Σχεδόν μισός αιώνας από τότε που ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου με αντίπαλο τον Άγιαξ! Ένας φωτεινός φάρος, όχι μόνο για τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο αλλά και για το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε μια εποχή που σχεδόν ουδείς εκτός συνόρων γνώριζε τι εστί ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ήταν ένα έπος γραμμένο από πόδια, καρδιά, ψυχή, μυαλό Ελλήνων, αφού το ρόστερ απαρτίζονταν μονάχα από Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Αυτό το αριστούργημα είχε βέβαια την υπογραφή και ενός ξένου, της εμβληματικής φυσιογνωμίας του Ούγγρου προπονητή Φέρεντς Πούσκας. Ενός εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του κόσμου τη δεκαετία του ’50 και του ’60.

Στις 2 Ιουνίου 1971 ο Παναθηναϊκός τέθηκε αντιμέτωπος της κορυφαίας ομάδας της εποχής, μιας ομάδας που έφερε επανάσταση στο άθλημα, του Άγιαξ των μεγάλων άσων και φυσικά του κορυφαίου Γιόχαν Κρόιφ. Εκείνη την ημέρα στο ναό του ποδοσφαίρου στο Γουέμπλεϊ παρατάχθηκαν οι 11 Έλληνες ποδοσφαιριστές του Τριφυλλιού, έχοντας ξανά στο μυαλό τους τη μόνιμη επωδό του Πούσκας «έντεκα αυτοί, έντεκα και εμείς». Κοίταξαν τον Αίαντα στα μάτια, έκαναν πολύ δύσκολο το έργο του και ασχέτως εάν οι λεπτομέρειες αποδείχθηκαν καθοριστικά εις βάρος τους, αποδείχθηκε περίτρανα ότι η πορεία προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών όχι απλά δεν ήταν τυχαία, αλλά απολύτως αντιπροσωπευτική του ταλέντου και των δυνατοτήτων εκείνης της ομάδας.