Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από το βράδυ της 26ης Ιανουαρίου του 2020, όταν άπαντες πληροφορηθήκαμε για το δυστύχημα του Κόμπε Μπράιαντ και της κόρης του Τζίτζι. Δυστυχώς αυτή τη αποφράδα μέρα μοιάζει σαν εφιάλτης, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή και σίγουρα ο κόσμος του μπάσκετ κι όχι μόνο, δεν έχει ξεπεράσει την απώλεια ενός εκ των σπουδαιότερων, που υπηρέτησαν ποτέ αυτό το σπορ.
Είναι περιττό ν’ αναφέρω τ’ αγωνιστικά ανδραγαθήματα του κορυφαίου παίκτη των Λος Αντζελες Λέικερς, αφού όλο το διαδίκτυο τα γνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια. Εγώ θα σταθώ στο βιβλίο που έχει γραφτεί για τη ζωή του Black Mamba και σε μερικές λεπτομέρειες, που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου, όσον αφορά το work ethic και τη φιλοσοφία ζωής ενός αθλητή, που ότι στόχο έβαζε τον κατακτούσε.
Ο Μπράιαντ όταν πρωτοξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα, έβγαινε με τους φίλους του, γιόρταζε με τους συγγενείς του, ζούσε μία φυσιολογική ζωή. Στο ΝΒΑ για να πετύχεις, απαιτείται να διαθέτεις σιδηρά πειθαρχία, να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου και να γίνεις, ίσως και αντικοινωνικός. Ο Κόμπε σε συνέντευξη του, όταν αποχώρησε από το μπάσκετ, παραδέχτηκε, πως έχασε φίλους, παρέες, όταν αγωνιζόταν, γιατί επιθυμούσε ν’ αφοσιωθεί στην τέχνη του και να γίνει ο κορυφαίος του πρωταθλήματος. Είναι πολύ σκληρό παραδέχτηκε ν’ απομονώνεσαι από τους πάντες, όμως ο πρωταθλητισμός και το συνεχές κυνήγι της κορυφής έχει θετικές, αλλά και αρνητικές συνέπειες. Αυτό το γνώριζε ο επί πολλά χρόνια ηγέτης των λιμνανθρώπων, όμως η στοχοπροσήλωση και η εμμονή του για την τελειότητα, τον έκανε μερικώς αντιπαθητικό σε πολύ κόσμο.
Βέβαια όταν σταμάτησε το μπάσκετ, τότε έγινε πιο συμπαθής στους πάντες. Η Mamba mentality έχει βοηθήσει πολλούς σημερινούς αστέρες του ΝΒΑ κι αυτό νομίζω λέει πολλά, για το impact του στο άθλημα Θέλετε και παραδείγματα; Πρώτος και καλύτερος είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που τον πίστευε πάρα πολύ ο Μπράιαντ και ο Έλληνας σούπερ σταρ τον δικαίωσε με τα συνεχόμενα βραβεία προσωπικά βραβεία, αλλά και με το πρωτάθλημα που κατέκτησε με τους Μιλγουόκι Μπακς την περσινή σεζόν. Υπάρχουν κι άλλοι σπουδαίοι αθλητές, που ακολουθούν (προσπαθούν τουλάχιστον) τη νοοτροπία του πεντάκις πρωταθλητή του ΝΒΑ, όπως είναι οι Πολ Τζορτζ, Ντόνοβαν Μίτσελ και Καουάι Λέοναρντ. Δεν είναι εύκολο καθόλου εύκολο, για οποιονδήποτε παίκτη, να τα δίνει όλα για το μπάσκετ, όμως αν θες να γίνεις η καλύτερη βερσιόν του εαυτού σου, τότε είσαι αναγκασμένος να δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις.
Ο Κόμπε Μπράιαντ δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ από κανέναν μας και θα μείνει για πάντα χαραγμένος στην καρδιά όλων των μπασκετφίλων κι όχι μόνο. Παρακάτω διαβάστε ξανά το συγκλονιστικό γράμμα του Κόμπε στο ίδιο το μπάσκετ, που συγκίνησε μικρούς και μεγάλους.
Μάλιστα, η επιστολή του Κόμπι Μπράιαντ στο μπάσκετ μετατράπηκε σε animated ταινία μικρού μήκους – σκηνοθεσίας Γκλεν Κιν – η οποία απέσπασε βραβείο Όσκαρ το 2018.
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω σε ρολό τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα.
Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Από το μυαλό και το σώμα μου, έως το πνεύμα και την ψυχή μου. Σαν εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα, δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από ένα άλλο.
Κι έτσι έτρεξα. Έτρεξα πάνω – κάτω σε κάθε παρκέ μετά από κάθε χαμένη μπαλιά, για εσένα. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με έκανες να νιώσω.
Έδωσες σε ένα εξάχρονο αγόρι το Laker όνειρό του και για πάντα θα σε αγαπώ γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο μανιωδώς για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου μπορεί να αντέξει την τριβή, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει με αυτό. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις από τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απέμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όλα όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις τυλιγμένες κάλτσες για μπάλα, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1…
Πάντα θα σε αγαπώ,
Κόμπι».
