Δεν έχει περάσει πολύ ώρα από τον αποκλεισμό της Ελλάδας από το Παγκόσμιο Κύπελλο και τα νεύρα όλων εδώ στη Σενζέν είναι τεντωμένα. Δεν αναφέρομαι για τους παίκτες, ή τους προπονητές, αλλά για εμάς τους δημοσιογράφους.

Όλοι μας πιστεύαμε και πιστεύουμε πολύ σ’ αυτή την ομάδα. Δυστυχώς όμως κάποια ελαττώματα που έχουμε σαν λαός, δεν θα τα αποβάλλουμε ποτέ.

Η δήλωση του Κώστα Σλούκα, ότι όλα χάθηκαν στο ματς με τη Βραζιλία, μου έχει βάλει “δαίμονες” στο κεφάλι και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ. Όταν άκουσα τον γκαρντ της Φενερμπαχτσέ ν’ αναφέρεται στη λέξη χαλάρωση, όσον αφορά την αναμέτρηση με τη “σελεσάο”, όταν χάθηκε η διαφορά των 17 πόντων, ομολογώ πως εκνευρίστηκα σε μεγάλο βαθμό. Έχουμε φάει πολλές σφαλιάρες την τελευταία δεκαετία, για να είμαστε κάπως χαλαροί σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, που ναι είχε κακές ομάδες, όμως αυτές δεν βρίσκονταν στο δικό μας όμιλο.

Εδώ για να μην παρεξηγηθώ, δεν κακολογώ τους παίκτες (όφειλαν να είναι περισσότερο συγκεντρωμένοι), αλλά την ελληνική ιδιοσυγκρασία, η οποία συχνά-πυκνά εμφανίζεται στην “επίσημη αγαπημένη” και μας κάνει κακό.

Ας μιλήσουμε και για μπάσκετ τώρα. Η σημερινή εμφάνιση ήταν η κορυφαία της Ελλάδας σ’ αυτό το Μουντομπάσκετ, όμως η διαφορά των δώδεκα πόντων, δεν είναι εύκολο να καλυφθεί. Συμφωνώ 100% με τον κόουτς Σκουρτόπουλο για τους ρέφερι της αναμέτρησης, που ήταν αλλού γι’ αλλού, όμως θα διαφωνήσω σ’ αρκετά πράγματα μαζί του. Η εθνική μας ήταν άνευρη, άγευστη στο τουρνουά, χωρίς ξεκάθαρες ιδέες στο παιχνίδι της. Πολύ ποστ, αρκετό πικ εν ρολ και ένας εναντίον ενός από τον Giannis. Δεν υπήρχε άλλο πλάνο στην ελληνική επίθεση κι αυτό μας έκανε εύκολα αντιμετωπίσιμους από τους προπονητές.

Επίσης όταν συνθέτεις μία δωδεκάδα, είναι ξεκάθαρο πως για όλους πρέπει να υπάρχει ρόλος. Αν δεν πιστεύεις κάποιον αθλητή, απλά τον κόβεις και παίρνεις κάποιον άλλον. Ουσιαστικά η Ελλάδα χρησιμοποιούσε συνέχεια οχτώ παίκτες άντε οκτώμισι κι είχαμε ξαναγράψει πως τέτοια τουρνουά, δεν βγαίνουν με λίγους παίκτες. Δυστυχώς δικαιωθήκαμε και πλέον μετράμε άλλη μία αποτυχία ανάμεσα στις πολλές των τελευταίων ετών.

Ίσως η συγκεκριμένη διοργάνωση αποτελέσει το κύκνειο άσμα από την εθνική ομάδα για ορισμένους παίκτες (Μπουρούσης, Πρίντεζης), όμως ακόμα ας μην μπούμε σε θεωρίες συνομωσίας. Υπάρχει κι ένα προολυμπιακό τουρνουά στη μέση, που σίγουρα δεν θα μας αφήσει αδιάφορους.

Η πίκρα είναι νωπή και ίσως να έχουμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές μας ως χώρα. Ίσως να φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι, που βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ξεχάσαμε τις ανορθογραφίες μας που είναι χρόνιες και δεν έχουν επουλωθεί στο ελάχιστο…

ΥΓ. Ο Νικ Καλάθης άκουσε πολλά για τις κακές εμφανίσεις του. Στο ματς με την Τσεχία όμως έπαιξε σαν σταρ του ΝΒΑ και σίγουρα δεν έχει να ζηλέψει από τον Τόμας Σατοράνσκι.

ΥΓ2. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο είναι game changer κι αποτελεί έναν παίκτη, που κάθε ομάδα πρέπει να έχει. Ίσως έπρεπε να είχε παίξει περισσότερο στο τουρνουά.

ΥΓ3. Ο Κώστας Παπανικολάου ναι ήταν άστοχος στα τρίποντα, όμως κανείς δεν μπορεί να του προσάψει αδιαφορία. Έδωσε ότι είχε και δεν είχε απόψε, θυμίζοντας τον παίκτη του 2012 και του 2013. Συγκλονιστική η παρουσία του στην άμυνα, όπου κυριολεκτικά ήταν παντού.