Η πρόκριση στη φάση των «16» ενός Grand Slam για πρώτη φορά στην καριέρα της αποτελεί πρόκληση για τη Μαρία Σάκκαρη.
«Σίγουρα θέλω να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο και να πάω για πρώτη φορά στον τέταρτο γύρο», παραδέχτηκε η κορυφαία Ελληνίδα τενίστρια μετά τη νίκη επί της Νάο Χιμπίνο. «Είμαι, όμως, σίγουρη ότι θα έρθει κάποια στιγμή. Δεν γίνεται μια ζωή να είμαι κολλημένη στον τρίτο γύρο. Θα απογοητευτώ αν χάσω, αλλά είμαι και σίγουρη». Η Μαρία, θυμίζουμε, θα παίξει με τη νικήτρια του αγώνα Κις-Ρους.
Δεν ήταν λίγες οι φορές στον αγώνα με τη Χιμπίνο, που η Μαρία «απογείωνε» την εξέδρα κάνοντας νόημα με τα χέρια της. «Είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να ξεσηκώσω τον κόσμο!», είπε γελώντας. «Οπότε λέω ας το εκμεταλλευτώ! Πού αλλού μπορώ να το κάνω αυτό; Δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου, πρώτη φορά το έκανα! Το είχα ανάγκη και αφού είναι εδώ που είναι και γουστάρουν και αυτοί, γιατί όχι; Και με βοήθησαν στα κρίσιμα σημεία. Γιατί εκείνη τη στιγμή αισθάνεσαι λίγο πιο αναζωογονημένος. Και ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση, ανεβαίνει η διάθεση και παίζεις λίγο καλύτερα».
Ο δυνατός αέρας αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο στις προσπάθειες όλων των τενιστών σήμερα. «Ήταν πολύ δύσκολες οι συνθήκες και για τους δύο. Κυρίως με το δικό της παιχνίδι, που έχει μια σταθερή μπάλα χωρίς πολλή δύναμη, χωρίς λάθη. Δεν έπαιξα καλά, αλλά τις περισσότερες φορές δεν θα παίξεις καλά και θα κερδίσεις. Και είναι κάτι που θυμάμαι που μου είχε πει ο Τόμας Γιόχανσον: δεν έχει σημασία πώς κερδίζεις, σημασία έχει ότι μετά το ματς γράφει το W δίπλα από το όνομά σου. Και πολλές φορές θα είναι ugly, αλλά θα κερδίζεις».
Έδειξε, πάντως, χαρακτήρα στα κρίσιμα σημεία του αγώνα. «Γι’ αυτό και είμαι Νο.23 στην κόσμο. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές μπορώ και επανέρχομαι και είναι ουσιαστικά η εμπειρία που έχω μετά από τόσο καιρό παίζοντας σε αυτό το επίπεδο. Είναι, βέβαια, και το επίπεδό μου. Έχω πει πολλές φορές πως νιώθω ότι το επίπεδό μου δεν είναι για Νο.20 στον κόσμο, είναι για παραπάνω. Και φαίνεται σε αυτές τις στιγμές».
Μίλησε και για τα on court ξεσπάσματά της. «Πολλές φορές μιλάω στον εαυτό μου. Είτε τον βρίζω, είτε τον εμψυχώνω. Δεν είμαι η μόνη, όλοι φαινόμαστε θεόμουρλοι μέσα στο γήπεδο. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς! Είναι φυσιολογικό, όμως. Μου αρέσει κιόλας, αλλά όχι να με βρίζω! Μιλάω αρκετά και δεν πού θα καταλήξει αυτό σε μερικά χρόνια!».
