Δεν είναι λίγες οι φορές που ο αθλητικός κόσμος τιμά πρόσωπα και γεγονότα ειδικά μέσα από φιλικούς αγώνες. Υπάρχει όμως και ένα αγώνας που εδώ και 15 χρόνια επαναλαμβάνεται ανελλιπώς. Πρόκειται για τον αγώνα που δίνουν κάθε χρόνο οι βετεράνοι της ΑΕΚ και της Προοδευτικής προς τιμήν του Γιώργου Δαδίτσου. Κάθε χρόνο φωνάζουν “Ο Δαδίτσος ζει” και δεν τον ξεχνούν.
Το Sportsroom.gr συνομίλησε με την οικογένεια του “ΑΕΤΟΥ”, η οποία μας παραχώρησε σπάνιο φωτογραφικό υλικό και μας μίλησε για το δικό τους άνθρωπο, έτσι όπως τον έζησαν εκείνοι. Εκ των προτέρων ευχαριστούμε την οικογένεια του Γιώργου Δαδίτσου και κυρίως το γιο του Λεωνίδα για την τιμή που μας έκανε, να μας δεχτεί και να μοιραστεί μέσα από εδώ όλα αυτά με εσάς.
Ο Γιώργος Δαδίτσος γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1953. Σε ηλικία 12 χρονών ήρθε στην Αθήνα, στην πόλη όπου έμελλε να αναγνωριστεί το ταλέντο του και να λάμψει το “άστρο” του. Η πρώτη του ομάδα ήταν η ΑΕΚ, η οποία έγινε μια από τις μεγάλες του αγάπες στην πορεία της ζωής του και υποστήριζε πάντα.
Αλήθεια, πόσο σημαντικό είναι να έχει κανείς υστεροφημία και 15 χρόνια μετά από την αποχώρησή του για τη “γειτονιά των αγγέλων”, η ομάδα που αγάπησε να τον τιμά ακόμα χωρίς να χάνει κανείς από τους παλιούς του φίλους αγώνα;
Λεωνίδα, πως ξεκίνησε να ασχολείται ο πατέρας σου με το ποδόσφαιρο;
“Ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα 12 χρονών. Εκείνα τα χρόνια, ήταν τα χρόνια της αλάνας. Έτσι κι εκείνος, από μια αλάνα ξεκίνησε…“
Ακούγοντας αυτό καταλαβαίνει κανείς πως όταν κάποια πράγματα είναι μοιραία να συμβούν, θα συμβούν όπως και να έχει. Εκεί, από μια αλάνα, που ο μικρός τότε Γιώργος Δαδίτσος έπαιζε με τους φίλους του…
“Ο τότε γενικός αρχηγός της ΑΕΚ, τον είδε στη θέση του τερματοφύλακα και του ζήτησε να παίξει στις ακαδημίες της ομάδας. Εκείνα τα χρόνια ήταν αλλιώς και ο πατέρας του, ο παππούς μου δηλαδή, δεν τον άφηνε να πάει. Ο πατέρας μου όμως δεν θα άφηνε αυτή την ευκαιρία και στην αρχή πήγαινε κρυφά”.
Η ΑΕΚ ήταν μόνο η αρχή όμως γιατί ο πατέρας σου είχε σημαντική πορεία στην καριέρα του…
“Ναι έτσι είναι. Ξεκίνησε από τις μικρές ομάδες της ΑΕΚ κι έπειτα μπήκε στην πρώτη ομάδα. Μετά ακολούθησαν πολλές ομάδες…“
Ο Γιώργος Δαδίτσος έπειτα από την ΑΕΚ αγωνίστηκε στην Παναχαϊκή μετά από παραχώρηση της “Ένωσης”. Εκεί παρέμεινε για δύο χρόνια, έως το 1977. Στη συνέχεια είχε κι άλλους σταθμούς στην καριέρα του. Πέρασε από τον Φωστήρα, τον Ολυμπιακό Νέων Λιοσίων, τον Ατρόμητο Πειραιώς, το Αιγάλεω, την Προοδευτική και τον Ατρόμητο Περιστερίου. Ακόμα πέρασε από την Εθνική ομάδα σε διάφορες ηλικίες, παίζοντας με τους Νέους, τους Ελπίδες και τους Άνδρες.
Ο Γιώργος Δαδίτσος δεν ήταν απλά ένας καλός τερματοφύλακας. Η προσωπικότητά του, η αγάπη του για το άθλημα και κυρίως το ταλέντο του, ήταν τα στοιχεία που τον έκαναν και ξεχώριζε.
Σε όποια ομάδα κι αν έπαιζε, το έκανε με το ίδιο πάθος, την ίδια “φλόγα”. Ήταν πολύ ενεργός και δεν τον ένοιαζε να παίξει απλά και να έχει μια καλή παρουσία. Ήταν άλλωστε στοιχείο του χαρακτήρα του η δοτικότητα. Στην ομάδα της Προοδευτικής εκτός από παίκτης διετέλεσε και Αντιπρόεδρος.
Τα δημοσιεύματα της εποχής τον αποθέωναν με κάθε ευκαιρία και όχι άδικα.
