Ο Παναθηναϊκός πραγματοποίησε την πιο ισορροπημένη του εμφάνιση στη φετινή Euroleague, κάνοντας απλά πράγματα σ’άμυνα κι επίθεση. Το 91-72 και τα «τούβλα» της Βαλένθια από την περιφέρεια (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο), βοήθησαν στην άνετη επικράτηση, όμως και το τριφύλλι είχε στο παρελθόν βραδιές, όπου έχτισε «πολυκατοικίες» με τα σουτ τριών πόντων.
Για να μην μπερδευτείτε κι απόψε το ποσοστό έξω από την άρκτο των 6.75 ηταν κακό (28.6%), όμως η λειτουργία της επίθεσης ήταν υποδειγματική. Το passing game ήταν γρήγορο, οι αποστάσεις ήταν ορθές και η υπομονή ήταν στον εγκέφαλο όλων των αθλητών. Νομίζω πως τα περισσότερα συγχαρητήρια θα πάνε στον Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οποίος αγωνίστηκε στη φυσική του θέση (πόιντ γκαρντ) και τα πήγε περίφημα. Δεν εκβίασε καταστάσεις, έβαλε σε θέσεις τους συμπαίκτες του κι επιτέλους διάβασε τι του έδινε η άμυνα της Βαλένθια. Παραμένει ο μοναδικός καθαρόαιμος άσος στο τριφύλλι και πρέπει ν’αξιοποιηθεί.
Φυσικά η επιστροφή του Γιώργου Παπαγιάννη, ήταν καταλυτική, αφού ο Έλληνας δεινόσαυρος τα έκανε όλα. Έκανε μια χαψιά τους Ντούμπλιεβιτς και Τόμπι, πήρε ριμπάουντ, έριξε τάπες κι απέδειξε μαζί με τους Μιλουτίνοφ και Ταβάρες είναι οι κορυφαίοι σέντερ της Euroleague. Νομίζω πως η συνύπαρξη του με τον Μήτογλου είναι ότι καλύτερο για τον πρωταθλητή Ελλάδος, αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ.
Οι πολλές αλλαγές του Κάτας πίστευα πως θα έκαναν κακό στην ομάδα, όμως το τέμπο και η στοχοπροσήλωση παρέμεναν αναλλοίωτα και τα σαράντα λεπτά της αναμέτρησης. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είναι πολυτέλεια για το τριφύλλι, κι όταν δεν γίνεται εγωϊστής, αποτελεί ίσως ένα από τα κορυφαία τριάρια της Γηραιάς Ηπείρου. Του λείπει η σταθερότητα και το περιφερειακό σουτ, για να γίνει αναντικατάστατος, όμως ακόμα έχει πολλά χρόνια να παίξει μπάσκετ.
Πιστεύω πως ο Κάτας δεν είναι μάγος, όμως κάνει τ’απολύτως φυσιολογικά όσο καιρό βρίσκεται στην Ελλάδα. Έχει δώσει στον Νέντοβιτς την ταμπέλα του ηγέτη και το σημαντικότερο όλων έχει φτιάξει δίδυμα παικτών. Η έμπνευσή να βάζει στο τρία τον Ουάιτ, του έχει βγει κι αυτό του πιστώνεται, χωρίς καμία διάθεση υποκειμενικότητας προς την πλευρά του Ισραηλινού τεχνικού. Ο Παναθηναϊκός κάνει τα απλά εδώ και λίγο καιρό, ενώ η ελευθερία που νιώθουν οι παίκτες, βγαίνει στο παρκέ.
Η όγδοη νίκη του τριφυλλιού στη Euroleague, ήταν μαζί με την αντίστοιχη επί της Φενερμπαχτσέ στο ΟΑΚΑ, οι πιο πειστικές και μακάρι να το ξαναδούμε τη φετινή σεζόν. Την επόμενη αγωνιστική στο ΣΕΦ θα παρακολουθήσουμε ένα ντέρμπι, όπου είτε ο Παναθηναϊκός θα τραβήξει μαζί του τον Ολυμπιακό, είτε οι ερυθρόλευκοι θα διατηρούν αμυδρές ελπίδες για πρόκριση στην postseason.
ΥΓ. Επιτέλους ο Ζακ Όγκαστ, δεν ήταν «βαρίδι» για τον Παναθηναϊκό. Ο ομογενής σέντερ ήταν εξαιρετικός στο δεύτερο δεκαλεπτο και γενικότερα τίμιος σε ολόκληρο το παιχνίδι. Δεν υπέπεσε σε πολλά λάθη (2), ενώ αν αποφύγει τις περιττές ενέργειες, ίσως γίνει ένας αξιόπιστος back up ψηλός στη Euroleague.
ΥΓ2. Είναι καιρός ν’αποχωρήσει ο Φόστερ από τον πράσινο οργανισμό. Είναι φανερό ότι ο Αμερικανός ψηλός, δεν μπορεί να στηρίξει τον Νέντοβιτς στη θέση δύο.
