Το έχουμε πει επανειλημμένως πώς στο DNA του Έλληνα είναι η γκρίνια. Οπότε ίσως να είναι και φυσιολογικό σε κάποιον να γκρινιάζει ακόμα και μετά από μία νίκη του Παναθηναϊκού. Φυσιολογικό σίγουρα όχι… Ανεκτό- πλέον- φυσικά.

Η αλήθεια βέβαια είναι πως όχι λόγω τάσεων μεγαλομανίας και τελειομανίας αλλά εξαιτίας των προσδοκιών και μίας φυσιολογικής προσέγγισης του αγώνα με την Μπουντούσνοστ, περιμένεις από τον Χάβι Πασκουάλ και τους παίκτες του, να δείξουν κάτι που να σου καλύπτει το κενό που σου έχει δημιουργήσει ως τώρα ο Παναθηναϊκός.

Αν επιμείνεις και εμβαθύνεις στα στοιχεία του αγώνα, τότε θα διαπιστώσεις ότι ο Ισπανός τεχνικός προσπαθεί να αλλάξει κάτι ή τον πήγε το παιχνίδι σε ένα άλλο μονοπάτι. Τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά.

Η Μπουντούσνοστ στην έδρα της, στα προηγούμενα παιχνίδια, είχε 68 πόντους μέσο όρο. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε δεχτεί πολύ λιγότερους, αν στο τέλος του αγώνα δεν… ξεχνούσε να παίξει ένα λεπτό, μιας και οι πράσινοι έδειχναν ότι το ματς για αυτούς, ολοκληρώθηκε στο 39’.

Τι άλλαξε στην άμυνα; Φυσικά οι αλλαγές σε κάθε σκριν. Πλέον είδαμε και χεντς άουτ, με το 5άρι και κλειστές άμυνες στην ρακέτα στην προσπάθεια για λέι απ του αντιπάλου. Ο Παναθηναϊκός δεν κυνήγησε σε όλο το παιχνίδι στα 4/4 του παρκέ τους γηπεδούχους, αλλά όταν το έκανε, με πίεση στην μπάλα κυρίως, έφτασε σε 10 κλεψίματα και η Μπουντούσνοστ σε 14 λάθη.

Τον βοήθησε σε αυτό, το ότι προσαρμόστηκε στην άμυνα, στα κορμιά του αντιπάλου και ο Πασκουάλ επέλεξε να πάει σε σχήματα με τον Παπαγιάννη και τον Τόμας στο παρκέ. Ο ένας χεντς στα σκριν, ο άλλος αλλαγές. Εδώ είναι το ερώτημα τώρα… Ο Πασκουάλ προσαρμόστηκε στον αντίπαλο του, ή έβαλε τον Έλληνα σέντερ σαν νέο χαρτί στο γενικότερο πλάνο του.

Γιατί αν είναι λόγω κορμιών, φαντάζομαι ότι και στο επόμενο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, έλεω Μιλουτίνοφ θα τον δούμε στο παρκέ, αλλά ακόμα και όταν η Μπουντούσνοστ προσπάθησε να τον χτυπήσει στα πόδια με συνεχόμενα πικ δεν φάνηκε ο Παναθηναϊκός να έχει σημαντικό πρόβλημα.

Μην ξεχνάμε ότι την διαφορά στο σκορ o Παναθηναϊκός την πήρε με τον Παπαγιάννη στο παρκέ και την περισσότερη ώρα σε ζευγάρι με τον Τόμας. 12-17 στην πρώτη του είσοδο και 12-18 στη δεύτερη. Άρα; 24-35 το επιμέρους σκορ και 43-37 με τον Παπαγιάννη εκτός.

Προς Θεού, δεν θέλω να πω ότι ο Παπαγιάννης ήταν η λύση σε όλα τα προβλήματα των πρασίνων. Αλλά είναι φανερό ότι έλειπε από τα προηγούμενα ματς. Και αμυντικά, όπου ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάει σε αυτή τη διαδικασία της άμυνας, μακριά από αλλαγές, όσο όμως και επιθετικά.

Το καλό, με το να έχεις έναν παίκτη αυτών των κυβικών στο παρκέ, είναι πως σε κάθε σκριν, σε κάθε Dive του, τραβάει και ένα παίκτη μαζί του. Ο Παπαγιάννης σε κάθε dive του χθες, απασχολούσε έναν ή και δύο αμυντικούς, με αποτέλεσμα, όποτε η μπάλα έφευγε γρήγορα από τα χέρια του γκαρντ που έπαιρνε το πικ να έχουμε ελεύθερο σουτ από τον Τόμας ή τον Παπαπέτρου, ή χτύπημα στην αργή closeout άμυνα της weakside.

Οπότε μπορεί στο φινάλε η στατιστική του να έγραψε λίγους πόντους, αλλά ο Παναθηναϊκός βρήκε πολλές ευκαιρίες να σουτάρει καλύτερα και να πάει πιο δυναμικά στο καλάθι, με τον Παπαπέτρου που έκανε και χθες εξαιρετικό παιχνίδι.

Σαφώς και αυτά δεν φτάνουν μόνο. Ο Παναθηναϊκός με τον Λοτζέσκι ξανά στο παρκέ, έφτιαξε πολλά plays με σκριν μακριά από την μπάλα και όσο δεν την ταλαιπωρούσε με πολύ τρίπλα, αλλά την είχε στον αέρα οι αντίπαλοι του, δυσκολευόντουσαν πάρα πολύ να ακολουθήσουν.

Από την άλλη, για μία ακόμα φορά η διαφορά αντί να γίνει 20 πόντοι από τους 10, εξαλείφθηκε και ο Πασκουάλ, σίγουρα βλέπει κάποιους από τους παίκτες του να μην μπορούν να βοηθήσουν στο βαθμό που θα ήθελε.

Απλά, για να μην γκρινιάζουμε πάντα, το ότι ήρθε μία νίκη σε έναν αγώνα, τον πρώτο κιόλας για φέτος του «ΠΡΕΠΕΙ», του πρέπει να κερδίσω κοινώς, είναι το μόνο που θυμόμαστε από το ματς.

Αν τώρα ο Πασκουάλ, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Παπαγιάννη σε ρόλο… Τόμιτς που είχε και στην Μπαρτσελόνα, θα φανεί στο προσεχές μέλλον. Προς το παρόν και του βγήκε και φάνηκε πως του έλειπε…

ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα ποτέ την προηγούμενη εβδομάδα στο περιβόητο τάιμ άουτ της σιωπής. Επειδή διάβασα πολλά και ειπώθηκαν πολλά, να ξέρετε πως ένας τεχνικός και κυρίως στο ΝΒΑ, πρώτα αφήνει τους παίκτες του να ηρεμήσουν και μετά τους μιλάει. Αν αποφασίσει να μην τους μιλήσει για να παίξει με το μυαλό τους, σε φάση του «Βρείτε την λύση μόνοι σας», ή το λέει στον συνεργάτη του να τους το πει ή ο ίδιο πάει από πάνω τους και τους το λέει, βάζοντας τον αρχηγό της ομάδας, ή τον παίκτη με την μεγαλύτερη επιρροή να μιλήσει. Αυτό σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν έχει να κάνει με αυτό που έγινε στο ματς με την Ζαλγκίρις. Εκεί ο Πασκουάλ ήταν αγχωμένος, χολωμένος και δεν είχε τι να τους πει. Αυτό που έκανε δεν λέγεται στρατηγική, αλλά απόγνωση.