Δηλαδή πραγματικά πιστεύει κάποιος πλην του Χάβι Πασκουάλ, πως ακόμα και όταν ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε στο δεύτερο ημίχρονο, θα κέρδιζε; Φτάσαμε δηλαδή να λέμε ότι σε ένα τέτοιο παιχνίδι, ήταν οι λεπτομέρειες που κόστισαν στους πράσινους; Μάλλον άλλο άθλημα παρακολουθούμε τελικά.
Να τα βάλουμε λίγο κάτω; Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ομάδων της Euroleague είναι ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν σοβαρή προπόνηση με τους συνεχόμενους αγώνες και ταξίδια.
Ένα πρόβλημα λοιπόν, που δεν το είχε ο Παναθηναϊκός τις τελευταίες δέκα μέρες. Το παιχνίδι με το Κολοσσό, όπερ και το ταξίδι στην Ρόδο δεν έγινε ποτέ και ο Χάβι Πασκουαλ, με μία παρένθεση 3 ημερών με το παιχνίδι στην Χίμκι, είχε κοντά 2 εβδομάδες να ετοιμάσει κάτι νέο για τον Παναθηναϊκό.
Κάτι που θα τον κάνει διαφορετικό από το ματς στην Βιτόρια… Στο ματς της Ρωσίας, καταλάβαμε ότι θέλει να μικρύνει το rotation. Άφησε εκτός τους Μήτογλου και Αντετοκούμπο και στο παιχνίδι με την Φενέρ επέλεξε να μην παίξει με τον Λάσμε και κλασικά με τον Παπαγιάννη.
Το θέμα είναι ότι περιμέναμε να κάνει και κάτι διαφορετικό για να αποσυμφορήσει το Νικ Καλάθη. Φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί το τι του δίνουν οι συμπαίκτες του και το πόσο διαφορετική είναι αυτή η ομάδα από αυτή που έπαιζε πέρυσι και πρόπερσι. Έκανε τίποτα? Όχι.
Ο ίδιος ο Πασκουάλ, κατάλαβε ότι ο Γκιστ δεν μπορεί να βοηθήσει στην θέση «4» αλλά από την άλλη δεν θέλει να καταλάβει ότι δεν μπορεί σε κάθε παιχνίδι να παίζει αλλαγές στην άμυνα. Ο Βέσελι δεν είναι Τόμιτς και σίγουρα δεν είναι τυχαίος παίκτης. Στο πρώτο ημίχρονο μπορεί ο Νικ Καλάθης να είχε την ονομαστική του εορτή μία μέρα πριν, αλλά άλλος έκανε πάρτι στην ρακέτα των πράσινων εκμευταλλευομενος τις αλλαγές στα πικ.
Η πεντάδα με Λεκαβίτσιους, Παππά, Λοτζέσκι, Μήτογλου και Βουγιούκα ήταν ότι πιο ορθολογικό είδαμε στο παρκέ. Πολύ γερή και δομημένη άμυνα, με πολύ καλή εφαρμογή του κάθετου χεντς άουτ. Βοήθησε και που η Φενέρ έχασε κάποια πολύ εύκολα λέι απ, μπήκανε και τα τρίποντα που φαινόταν πως θα είναι ο μοναδικός τρόπος επίθεσης των πρασίνων και πήγαμε στο ημίχρονο, με μικρή διαφορά. Αλλά ξέραμε ότι ο Παναθηναϊκός ήταν τυχερός που είχε φτάσει τόσο κοντά.
Για αυτό και στο 50-49 με τον Βέσελι πεσμένο στο παρκέ, ακόμα και να έμπαινε το τρίποντο του Λοτζέσκι, που μνημόνευσε στη συνέντευξη τύπου ο Πασκουάλ, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλύτερος.
Απλά εκμεταλλευόταν ότι η Φενέρ είχε έρθει με πολλά προβλήματα και απουσίες και πίστευε ότι από τους Λοβέρν και Κάλινιτς δεν θα χάσει. Όπως όμως και ο Ομπράντοβιτς ήξερε ότι δεν θα χάσει από τον μαχητή και χθες Βουγιούκα. Για αυτό και έπαιξε απλά αλλαγές στα σκριν ώστε να πάει η μπάλα στην ρακέτα.
