Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να φύγει από την Πράγα με ένα θετικό αποτέλεσμα, σε ένα παιχνίδι που σημαδεύτηκε, κυρίως, από την αποβολή του Παλάσιος, που κόστισε τόσο στην επιθετική λειτουργεία, αλλά και στην ψυχολογία, με το τελικό 2-0 να μην αφήνει και πολλές ελπίδες ενόψει της ρεβάνς.
Συνήθως, χρειάζεται να δούμε όλο το 90λεπτο για να σχολιάσουμε ένα παιχνίδι, όμως αυτό δεν είναι σωστό για το σημερινό ματς. Οι “πράσινοι” στάθηκαν καλά όσο το παιχνίδι παιζόταν επί ίσοις όροις.
Το πλάνο του Γιοβάνοβιτς να παίξει με δύο αμυντικά χαφ στα πρόσωπα των Πέρεθ και Κουρμπέλη βγήκε. Η εικόνα μέχρι το 40′ και μετά από το πρώτο δεκάλεπτο ήταν σχεδόν άριστη. Ελάχιστες φάσεις στα μετόπισθεν και καλές προϋποθέσεις σε αρκετές περιπτώσεις στην επίθεση.
Γνωρίζαμε από την στιγμή που ανακοινώθηκε ο Γκάνεα, ότι θα φέρει πονοκέφαλο στον Γιοβάνοβιτς για τον βασικό αριστερό του μπακ. Αυτό αποδείχθηκε και σήμερα, με την εμφάνιση του στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα να είναι κομβική, ως ένας από τους ελάχιστους MVPs μίας δύσκολης βραδιάς.
Το δίδυμο Μάγκνουσον και Σάρλια ήταν δεδομένο πως θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα και πήρε κάτω από τη βάση σε αρκετές περιπτώσεις. Η απουσία του Σένκεφελντ γνωρίζαμε πως θα ήταν η πιο κομβική που θα μπορούσε να είχε ο Παναθηναϊκός, σε συνδυασμό και με τη φυγή του άλλου βασικού στόπερ την περσινή σεζόν.
Καλά είναι όσα λέμε για την διαιτησία και για το κατά πόσο επηρέασε την εξέλιξη του παιχνιδιού, όμως το πρώτο γκολ είναι αποκλειστική ευθύνη της αμυντικής λειτουργείας σε μία στημένη μπάλα. Δεν είναι δυνατόν σε ομάδα που θέλει να παίξει σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης, να βλέπουμε τέτοιες φάσεις. Δηλαδή, σε τρεις περιπτώσεις, να μην καταφέρνουν οι παίκτες να απομακρύνουν την μπάλα από την περιοχή. Ήταν λογικό και επόμενο μια ομάδα όπως η Σλάβια Πράγας να σε τιμωρήσει.
Προσωπικά, στην πολύ εικόνα του πρώτου μέρους, εκτός από το δίδυμο των στόπερ, με απογοήτευσε και ο Ιωαννίδης, που μπορεί να συμμετείχε ενεργά στο build up, όμως καθυστερούσε αρκετά να μοιράσει το παιχνίδι, περιορίζοντας αρκετές επιθέσεις.
Για το δεύτερο ημίχρονο δεν έχουμε πολλά να πούμε, καθώς εκτός από το δεύτερο γκολ της Σλάβια Πράγας και την αποβολή του Εντουάρντο Σάντος, δεν είδαμε κάτι αξιόλογο, παρά μόνο τις προσπάθειες του Γιοβάνοβιτς από τον πάγκο να αλλάξει τα πράγματα, κάτι που δεν κατάφερε. Οι επιλογές που είχε δεν ήταν ποιοτικές και αυτό φάνηκε.
Όπως επίσης δεν έχουμε να πούμε κάτι και για τον Σπόραρ, που μετράει ελάχιστες ημέρες προπονήσεων και μπήκε σε ένα κομμάτι του αγώνα που δεν του ταιριάζει, κυνηγώντας μπάλες στην πλάτη της άμυνας.
Μεταγραφικά, μπορεί αρκετές τρύπες να έκλεισαν τις τελευταίες ημέρες, όμως δεν έκλεισε η σημαντικότερη, αυτή του δεκαριού. Το κενό που άφησαν Βιγιαφάνιες και Γκατσίνοβιτς δεν έχει καλυφθεί και αυτό φάνηκε και σήμερα. Ο Τσέριν μπορεί να έδειξε ότι βοηθάει επιθετικά, όμως δεν είναι αυτού του είδους παίκτης. Ο ηγέτης στο δέκα δεν υπάρχει πλέον στο ρόστερ του Παναθηναϊκού και πρέπει κάτι να γίνει, έστω και εάν η ομάδα αποκλειστεί.
Το δεύτερο παιχνίδι θα είναι μία άλλη ιστορία, όμως το έργο του “Τριφυλλιού” είναι πολύ δύσκολο. Όχι μόνο χρειάζεται να κερδίσει, αλλά θα πρέπει να το κάνει με διαφορά δύο γκολ, τουλάχιστον, σε ενενήντα λεπτά. Ο Γιοβάνοβιτς πρέπει να σκεφτεί και πως θα καλύψει το κενό του Παλάσιος, με τον Βαγιαννίδη να μοιάζει στα μάτια μου ως η μόνη λύση. Μπήκε στο σημερινό παιχνίδι και ήταν ο μόνος από τις αλλαγές που βοήθησε έμπρακτα.
Ραντεβού σε επτά ημέρες λοιπόν, ελπίζοντας η επιστροφή του Panathinaikos μετά από πέντε χρόνια στο ευρωπαϊκό στερέωμα να μην σημαδευτεί από έναν άδοξο αποκλεισμό.
*Χωρίς να έχω δει το ματς του Άρη, αναρωτιέμαι πως κατάφερε να χάσει απέναντι σε μία ομάδα που σίγουρα δεν είναι καλύτερη του. Παρά το 2-0, πιστεύω ότι μπορεί να προκριθεί, καθώς μπορεί εύκολα να βρει, τουλάχιστον, δύο γκολ στη ρεβάνς του “Κλ. Βικελίδης”.
