Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να συνδυάσει την ευρωπαϊκή του επιστροφή με την παρουσία σε ομίλους ή έστω στα πλέι οφ, όμως έδειξε πως παρά την απουσία πέντε ετών, ένα πολύ μεγάλο διάστημα για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, έχει το μέταλλο και το υλικό για να βρίσκεται εκεί, βάζοντας τα με μία υπολογίσιμη δύναμη όπως είναι η Σλάβια Πράγας.
Τα δύο παιχνίδια σε Πράγα και Αθήνα δεν είχαν να μας διδάξουν πολλά για την ομάδα που έχει χτίσει ο Γιοβάνοβιτς. Πάλεψε όσο μπορούσε στο πρώτο με όσα προβλήματα είχε να αντιμετωπίσει και παρά το δύσκολο έργο της ρεβάνς, άξιζε να βρίσκεται αυτή στα πλέι οφ απέναντι στη Ράκοβ.
Για όσα έγιναν στο πρώτο ματς, τα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε θα αφοσιωθούμε στο παιχνίδι της Λεωφόρου. Εκεί όπου είδαμε έναν τελείως διαφορετικό Παναθηναϊκό, με την προσθήκη τεσσάρων σημαντικών ποδοσφαιριστών συν του Βαγιαννίδη, που κάλυψε το κενό του τιμωρημένου Παλάσιος. Φυσικά, σημαντικότερη προσθήκη απ’ όλες είναι αυτή του Σένκεφελντ, που άλλαξε τελείως την αμυντική εικόνα, κάνοντας καλύτερο και τον Μάγκνουσον.
Το βασικό αμυντικό δίδυμο που έλειψε στο πρώτο ματς έκανε πολύ καλή δουλειά, με τον Ισλανδό, ειδικά, να κάνει το πρώτο άριστο παιχνίδι με τη νέα του ομάδα, δείχνοντας στο έπακρο το τι περιμένει ο Γιοβάνοβιτς από αυτόν. Και αφού ξεκινήσαμε από την άμυνα, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την επιστροφή του Χουάνκαρ, που θύμισε σε όλους γιατί ήταν αναγκαία η παραμονή του, δημιουργώντας το μοναδικό γκολ αλλά και τη φάση του 2ου λεπτού.
Όσον αφορά τον Σπόραρ, έδειξε ότι πρόκειται για έναν κανονικό σέντερ φορ, που ξέρει να κινείται στην αντίπαλη περιοχή, όμως, προσωπικά, με πείραξε η απώλεια των δύο ευκαιριών στο πρώτο μέρος. Για τα λεφτά που δόθηκαν και τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, έπρεπε να έχει πετύχει τουλάχιστον ένα γκολ. Και στο γκολ που πέτυχε, δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι πολύ δύσκολο, εκτός από το να βάλει το πόδι του και να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα.
Εντυπωσιασμένος έμεινα ξανά από τον Κώτσιρα, που έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου από όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό. Είχε κάνει ένα πολύ καλό ματς στην Πράγα και το συνδύασε με ακόμα ένα εξίσου πολύ καλό στην Αθήνα, με τρομερή ενέργεια και ανεβάσματα, δημιουργώντας και μία κλασσική ευκαιρία με ένα φοβερό τσίμπημα της μπάλας. Πολλοί επιμένουν, όπως και εγώ, ότι χρειάζεται να αποκτηθεί ένας δεξιός μπακ, όμως και να μη γίνει, υπάρχει ένας πολύ καλός παίκτης σε αυτή τη θέση, που δίνει πάντα ότι έχει και δεν έχει.
Η απουσία του Παλάσιος ήταν σίγουρο πως θα κοστίσει στην επιθετική λειτουργεία, με τον Βαγιαννίδη να μην καταφέρνει να τον καλύψει, όπως και ήταν αναμενόμενο. Μπορεί στη Πράγα να είχε μπει ως αλλαγή και να βοήθησε αρκετά με την ενέργεια του, όμως το δεύτερο ματς ήταν μια άλλη ιστορία. Ήταν εξαφανισμένος στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και δεν βοήθησε Σπόραρ και Αϊτόρ, που έμοιαζαν μόνοι τους στην επίθεση.
Μπορεί η φράση ότι η τάδε ομάδα μεγάλωσε ευρωπαϊκά παρά τον αποκλεισμό να έχει κουράσει, όμως στην περίπτωση του Παναθηναϊκού αυτό ισχύει. Έχει να πάρει μόνο μαθήματα από αυτά τα διπλά παιχνίδια και να δει πως είναι να αντιμετωπίζεις ομάδες του εξωτερικού σε επίσημα παιχνίδια, κάτι που είχε ξεχάσει. Οικονομικά μπορεί να κοστίζει, όμως εάν μείνουμε καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι και στα όσα κερδίζει το αγωνιστικό τμήμα, ο Παναθηναϊκός θα εμφανιστεί πιο έτοιμος του χρόνου, εφόσον καταφέρει να πάρει εκ νέου την ευρωπαϊκή έξοδο μέσω του πρωταθλήματος ή του Κυπέλλου.
