Το ESPN προσπάθησε ν’αναλύσει τον τρόπο που σουτάρει ο Μάικλ Τζόρνταν και η μηχανική του παραμένει μοναδική.
Ήταν 27 Απριλίου του 1997 όταν ο Κρις Ουέμπερ και οι Ουάσινγκτον Μπούλετς πήγαιναν στους Μπουλς για το Game 2 του πρώτου γύρου των playoffs. Αυτό δεν πήγε καλά.
Ο Μάικλ Τζόρνταν έκανε μια τρομερή εμφάνιση με 55 πόντους, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του, από τότε που επέστρεψε από την απόσυρση το 1995. Εκτός από το τελικό νούμερο εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος. Ο MJ όλο το βράδυ κινήθηκε στην περίμετρο μέσα από το τρίποντο, επιχειρώντας μόλις ένα σουτ τριών πόντων και χωρίς να αναζητά να πάρει φάουλ.
Σήμερα μπορούμε να βλέπουμε απίστευτες λεπτομέρειες για το παιχνίδι, αλλά τότε δεν ήταν το ίδιο. Η εξέλιξη του σουτ του Τζόρνταν έχει πολλές συναρπαστικές λεπτομέρειες.
Μετά από 20 χρόνια από όταν αποσύρθηκε είναι σαφές ότι ο τρόπος που δημιουργούσε τα καλάθια του δεν ήταν μόνο εκπληκτικός και αποτελεσματικός, αλλά και μοναδικός. Ο Air έκανε πράγματα από θέσεις που ελάχιστοι παίκτες πριν τα έκαναν και ακόμα λιγότεροι τα κάνουν σήμερα.
Ο θρύλος των Μπουλς μπήκε σε μια λίγκα που κυριαρχούσαν το μέγεθος και η δύναμη. Μέχρι να αποσυρθεί μας έδειξε ότι οι σπουδαίοι jump- shooters μπορούν να σκοράρουν και να πάρουν τίτλους.
Μελετώντας τα στοιχεία του σουτ του Τζόρνταν καταλαβαίνεις σπουδαία πράγματα και το ESPN τα παρουσιάζει μοναδικά.
Αρχικά ο MJ ήταν ο σπουδαιότερος σκόρερ της εποχής του, ενώ ήταν και αποτελεσματικός. Δεν χρησιμοποιούσαν την λέξη αποτελεσματικότητα στο μπάσκετ το 1990, αλλά ο Τζορνταν είχε αλλάξει επίπεδο.
Κατά την διάρκεια του δεύτερου three peat ο Τζόρνταν κέρδισε τρεις συνεχόμενους τίτλους πρώτου σκόρερ. Δεν ήταν μόνο τα απίθανα καρφώματα του, αλλά ήταν κυρίως αυτά τα σουτ από μέση απόσταση που τον έκαναν να ξεχωρίζει.
Ίσως να μην ήταν ο πιο… δραστήριος 2-point jump-shooter στον κόσμο, αλλά σίγουρα ήταν ο πιο αποτελεσματικός. Δύο δεδομένα μας δίνουν στοιχεία.
Την σεζόν 1996/97 ο Γκλεν Ρόμπινσον βγήκε δεύτερος σε σουτ από μέση απόσταση έχοντας 391 σουτ και ο Τζόρνταν είχε 547.
Από τους 59 παίκτες του ΝΒΑ που έκαναν τουλάχιστον 300 σουτ από μέση απόσταση εκείνη την σεζόν, ο Τζόρνταν ήταν τρίτος σε ποσοστό με 49.5% με πάνω από 1.100 προσπάθειες. Μόνο οι Μούλιν και Ντελ Νέγρο είχαν μεγαλύτερο ποσοστό. Ο Ρέτζι Μίλερ είχε 42.4% σε 484 τέτοια σουτ εκείνη την σεζόν. Ο Μίλερ έκανε 484 προσπάθειες και ο Τζόρνταν ευστόχησε σε 547.
Ο Τζόρνταν ήταν πρώτος σε σουτ από μέση απόσταση και τρίτος σε ποσοστό, ενώ μέσα στα σουτ του ήταν μερικά απίστευτα που έπαιρνε κόντρα στους καλύτερους αμυντικούς της λίγκας. Σε αντίθεση με τους δύο παίκτες που τον ξεπερνούσαν που δεν είχαν την προσοχή της άμυνας όλης πάνω τους.
Το 1997… εκεί ήταν ο Air και… εκεί όλοι οι υπόλοιποι.
