του. Έχει δολοφονικό σουτ, όμως αμυντικά υστερεί σε μεγάλο βαθμό κι αυτό θα το δείτε σε πολλά ματς…
