Αήττητο ήταν και πάει για τον Ολυμπιακό. Μετά από 23 παιχνίδια ήρθε η σκληρή αποτυχία που του στερεί ακόμη μια ευκαιρία για αήττητο πρωτάθλημα. Όλα αυτά βέβαια με μια πρώτη, πρόχειρη ανάγνωση. Ναι μεν η ήττα μπορεί να ήρθε σε ένα αιώνιο ντέρμπι και να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, αλλά αυτό δεν πάει να πει πως είναι και κακή.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι άτρωτος και έπρεπε κάποιος να του το υπενθυμίσει. Να τον απελευθερώσει από τα δεσμά του. Όπως ακριβώς στην αλληγορία του σπηλαίου στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Οι ερυθρόλευκοι βρίσκονταν σε μια μισοσκότεινη σπηλιά σε μια αισθητή πραγματικότητα, με το τριφύλλι να τους απελευθερώνει και να τους οδηγεί στην πηγή του φωτός, στον κόσμο των ιδεών.
Αναμφίβολα ο Ολυμπιακός αποτελεί με διαφορά την πιο κυριαρχική ομάδα του πρωταθλήματος. Απλά πολλές φορές οι τρανταχτές αδυναμίες των άμεσων αντιπάλων του, δεν τον άφηναν να δει τα δικά του ευάλωτα σημεία. Οι κινήσεις του στο μεταγραφικό παζάρι του Ιανουαρίου αποτέλεσαν μια σιωπηρή παραδοχή. Και σε βάθος χρόνου και κυρίως στην Ευρώπη θα φανούν.
Για να περάσουμε λίγο στα του παιχνιδιού, ο Παναθηναϊκός απόψε κέρδισε γιατί έδειξε πως το είχε περισσότερο ανάγκη. Ο Μαρτίνς μπορεί να μην παραδέχτηκε πως ήταν ανώτερος, αλλά σίγουρα ήταν πιο παθιασμένος. Ο Μπόλονι είχε λυσσάξει -και δικαιολογημένα- για την ενίσχυση του τριφυλλιού με τρεις ενδεκαδάτες μεταγραφές και τις κυνήγησε μέχρι τέλους. Οι ειδικές συνθήκες αλλά και η άμεση ανάγκη τον οδήγησαν να ενσωματώσει κάπως βίαια τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα, χωρίς ωστόσο αυτό να καθρεφτίζεται στον αγωνιστικό χώρο. Σανκαρέ, Ενμπαγκοτό και Νιάς έχουν προσφέρει άμεσα και ουσιαστικά στον Παναθηναϊκό και λύνουν τα χέρια του Ρουμάνου τεχνικού.
Οι πράσινοι τα θεματάκια τους τα έχουν. Κάποια στιγμή θα κληθούν να τα αντιμετωπίσουν κατάμουτρα. Μέχρι τότε όμως αυτά μπαίνουν κάτω από το χαλάκι λόγω της εκπληκτικής, αήττητης πορείας μέσα στο 2021. Η μεγάλη διαφορά ωστόσο είναι πως έχει στον πάγκο του ένα πραγματικό προπονητή. Με τα καλά του και τα κακά του. Ακόμα και όταν πολύ ξίνησαν στο άκουσμα του αποκλεισμού του Μακέντα, αυτός εξήγησε πολύ όμορφα το αυτονόητο. “Χρειαζόμουν έναν μέσο και έναν αμυντικό παραπάνω…”
Ίσως τακτικά να μην του ταίριαζε το παιχνίδι του Ιταλού. Αυτό φάνηκε και με την επιλογή του Καρλίτος. Στο τέλος όμως αυτή ήταν που τον δικαίωσε. Στον αντίποδα ο Πορτογάλος μπορεί να φάνηκε πως είχε το μυαλό του στο κρίσιμο ματς με την Αϊντχόφεν, ωστόσο η μέχρι του παρουσία του στην χώρα μας, δεν το επιβεβαιώνει. Δεν είναι πως δεν τον ήθελε αυτό το ντέρμπι. Δεν είναι πως ο Ολυμπιακός έφτασε κοντά έστω και να μην το χάσει. Ο Πορτογάλος την έριξε την ζαριά του από τον πάγκο, όπως κάνει πάντα άλλωστε. Η ταυτόχρονη παρουσία Αραμπί, Χασάν, Βαλμπουενά αλλά και του πιο αποδοτικού στο conversion rate, Μασούρα, είχε το ρίσκο της, αλλά ήταν υπολογισμένο.
Η ομάδα του Πειραιά δέχτηκε ένα ακόμη γκολ από μια συνολικά τραγική αμυντική αντίδραση, συμπεριλαμβανομένου και του Σα φυσικά, την στιγμή που πήγαινε να αλλάξει το τσιπάκι. Αλλά για να γίνει αυτό, που έγινε δηλαδή, έπρεπε να πληρώσει και το ανάλογο κόστος.
Η ήττα είναι μες στο πρόγραμμα. Και πολλές φορές άκρως διδακτική. Θα τολμήσω να πω μάλιστα σε ιδανικό σημείο. Ο Ολυμπιακός έχοντας χαοτική διαφορά από τους υπόλοιπους εντός των ελληνικών τειχών έχει την ευκαιρία να πάει με ένα διαφορετικό mindset σε ένα παιχνίδι που έχει κυκλώσει αρκετό καιρό στο ημερολόγιο του. Με όλες τις διορθωτικές κινήσεις που έγιναν να το αφήνουν να αιωρείται. Απελευθερωμένος από τα δεσμά αλλά και τις σκιές του αήττητου αλλά και με το τριφύλλι να του έχει αφαιρέσει οποιοδήποτε ίχνος έπαρσης, πάει σε μια δυάδα αγώνων που κρίνουν πολλά. Όπου η ήττα πραγματικά δεν αποτελεί επιλογή…
