Ο Ντάνιελ Ρικιάρντο εκμεταλλεύτηκε την απόσυρση των Χάμιλτον και Φερστάπεν μετά την μεταξύ τους σύγκρουση, τερματίζοντας πρώτος στο Grand Prix της Ιταλίας. Δεύτερος ο Λάντο Νόρις, για το ιστορικό 1-2 της ΜακΛάρεν.

Δεν είναι ακριβώς θαύμα- όχι. Θαύμα είναι να γίνουν του σπανού τα γένια, να πάρει το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ η Οκλαχόμα, να βοηθήσει πράγματι η κεραλοιφή του Βελόπουλου στην τριχόπτωση.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: θαύμα θα ήταν να κερδίσει το συγκεκριμένο grand prix της Ιταλίας ο τιτάνας Μαζέπιν. Αυτό, το σημερινό, δεν ήταν θαύμα, αλλά είχε έντονη την οσμή του. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις το μυθικό 1-2 της (αναγεννημένης, συμφωνούμε) ΜακΛάρεν μέσα στο Ναό της Ταχύτητας;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: με το που έσβησαν τα κόκκινα φώτα στην Μόντσα ο poleman (λόγω της αλλαγής στο power unit του, νικητή στο spirnt race χθες, Μπότας) Φερστάπεν είδε τον Ρικιάρντο να πετιέται σαν ασημί πορτοκαλί βέλος μπροστά και να του παίρνει την πρώτη θέση, με τον Νόρις να είναι 3ος και να κρατάει πίσω του τον 4ο Χάμιλτον.

Τα πράγματα κυλούσαν ήρεμα μέχρι εκείνο το σημείο- τη εξαιρέσει του Βάλτερι που εκκινώντας 19οςείχε περάσει ήδη το μισό γκριντ μέχρι τον 20ο γύρο- μέχρι που φτάσαμε στα πιτ: ο πρωτοπόρος Ρικιάρντο μπήκε πρώτος, έβαλε την σκληρή γόμα και βγήκε εκ νέου στην πίστα, «ωθώντας» τον Φερστάπεν να κάνει το ίδιο στον επόμενο γύρο.

Κι εκεί άρχισε το μίνι-δράμα: σε μια σπανιότατη στιγμή στο box της Ρεντ Μπουλ το πιτ του Ολλανδού άργησε πάρα πολύ λόγω ενός τροχού που δεν κούμπωνε καλά, με αποτέλεσμα ο Φερστάπεν να πέσει πάρα πολύ πίσω.

Αυτό, όμως, δεν ήταν τίποτα. Το… σόου επιτάθηκε όταν έκανε τη δική του στάση ο Χάμιλτον. Οι δύο διεκδικητές του τίτλου βρέθηκαν δίπλα-δίπλα μετά το πιτ του 7 φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, ουδείς, φυσικά, έκανε πίσω και το αποτέλεσμα ήταν να τα… τσουγκρίσουν, με την Ρεντ Μπουλ να καβαλάει την Μερσέντες και το HALO να σώζει κυριολεκτικά την ζωή του Λιούις!

Με τα δύο «βαριά χαρτιά» του πρωταθλήματος εκτός (με το ποιος φταίει- αν και δική μας αίσθηση είναι πως πρόκειται περισσότερο για αγωνιστικό συμβάν- να είναι κάτι που θα μας απασχολήσει εντόνως τις επόμενες μέρες που θα «πέσουν» και οι ποινές), ο δρόμος για τον θρίαμβο του Ρικιάρντο άνοιξε διάπλατα.

Και σιγά μην άφηνε ανεκμετάλλευτη τέτοια ευκαιρία ο Αυστραλός: οδηγώντας με περίσσια ψυχραιμία και έχοντας πίσω του τον team-mate του, ο Ντάνιελ πήρε την πρώτη νίκη της ΜακΛάρεν μετά το 2012 και τον Τζένσον Μπάτον, ο οποίος είχε θριαμβεύσει στην Βραζιλία!

Το ακόμα καλύτερο για την ιστορική αγγλική ομάδα είναι πως ο Λάντο Νόρις (αυτή η «άρρωστη» ταλεντάρα) συμπλήρωσε το 1-2, τρελαίνοντας εαυτούς, αλλήλους και μερικούς ακόμα… αλλήλους, αποδεικνύοντας εμπράκτως πως στον Ναό όλα γίνονται. Μην ξεχνάμε πως και πέρυσι θριαμβευτής ήταν ο (άτυχος αυτό το ΣΚ) Πιέρ Γκασλί.

Το βάθρο συμπλήρωσε ο τρομερός όλο το τριήμερο Βάλτερι Μπότας: ο Φινλανδός με το που υπέγραψε στην Άλφα Ρομέο για του χρόνου κα «ξεκλείδωσε» ψυχολογικά, ήταν μάλλον ο καλύτερος σε κατατακτήριες, sprint race και αγώνα και η 3η θέση του εκκινώντας προτελευταίος αποτελεί πραγματικό άθλο- έστω κι αν χρειάστηκε την ποινή 5 δευτερολέπτων στον Πέρεζ για να τα καταφέρει.

Λεκλέρκ, Πέρεζ (κάποιος να τον ξεματιάσει μετά την ανανέωση της συνεργασίας του με τους Ταύρους) Σάινθ, Στρολ, Αλόνσο, Ράσελ και Οκόν συμπλήρωσαν τη βαθμολογούμενη δεκάδα ενός αγώνα που τα είχε πραγματικά όλα. Και, το κυριότερο, έναν ανέλπιστο θριαμβευτή στο «πρόσωπο» της σπουδαίας ΜακΛάρεν.

Τα θαύματα μπορεί να μην βρίσκονται πια στο ρεπερτόριο του σύμπαντος εδώ και 2000+ χρόνια, όμως υπάρχουν μερικές φορές που ένα εξ αυτών μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Και, ω Θεέ μου, τι ωραία αίσθηση που είναι αυτή.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