Η πανδημία του κορωνοϊού έχει στερήσει την εργασία από εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί και στον αθλητισμό και δεν εννοώ την διακοπή των πρωταθλημάτων και των προπονήσεων.
Είναι γεγονός πως δεν έχουμε αντιληφθεί οι περισσότεροι και κυρίως οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για τον αθλητισμό στην χώρα μας πως το μπάσκετ, για το οποίο κυρίως θα μιλήσω, αποτελεί επάγγελμα με όλη τη σημασία της λέξης και για άλλους ανθρώπους πέραν της Basket League. Στις χαμηλότερες κατηγορίες, Β’ και Γ’ Εθνική, ακόμα και στις τοπικές κατηγορίες νέα παιδιά, αλλά και βετεράνοι βιοπορίζονται από τα πρωταθλήματα αυτά και αν το καλοσκεφτούμε έχουν να δουλέψουν δέκα και παραπάνω μήνες. Μπορεί τα χρήματα να μην έχουν ουδεμία σχέση με τις αμοιβές των αθλητών της πρώτης κατηγορίας, αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο σημαντικά για τους ανθρώπους που πασχίζουν στο γήπεδο της γειτονιάς τους γι’ αυτά τα χρήματα.
Γενικότερα πιστεύω πως βάζοντας τον όρο “ερασιτέχνης” μπροστά από την λέξη αθλητής αυτομάτως μειώνουμε την αξία της προσπάθειάς του, ειδικά αν δεν μιλάμε για έναν άνθρωπο που απλώς ασχολείται με ένα άθλημα σαν χόμπι, αλλά για κάποιον που περνάει ώρες ατελείωτες στο γήπεδο και μοχθεί. Δεν είναι ερασιτέχνης, είναι και αυτός ένας επαγγελματίας που του οφείλουμε σεβασμό και ίση μεταχείριση με τους ευρέως γνωστούς επαγγελματίες αθλητές.
Πέραν της αναβολής και του μεγάλου διαστήματος αθλητικής απραγίας οι σύλλογοι έχουν πληγεί και από τους χορηγούς, οι οποίοι έχουν αποσυρθεί από τις περισσότερες ομάδες. Συνεπώς οι ομάδες δεν έχουν από πουθενά έσοδα και δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν στα έξοδα τους ούτε στις ανάγκες των παικτών. Άρα ακόμα μια ζημιά για την οικονομική κατάσταση του ερασιτεχνικού αθλητισμού.
Προχωράω και εστιάζω στα υπόλοιπα αθλήματα εκτός μπάσκετ. Η ψυχολογική και οικονομική ζημιά που έχουν υποστεί αθλητές του βόλλεϊ, του στίβου, του πόλο, της ξιφασκίας, του τέννις, του πινγκ πονγκ, των πολεμικών τεχνών και γενικά πολλών ατομικών και ομαδικών αθλημάτων είναι ανυπέρβλητη. Και σε αθλητές που δεν τίθεται ζήτημα αν είναι επαγγελματίες ή όχι. Γήπεδα κλειστά που δεν επιτρέπουν σε αθλητές που ζουν αποκλειστικά και μόνο από τους αγώνες τους να προπονηθούν, δηλαδή να εργασθούν. Να αναλογιστούμε και λίγο πόσο δύσκολο θα είναι για αυτούς τους ανθρώπους να ξαναμπούν στη ροή τους και να προσαρμόσουν το σώμα τους σε κατάλληλες συνθήκες για να αγωνιστούν. Θα τους πάρει πολύ χρόνο σίγουρα, κάτι που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχε βρεθεί τρόπος άσκησης στα γήπεδα, με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας φυσικά.
Έχω αναφέρει πολλές φορές πως θα μπορούσαν να έχουν βρεθεί τρόποι να διεξαχθούν τα πρωταθλήματα χαμηλότερων κατηγοριών και γι’ αυτό δεν θα ξανανοίξω αυτό το θέμα. Το ζήτημα είναι ότι τώρα μετά από πόσο καιρό ξεκίνησε δειλά-δειλά μια συζήτηση που αφορά μόνο την έναρξη των προπονήσεων μόνο στις εθνικές κατηγορίες βγάζοντας πάλι εκτός του τραπεζιού τα τοπικά. Άργησε αρκετά να έρθει στο προσκήνιο αυτή η συζήτηση και να αρχίσουμε να μιλάμε για μέριμνα που αφορά τον αθλητισμό. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, η ζημιά που έχουν υποστεί αθλητές σε επίπεδο ψυχολογικό και οικονομικό, αλλά και τα σωματεία να μην είναι μεγάλη και να μπορεί να διορθωθεί.
Καλή χρονιά με περισσότερο αθλητισμό και υγεία.
