Πολλές φορές στην ζωή, πρέπει να διαλέξεις με ποιους θέλεις να είσαι… Είτε, αυτοί με τους οποίους θέλεις να είσαι θα σε αγνοήσουν, είτε θα σε πάρουν με το μέρος τους, είτε και θα εναντιωθούν αν στραφείς εναντίον τους!
Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος, ευτυχώς για τον ίδιο, αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο, διάλεξε μικρός! Διάλεξε να είναι με τους κορυφαίους, να σέβεται συμπαίκτες και αντιπάλους, να αποδέχεται την ήττα, αλλά και να μην τη συγχωρεί στον εαυτό του! Καλό ή κακό, αυτό το τελευταίο, είναι κύριο γνώρισμα των κορυφαίων… Αυτών που θέλουν να είναι πάντα πρώτοι και που όταν ηττηθούν, αναγκάζουν τον αντίπαλο να υποκλιθεί στο μεγαλείο του.
Πιο τρανό παράδειγμα από τις εμφανίσεις του, απέναντι στην Κροατία και τον τεχνικό των αντιπάλων μας, κύριο Ντάλιτς, που τον κυνηγούσε για να πάρει τη φανέλα του, δεν υπάρχει! Είτε ο Κατσουράνης δεν συμφωνεί με τον Σωκράτη και τις δηλώσεις του, είτε ο οποιοσδήποτε διαφωνεί μαζί του, λίγη σημασία έχει, γιατί ο Σωκράτης και αυτό που εκφράζει για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι τεράστιας σημασίας. Ο αμυντικός της Ντόρτμουντ, ήταν ο μοναδικός που δεν στάθηκε στα κλισέ του τύπου ”δεν πειράζει, ξαναγίναμε ομάδα” ή ”δεν πειράζει θα προκριθούμε στο επόμενο EURO”. Ως μεγάλος παίκτης και μεγάλη προσωπικότητα ανέλαβε την ευθύνη, επεσήμανε ότι η ομάδα έμεινε για δεύτερη σερί φορά εκτός μεγάλης διοργάνωσης και ξεκαθάρισε πως αν τριτώσει το κακό… θα αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα.
Όποιος μπορεί να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, μπορεί να σκιαγραφήσει και τον χαρακτήρα του, αλλά και τον λόγο που προχώρησε σε αυτές τις δηλώσεις. Ο Σωκράτης τα τελευταία χρόνια, αγωνίζεται σε έναν τοπ ευρωπαϊκό σύλλογο που πρωταγωνιστεί και δύσκολα συμβιβάζεται με την ήττα, ενώ και τα προηγούμενα χρόνια, όπου και αν αγωνίστηκε, είχε μάθει να είναι πρωταγωνιστής.
Όταν, στην Εθνική ομάδα, βλέπει ποδοσφαιριστές κομπάρσους στις ομάδες τους, να καλούνται να πρωταγωνιστήσουν με το εθνόσημο στο στήθος, είτε στην κάθε στραβή, κανείς να μην αναλαμβάνει την ευθύνη και να δηλώνει ευχαριστημένος που φτάσαμε και μέχρι εδώ, ”βγαίνει” έξω από τα νερά του. Αισθάνεται και καταλαβαίνει ότι ο πήχης είναι χαμηλός. Και το κάνει αυτό, όχι γιατί γίναμε Βραζιλία… το κάνει αυτό, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος. Πρωταγωνιστής, χωρίς ταβάνι και με στόχο την κορυφή… Και όταν έχεις στόχο την κορυφή και ένα περιβάλλον, αρκείται ή συμβιβάζεται με χαρακτηριστική ευκολία στην αποτυχία… Τότε, είναι προτιμότερο να απομακρύνεσαι και να διαχωρίζεις τη θέση σου, από το να κινδυνεύεις να παρασυρθείς σε μία γενικότερη μετριότητα!
