Χίλιες φορές να το ξαναδείς, χίλιες φορές θα το απαρνηθείς, άλλες τόσες θα το ζητήσεις. Και για να προλάβω όλους αυτούς που εναγωνίως θα ήθελαν να αναφέρομαι στο πέναλτι που τελικά έκρινε την αναμέτρηση, όχι δεν χτυπάει για αυτήν την φάση η καμπάνα.

Είναι η συνολική εικόνα, η αύρα που σου έβγαζε η αποψινή αναμέτρηση, που σε έκανε να πιστεύεις πως ο Ολυμπιακός, απλά δεν γίνεται να χάσει από αυτήν την Μαρσέιγ. Σκέψεις σαν τις δικές μου θα πρέπει να στοιχειώνουν το μυαλό του Πέδρο Μαρτίνς αυτήν την ώρα που γράφονται αυτές τις αράδες. Ακόμα να καταλάβουν στον Πειραιά πως μια άνετη και ειδυλλιακή βραδιά, μετατράπηκε σε έναν απρόσμενο εφιάλτη. Γιατί πραγματικά πρόκειται για κατόρθωμα.

Ο οργανισμός της Γαλλικής ομάδας, έμπαινε σε αυτήν την συνάντηση κουβαλώντας στην πλάτη της, το βαρύ φορτίο των 13 συνεχόμενων ηττών στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Ο Ολυμπιακός είχε φροντίσει τόσο με την εικόνα του, όσο και με το ορθό πλάνο του, να της “δώσει” μια και να πάει παρακάτω. Ωστόσο, με ένα μαγικό και συνάμα αφελή τρόπο της πρόσφερε το χέρι βοηθείας που χρειαζόταν για να βγει από την κινούμενη άμμο που την κατάπινε. Η Μαρσέιγ το άρπαξε με μανία και προχώρησε παρακάτω.

Χωρίς καν να προσπαθήσει, χωρίς καν να το επιδιώξει. Έπεσε από τον πύργο του Άιφελ και βρήκε και πορτοφόλι. Η αλήθεια είναι πως η τωρινή Μαρσέιγ δεν αποτελεί φόβητρο. Άνευρη, χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό αλλά και απόλυτα βασιζόμενη στην ατομική ποιότητα των Παγέ και Τοβάν, πολλές φορές έδειχνε να φοβάται και την σκιά της. Το πέρασμα των χρόνων αλλά και η ευρωπαϊκή συνθήκη που η ίδια είχε δημιουργήσει για τον εαυτό της, την έχει μικρύνει σαν υπόσταση. Και αυτό καθρεφτίζεται στον αγωνιστικό χώρο.

Απόψε δεν γίναμε σοφότεροι. Αλλά σίγουρα είναι μια ευκαιρία πρώτης τάξεως για να γίνει ο Ολυμπιακός. Η λέξη αποτυχία, όσο βαριά και εάν ακούγεται, ίσως να ταιριάζει ιδανικά σαν χαρακτηρισμός για την “ερυθρόλευκη” αποστολή. Οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μετά την πανδημία του κορωνοϊού, είναι σίγουρα πρωτόγνωρες. Και πολλές φορές στα μάτια μου, ο κόσμος της αποδίδει μια ελαφριά σημασία, χωρίς ωστόσο αυτό να ισχύει.

Οι ομάδες ταλαιπωρούνται αφάνταστα, καλούνται να δώσουν ματς ζωής ή θανάτου με διαφορά λίγων ημερών που μπορεί να έκανε την διαφορά. Έχει νόημα; Φυσικά. Ενδιαφέρει κανέναν; Λίγους. Τα αποτελέσματα είναι αμείλικτα και δεν συγχωρούν. Ο Ολυμπιακός απόψε, μπορεί να τα ρίξει όλα στο εύκολο εξιλαστήριο θύμα που ακούει στο όνομα Ζιλ Μανθάνο, ή να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα και να διορθώσει τις ανορθογραφίες που τον οδήγησαν σε αυτή την θέση. Δρόμος που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά ιδιαίτερα διδακτικός, τόσο για την φετινή ευρωπαϊκή του συνέχεια, όσο και για το βάδισμα του προς το σκοτάδι που έχει ρίξει το πέπλο του κορωνοϊού που σκεπάζει τον πλανήτη.