Για τον Ίαν τα έχουμε ξαναπεί. Είναι παίκτης που θα σου δώσει το 100% όταν και όσο παίξει, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω του σε αγώνες επιπέδου Final Four. Όσο καλά και να έπαιζε, όταν έπρεπε, έχασε το λέι απ και τις βολές, έκανε λάθος περιστροφή στην άμυνα και έβαλε τρίποντο ο Κάλινιτς και κάπως έτσι η διαφορά πήγε στους 10 πόντους.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, με όπλο το ότι είχε όλους τους διεθνείς στο παρκέ και χρόνο να δουλέψει, δεν έκανε τίποτα νέο που θα λέμε ότι αλλάζει τα όσα στραβά έχουν δει ακόμα και οι… τυφλοί ότι έχει.
Αντιθέτως είναι η ίδια ομάδα που δεν μπορεί και δεν δικαιούται βάση της εικόνας της, να προκριθεί στα προημιτελικά. Η ίδια ομάδα που παλεύει με τις εμμονές του προπονητή της στην άμυνα των αλλαγών, ενώ πάντα παίζει καλύτερα όταν χρησιμοποιεί κάτι άλλο. Η ίδια ομάδα που περιμένει τον Καλάθη να πετάξει μετά το πικ την μπάλα ψηλά και τον Γκιστ να καρφώσει, μόνο που σε κάθε πέρασμα του πρώτου, πέφτουν έξι χέρια πάνω του και όλη η ομάδα κλείνει μέσα ρισκάροντας το σουτ όλων των πρασίνων και ο δε δεύτερος, είναι εμφανές ότι φέτος είναι καλύτερος στο… ποδήλατο που έκανε όσο ήταν στον πάγκο, παρά στο να τελειώνει τις φάσεις ψηλά.
Πριν από δύο εβδομάδες είχε γραφτεί από αυτή εδώ την στήλη, ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται σέντερ και πλέι μέικερ που να σουτάρει… Αν δεν βρει κάτι στην αγορά θα πρέπει να αλλάξει πολλά στον τρόπο που παίζει. Και ο Χάβι Πασκουάλ δεν το έκανε τώρα που μπορούσε. Πλέον… δεν θα προλαβαίνει και να το κάνει με τα συνεχόμενα και πολύ δύσκολα ματς.
Ο Παναθηναϊκός που ο ίδιος έφτιαξε και στις συνεντεύξεις του έλεγε πως είναι έτοιμος να κάνει το βήμα παραπάνω φέτος, είναι έτοιμος να κάνει το βήμα παρακάτω… μένοντας έξω και από τους 8…
Μην γελιόμαστε. Οι πράσινοι δεν παίζουν μπάσκετ και η μαζική αποχώρηση φιλάθλων στο 38’ είναι ένα μήνυμα προς όλους και κυρίως τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Η ομάδα πλέον δεν γεμίζει τους οπαδούς.
ΥΓ. Μέσα από την καρδιά μου θα ήθελα να συγχαρώ τον Ανδρέα Ζαγκλή για την εκλογή του ο Γ.Γ. της FIBA. Είχα την τύχη να τον έχω συμπαίκτη όταν μετά τον τραυματισμό του, ήρθε στον Πλάτωνα στην προσπάθεια που κάναμε τότε σε ανοικτά και κλειστά στην Ανατολική Αττική. Σε μία ομάδα που έπαιζε ο Αλέξης Κυρίτσης και προπονούσε ο νυν ομοσπονδιακός τεχνικός μας, Χρήστος Σγουρίτσας. Ο Ανδρέας ήταν η πιο ευγενική φυσιογνωμία που έχω συναντήσει ποτέ εντός παρκέ, είτε σαν παίκτης ή σαν δημοσιογράφος ή σαν προπονητής. Του εύχομαι τα καλύτερα και είμαι σίγουρος πως με το σεμνό του ύφος και τρόπο θα τα καταφέρει.
