Η χρυσή μπάλα βρήκε παρηγοριά στην ζεστή αγκαλιά του Λιονέλ Μέσι, μετά από έναν χρόνο άσκοπης περιπλάνησης, γεγονός που άνοιξε τον ασκό του αιόλου, σηματοδοτώντας έναν νέο κύκλο μιας ατέρμονης συζήτησης. Οι αιώνιοι πολέμιοι του Αργεντινού έχασαν τον ύπνο τους προσπαθώντας να πείσουν τους υπόλοιπους πως έγιναν μάρτυρες ενός εγκλήματος, την ώρα που το σκληροπυρηνικό fan base του, απολάμβανε τα σχόλια με ένα εμμονικό, στα όρια του ανόητου, μειδίαμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Η κουβέντα γύρω απ΄την χρυσή μπάλα καθώς και το αιώνιο δίλημμα «Μέσι ή Κριστιάνο» μπορεί να είναι εποικοδομητική, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που αγγίζει την παραφροσύνη. Η ουσία του πράγματος κρύβεται αλλού και με το τέλος μιας χρυσής για το ποδόσφαιρο δεκαετίας να διαγράφεται στον ορίζοντα καλό θα ήταν να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναλογιστούμε όσα ζήσαμε.

Ο Λιονέλ Μέσι κατέκτησε την έβδομη χρυσή μπάλα της αδιανόητης καριέρας του, σε μια σεζόν που τα φώτα είχαν πέσει -δικαιολογημένα- στον μπαρουτοκαπνισμένο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Οι υπόλοιποι της φετινής κούρσας, ευτυχώς ή δυστυχώς, δύσκολα θα μπορούσαν να μπουν στην εξίσωση, για τον Ζορζίνιο δε, δεν το συζητώ. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους.

Ο Πολωνός κατέκτησε σχεδόν τα πάντα με την φανέλα της Μπάγερν, έσπασε το ρεκόρ του θρυλικού Γκερντ Μίλερ πετυχαίνοντας 43 γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος, διάολε, μέχρι και την ομάδα του άμεσου ανταγωνιστή του διέσυρε με το ανεξίτηλο 8-2. Τι άλλο χρειαζόταν; Εύλογη ερώτηση, αλλά έχει απάντηση.

Την κατάσταση της Μπαρτσελόνα την γνωρίζουν όλοι. Η κατάρρευση της μετά την φυγή του Μέσι εμφανής απ΄το φεγγάρι. Και αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στο ψυχολογικό έλλειμμα, αλλά και σε όλες τις στατικές κατηγορίες.

Ο 34χρονος κατάφερε να κάνει απίθανα πράγματα ακόμα και σε μια ομάδα που θα αποφύγω να παρομοιάσω με αυτό που σκέφτονται όλοι, καθώς τουλάχιστον εκεί υπάρχει μια άλφα οργάνωση. Η ατομική του παρουσία μπορεί να μην ερχόταν σε αρμόνια με τις αγωνιστικές επιτυχίες της ομάδας, όπως στην περίπτωση του Πολωνού στράικερ, αλλά εκεί κρύβεται και η νοστιμιά.

Αυτή που ήρθε για να τον τραβήξει από τον βάλτο ωστόσο, δεν ήταν η Παρί, αλλά η λατρεμένη του αλμπισελέστε. Το ιδιαίτερο Copa America του καλοκαιριού ήταν η τελευταία ευκαιρία του Μέσι για να κατακτήσει το μοναδικό πράγμα που έλειπε απ΄την συλλογή του. Να εξιλεωθεί για τους χαμένους τελικούς που στοίχειωναν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και ένα ολόκληρο έθνος.

Το σκηνικό, σχεδόν αγγελικά πλασμένο. Η διοργάνωση στην χώρα του καφέ, ο τελικός ανάμεσα σε Αργεντινή και Βραζιλία, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς; Ο Λιονέλ Μέσι είχε καταλάβει την κρισιμότητα της περίστασης από το πρώτο κιόλας σφύριγμα του τουρνουά. Με προσωπικά του τέρματα είτε με συμμετοχή σε γκολ σε κάθε παιχνίδι μέχρι τον τελικό, με ασφάλεια διαπιστώνει κανείς πως η Αργεντινή ίσως να μην έφτανε ποτέ μέχρι αυτόν χωρίς τον 34χρονο.

O Leo εξαφανίζεται στον τελικό, η αλμπισελέστε σηκώνει το πολυπόθητο τρόπαιο και δυστυχώς αυτό γίνεται αυτόματα αφορμή για ισοπεδωτική κριτική. Όπως ακριβώς και την περίπτωση του Κριστιάνο στο Euro του 2016. Λες και τα πεπραγμένα του μέχρι εκείνο το σημείο μπορούν να διαγραφούν. Μικρή σημασία έχει ωστόσο, καθώς η ιστορία είχε ήδη γραφτεί.

Που καταλήγουμε μετά από όλα αυτά; Πως όλα είναι θέμα οπτικής. Και η UEFA πρώτη από όλους να ξεκαθαρίσει τον βαθύτερο νόημα αυτού του βραβείου. Γιατί στα μάτια μου φαντάζει αδύνατο το πως αυτό θα κατέληγε σε διαφορετικά χέρια από αυτά τα οποία πέρασε τα τελευταία δέκα χρόνια. Όσο και εάν το αίσθημα της αδικίας περιφέρεται πάνω απ΄τα κεφάλια των Ριμπερί, Φαν Ντάικ και Λεβαντόφσκι…