Ο MJ δεν έκανε επίδειξη των ικανοτήτων του, πήγαινε στην επαφή με τον αμυντικό και τον νικούσε από κοντά και προσωπικά. Τους το έλεγε στο πρόσωπο τους. Πολλοί έχουν κερδίσει τίτλους, αλλά κανείς με τον απόλυτο τρόπο που το έκανε ο Air.
Για την ακρίβεια από τότε που άλλαξε η γραμμή στο τρίποντο το 1997, κανείς δεν έχει πλησιάσει το σουτ του Τζόρνταν.
Most midrange buckets σε μία σεζόν (από το 1997-98)
1997-98 Michael Jordan: 671
2005-06 Dirk Nowitzki: 564
2003-04 Kevin Garnett: 540
2000-01 Glenn Robinson: 506
2005-06 Kobe Bryant: 502
2008-09 Dirk Nowitzki: 501
Πίσω στο παρελθόν ο Στιβ Σμιθ, ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της εποχής του, είχε περιγράψει πως είναι να μαρκάρεις τον MJ.
«Κάποιος σαν τον Ρέτζι Μίλερ θα σε τρέξει στο παρκέ, θα πάρει άπειρα πικς σε κάθε κατοχή. Αλλά ο Μάικλ δεν χαράμιζε την κίνηση του, δεν έπαιζε μαζί σου.. Όταν έπαιρνε την μπάλα, σε άφηνε να πάρεις θέση και μετά θα έκανε ότι έπρεπε να κάνει».
Οι Μπουλς του 1990 δεν κυνηγούσαν τα missmatches στο παρκέ. Ο Τζόρνταν ήταν το mismatch. Υπήρχε μια σκληρή πραγματικότητα στο πως κυριαρχούσε. Οι αμυντικοί δεν είχαν δικαιολογία.
Δεν ήταν το πως έκανε επίθεση, ήταν το πόσο απίστευτα άνετα ένιωθε με το να κερδίζει τους αντίπαλους αμυντικούς από την αρχή ξανά και ξανά. Ο Τζόρνταν έπιανε την μπάλα, πάγωνε για λίγο, το κοινό περίμενε και μετά έβαζε καλάθι.
«Δεν είχε ρουτίνα», θα πει ο Σμιθ, «Πήγαινε αριστερά, δεξιά. Πήγαινε μέσα, σταματούσε. Όταν το κάνει αυτό, εύχεσαι να ηρεμήσει κάποια στιγμή».
Ο Τζόρνταν ήταν τόσο fun to watch γιατί τα έκανε όλα για διασκέδαση. Όταν έπιανε την μπάλα όλοι ήξεραν ότι θα κάνει κάτι, αλλά δεν ήξεραν τι.
Αν είχε μια κίνηση δικιά του στο δεύτερο three peat ήταν το fadeway του. Δεν το δημιούργησε εκείνος φυσικά, παίκτες το έκαναν για χρόνια πριν από εκείνον, αλλά κανείς δεν κινούνταν έτσι, το έκανε τέχνη.
Οι Μπουλς έκαναν πολύ πιο απλή την επίθεση τους. Απλά έδιναν την μπάλα στον MJ στο post και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μέχρι το δεύτερο three peat ο MJ είχε γίνει ο καλύτερος post up γκαρντ στην ιστορία.
Τότε ήταν που ο Τζόρνταν θα πάρει και το παρατσούκλι του «windshield wiper» για το αγαπημένο του fadeaway, όπου υποκρινόταν ότι θα γυρίσει από τον έναν ώμο και μετά γυρνούσε και σούταρε πάνω από τον άλλον.
Συνήθως οι αμυντικοί έπαιζαν από την μία πλευρά και ο Air ήθελε να το σπάσει αυτό. Όταν άρχισε να έχει τρομερή αθλητικότητα αποφάσισε να κρατά τους αμυντικούς του εκτός ισορροπίας. Πριν από τον Τζόρνταν δεν έπρεπε να σουτάρει, ενώ κινείσαι μακριά από τον στόχο.
Αυτό άλλαξε. Ο Κόμπι ή ο Νοβίτσκι είχαν σίγουρα επιρροές από εκείνον και βρέθηκαν στην κορυφή με κινήσεις του MJ.
Όσο όμορφα ήταν όλα αυτά που έκανε στο παρκέ, τόσο εξαντλητικά ήταν. Το 1997/98 κέρδισε τον 10ο τίτλο του πρώτου σκόρερ, αλλά δεν ήταν ο ίδιος. Ήταν ακόμα ο καλύτερος της λίγκας, αλλά όχι η καλύτερη εκδοχή του εαυτό του.
