Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε για τα γαλανόλευκα χρώματα στο μπάσκετ και η αλήθεια είναι πως αποτύχαμε ξανά με φωτεινή εξαίρεση ένα χάλκινο μετάλλιο της U20, αν και το επίπεδο της διοργάνωσης στην Κρήτη, ήταν πεσμένο. Θυμίζω πως στο συγκεκριμένο Eurobasket δεν είχαν κατέβει οι κορυφαίοι παίκτες των περισσότερων χωρών, ελέω του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος U19.
Πάμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όσον αφορά την αναπτυξιακή διαδικασία, που ξαφνικά έγινε μόδα για τους περισσότερους, ενώ εμείς τα γράφουμε εδώ και περίπου δύο χρόνια. Φυσικά δεν φταίει μόνο η τωρινή διοίκηση της ΕΟΚ, για την ανυπαρξία της Ελλάδας στις μικρές ηλικίες, αλλά ευθύνες πολλές έχει και η απερχόμενη. Το πλάνο της χώρας μας για την ανάπτυξη του μπάσκετ δεν υφίσταται, δεν υπάρχει και τις βιώνουμε τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Το ευτύχημα της χώρα μας είναι πως στην Ελλάδα είχαμε Σέρβους δασκάλους (βλέπε τον αείμνηστο Ντούντα, Ζοτς και Σάκοτα) στους πάγκους των μεγάλων ελληνικών συλλόγων κι αυτό μας ευνόησε και στις διεθνείς διοργανώσεις. Αυτή είναι η αλήθεια χωρίς περιστροφές και ωραιοποιήσεις καταστάσεων.
Τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθώ ανελλιπώς τα παιδοεφηβικά πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ (κυρίως) και της ΕΣΚΑΝΑ (λιγότερο) και μόνο αναπτυξιακό μπάσκετ δεν βλέπω. Ζώνες, μπόλικη τακτική και οι προπονητές ψάχνουν εναγωνίως τη νίκη, καθώς μόνο έτσι θα κρατήσουν τη δουλειάς τους. Δεν υπάρχει καμία ελευθερία στα παιδιά να υπηρετήσουν το iso (ένας εναντίον ενός), δεν υπάρχει εντολή για τρέξιμο, μόνο έλεγχος του ρυθμού και πολλά σκριν.
Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτόν τον λανθασμένο κανόνα των προπονητών, αφού πρώην ομοσπονδιακός κόουτς, δεν μένει στα λόγια, αλλά ασπάζεται τους κανόνες που ορίζει το σύγχρονο μπάσκετ. Ταχύτητα σκέψης κι εκτέλεσης, τρέξιμο χωρίς σκοπιμότητες και πολλά σουτ. Είναι απίστευτα απογοητευτικό να βλέπουμε νεαρούς αθλητές με καλή πρώτη ύλη (σωματικά προσόντα), να μην δουλεύονται πάνω στην ντρίμπλα και στο σουτ. Πως θα βελτιωθούν απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό; Με τα συνεχόμενα σκριν και την τακτική; Πως θα μάθουν να διαχειρίζονται καταστάσεις πάνω στο παρκέ, αν δεν κάνουν λάθη; Αν πρωταρχικό μέλημα όλων είναι το σκορ κι όχι η εξέλιξη των αθλητών, τότε θα βλέπουμε τις μεγάλες διοργανώσεις με το κιάλι.
Τεράστια είναι ευθύνη και των ισχυρών συλλόγων, που μαζεύουν τα κορυφαία ταλέντα της χώρας και δεν ασχολούνται σοβαρά μαζί τους. Αν ένα παιδί ταλαντούχο, δεν έχει κανόνες και κατεύθυνση στο παιχνίδι του, τότε χάνεται στη μετριότητα. Καλύτερα να μην αναφερθώ και στους γονείς, που δηλητηριάζουν το μυαλό των παιδιών τους και δεν τ’ αφήνουν να «γράψουν» το δικό τους δρόμο. Ξέρετε πόσα παιδιά δεν ευχαριστιούνται το μπάσκετ, ελέω της πίεσης που νιώθουν από τους γονείς τους; Δυστυχώς οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι τέτοιες, όπου δεν ευδοκιμεί ο αθλητισμός, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.
Η ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλιου έχει κάνει βήματα (μικρά) προς την ανάπτυξη του μπάσκετ, με την αναβάθμιση του Rising Stars, όμως αυτό δεν φτάνει. Χρειάζονται περισσότερες προπονήσεις στα κλιμάκια των ενώσεων και είναι αναγκαίο να έρθουν άνθρωποι στην ομοσπονδία, που είναι αυθεντίες» και έμπειροι στο πως να προσεγγίσουν τα μικρά παιδιά. Καλά είναι τα επικοινωνιακά τρικ και η εικόνα, όμως οι υπεύθυνοι του αναπτυξιακού πρέπει ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σε κάθε ηλικιακή βαθμίδα, βλέπουμε διαφορετικό μπάσκετ, οι παίκτες μας έχουν σοβαρές ελλείψεις στα βασικά του αθλήματος και το γεγονός πως προκριθήκαμε στην οχτάδα σε U16, U18 και U20 αποτελεί επιτυχία (ίσως υπερβολική λέξη) μεν, με άγνωστες συνέπειες. Ποιο παιδί θα παίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο; Ενδιαφέρει την ομοσπονδία το να έχουμε παραγωγική διαδικασία, ή τα φώτα της πέφτουν μόνο σε πορείες και μετάλλια; Αυτές είναι εύλογες απορίες, που δεν έχουν απαντηθεί ποτέ από κανέναν.
ΥΓ. Ο Χουάν Νούνιεθ στα 19 του χρόνια, αγωνίστηκε με την Εθνική Ισπανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι είχε ενεργό ρόλο. Φαντάζει τόσο μακρινό από την ελληνική νοοτροπία.
ΥΓ2. Στα Ranking της FIBA πέφτουμε ολοένα και περισσότερο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το παραδέχεται κανείς, ειδικότερα από την ΕΟΚ.
