Ο πρώτος γύρος του ελληνικού πρωταθλήματος έριξε αυλαία το βράδυ της Δευτέρας στο ΟΑΚΑ και η αλήθεια είναι πως το διάστημα ήταν σεβαστό για να μας κάνει σοφότερους. Τα πράγματα δυστυχώς ή ευτυχώς δείχνουν να έχουν ξεκαθαρίσει πριν το φευγιό του δύσκολου 2021. Ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε θέση ισχύος πριν την έναρξη της Super League, ωστόσο φαντάζομαι πως ούτε ο ίδιος θα περίμενε πως το έργο του θα ήταν τόσο εύκολο.
Απρόσμενη εξέλιξη ή απλά φυσική ροή των πραγμάτων; Εάν έπρεπε να διαλέξω θα πήγαινα με το δεύτερο. Και αυτό γιατί εκτός από το γήπεδο, καθρέφτης μια ομάδας είναι και όλα όσα έχουν προηγηθεί πριν από αυτό. Don’t get me wrong που λένε και στο χωριό μου, όλο το λεγόμενο Big-4 έχει τις παθογένειες του και για αυτό άλλωστε έχει λόγο ύπαρξης και το συγκεκριμένο κείμενο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά. Το ποιοτικό έλλειμμα των ερυθρόλευκων εξτρέμ των τελευταίων χρόνων ήταν πασιφανές. Όπως ξεκάθαρη ήταν και η πολιτική του Ολυμπιακού στο καλοκαιρινό μεταγραφικό παζάρι. Το πρόβλημα έπρεπε να αντιμετωπιστεί και στην θεωρία έγινε με τον καλύτερο τρόπο. Στην πράξη είναι που κολλάει λίγο το θέμα. Ο Χένρι Ονιεκούρου είναι εκτός τόπου και χρόνου, παρά την εμμονή του Πέδρο Μαρτίνς στο πρόσωπο του, ο Ρόνι Λόπες άργησε να μπει στο rotation, ο Ροντρίγκεζ «έπεσε» ανεξήγητα μετά από το ελπιδοφόρο ξεκίνημα του και κάπως έτσι το παιδί-αποκάλυψη, Αγκιμπού Καμαρά, έμεινε να βγάζει -και με το παραπάνω- τα κάστανα απ΄την φωτιά.
Η πιο εξόφθαλμη ανορθογραφία της μεταγραφικής περιόδου, ήταν με διαφορά η ενίσχυση της αμυντικής γραμμής. Ρέαμπτσιουκ και Λαλά είχαν κριθεί σκληρά, ίσως και έξω από τα όρια της λογικής, αλλά όταν αντιμετωπίστηκαν βάσει των στοιχείων που μπορούν να προσδώσουν, το κύμα γκρίνιας κατευνάστηκε. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η ομάδα του Πειραιά δεν χρειαζόταν βοήθεια στα μετόπισθεν, που τελικώς δεν πήρε ποτέ. Και αυτό στοίχισε ακριβά στην πιο σημαντική δυάδα ευρωπαϊκών αγώνων της φετινής σεζόν. Η κίνηση με την επιστροφή του Κώστα Μανωλά λέει πολλά, αλλά ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη να πάρει περισσότερα πράγματα από μεταγραφές και πάγκο. Τουλάχιστον εάν θέλει να κυνηγήσει το κάτι παραπάνω στα παιχνίδια με την Αταλάντα.
Γιατί εντός των τειχών οι άμεσοι αντίπαλοι του χρειάζεται να κάνουν πολλά για να ξαναζωντανέψει το πρωτάθλημα. Η πικρή αλήθεια κρύβεται στις πρόσφατες δηλώσεις του Νίκου Νιόπλια. Ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί να μην είναι εντυπωσιακός, αλλά δεν αστειεύεται. Ο κυνισμός αλλά και η αστείρευτη μεσοεπιθετική του ποιότητα αρκούν για αυτό το σχεδόν καταδικαστικό +11 απ΄την δεύτερη θέση. Και εάν καταφέρει να ξεφύγει από το γρήγορο βάδην για να κάνει το τελικό σπριντ, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο απλά.
Η ΑΕΚ βρίσκεται στον σωστό μονοπάτι, αλλά έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η Ένωση έχει την ευκαιρία να αποφύγει τις κινήσεις πανικού των προηγούμενων χρόνων και να δουλέψει μεθοδικά για να φτάσει στο στόχο της. Αν μη τι άλλο η ανανέωση του Αργύρη Γιαννίκη μαρτυρά πως τουλάχιστον μαθαίνει απ΄τα λάθη της.
Απ΄την άλλη ο Δικέφαλος και ιδιαίτερα ο Ραζβάν Λουτσέσκου πρέπει να καταλάβει πως τα mind games γίνονται όπλο, μόνο όταν χρησιμοποιούνται σωστά. Και ο Ρουμάνος προς τιμήν του, παραδέχτηκε το στρατηγικό του λάθος στην αρχή της σεζόν. Ο ΠΑΟΚ ωστόσο δεν παύει να διψάει για νέα πρόσωπα και ιδέες γιατί η δοκιμασμένη συνταγή δεν αποτελεί πάντα εγγύηση. Και σίγουρα η πρόσληψη του Χοσέ Μπότο βρίσκεται σε αυτήν την κατεύθυνση, τόσο πρακτικά, όσο και παρασκηνιακά.
Εν κατακλείδι, το πρωτάθλημα αυτήν την περίοδο μπορεί να μοιάζει -και να είναι- μονής κατευθύνσεως, ωστόσο όσο ο Γενάρης παραμονεύει κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος…