Ο “ΑΕΤΟΣ” είχε δηλώσει πως θα “κρεμάσει” τα παπούτσια του το 1988, όμως πως να αρνηθεί όταν κάποιος του ζήτησε βοήθεια;
“Το 1990 δέχτηκε από την Ατρόμητο Περιστερίου μια πρόταση. Του ζήτησαν να επιστρέψει για να βοηθήσει την ομάδα να ανέβει. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος που σχεδόν δεν μπορούσε να αρνηθεί τη βοήθειά του σε κάποιον. Έτσι επέστρεψε για 6 μήνες στα γήπεδα. Επίσης ήταν πολύ πεισματάρης. Δεν επέστρεψε απλά, η ομάδα ανέβηκε και εκείνος σημείωσε ρεκόρ. Στα εντός έδρας παιχνίδια δέχτηκε μόνο 1 γκολ και αυτό ήταν στον τελευταίο αγώνα”.
Αλήθεια, το προσωνύμιο “ΑΕΤΟΣ” πως προέκυψε;
“Ο πατέρας μου είχε πολύ καλά αντανακλαστικά και πολύ καλό άλμα. Αυτό ήταν το στοιχείο του ως τερματοφύλακας. Από εκεί ξεκίνησε…”
Τι πιο αντιπροσωπευτικό από το να αποκαλούν “ΑΕΤΟ” έναν άνθρωπο που όταν έκανε άλμα για να μπλοκάρει την μπάλα έφτανε τόσο ψηλά; Τόσο ψηλά όσο και η περηφάνια του; Ο αετός είναι συνυφασμένος με την περηφάνια και η λέξη αυτή είναι σχεδόν ταυτόσημη με τον Γιώργο Δαδίτσο αφού… “ήταν άνθρωπος που δεν ήθελε να χάνει, νευρίαζε αν δεν κέρδιζε…”.
Πόσο περήφανος ήταν o “ΑΕΤΟΣ”; Πολύ… Μέχρι και οι εφημερίδες είχαν γράψει γι’ αυτό…
“Θυμάμαι αρκετά χαρακτηριστικά μια ιστορία που έγραψαν και οι εφημερίδες. Ήταν σε έναν αγώνα του Φωστήρα με τον Ολυμπιακό. Είπαμε δεν ήθελε να χάνει κι έτσι όταν δέχτηκε ένα γκολ και ο Γαλάκος που έπαιζε τότε, τον ειρωνεύτηκε, ο πατέρας μου δεν το ανέχτηκε και του έριξε μπουνιά! Από την επόμενη μέρα έγιναν οι καλύτεροι φίλοι οι δυο τους…“
Ήταν άλλες εποχές τότε… Ήταν εποχές ανθρώπινες και αληθινές. Εποχές που οι αντιδράσεις των ανθρώπων ήταν αυθεντικές. Η αντίδραση του Δαδίτσου ήταν αυθόρμητη και πήγαζε από το έντονο ταπεραμέντο του. Πως να κρατήσει κακία ο Γαλάκος;
Ο Δαδίτσος όμως δεν σταματούσε εκεί. Αυτά είναι μόνο ένα μέρος από τα χαρακτηριστικά του. Έχει γράψει ιστορία και στα πέναλτι, καθώς είχε “παράδοση” σε αυτά και είπαμε, ήταν αγέρωχος. Όταν έκανε κάτι το έκανε καλά και έμενε το στίγμα του…
“Όταν επέστρεψε στην Προοδευτική για να βοηθήσει στην άνοδο της ομάδας είχε μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Έπιασε δύο πέναλτι στον τελευταίο αγώνα και εκτέλεσε και ο ίδιος πέναλτι με το οποίο έδωσε τη νίκη στην ομάδα του”.
Αυτός ήταν ο Δαδίτσος, γύρισε να βοηθήσει και το έκανε με όλο του το “είναι” μέχρι που “τιμώρησε” με την εσχάτη των ποινών τους αντιπάλους κιόλας… Ενώ άλλη φορά είχε γίνει “ασπίδα προστασίας” για την ομάδα που θα αντιμετώπιζε στο γήπεδο…
“Δεν ξέρω ποια ιστορία να πρωτοθυμηθώ από τον πατέρα μου. Να εδώ ας πούμε (σ.σ. κοιτώντας τις φωτογραφίες), μου έλεγε ότι στο γήπεδο του Φωστήρα στον Ταύρο, οι παίκτες έβγαιναν από μια καταπακτή και οι φίλαθλοι κάθε φορά ξεσήκωναν τον κόσμο όλο. Μια φορά έκαναν τόση φασαρία και ήταν επιθετικοί προς τους αντιπάλους και ο πατέρας μου μπήκε μπροστά στην αντίπαλη ομάδα για να μπορέσουν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο…”.
Έτσι είναι οι “ΑΕΤΟΙ”… Με τη διαφορά ότι ο συγκεκριμένος στην καρδιά του φρόντιζε να κρατάει πάντα εκείνο το παιδί που έπαιζε μπάλα στις αλάνες τη δεκαετία του 1960… Αυτό ακριβώς είναι που ακόμα, όταν αναφέρεται το όνομά του όλοι όσοι τον γνώρισαν ή τον ήξεραν, έχουν να πουν μόνο μια καλή κουβέντα. Όλοι έχουν να θυμούνται πόσο δοτικός ήταν χωρίς ποτέ να ζητάει κάτι. Κι έτσι όταν το καλοκαίρι του 2003 “ταξίδεψε” για τους ουρανούς, εκεί που πετάνε δηλαδή οι αετοί…
“Το τηλέφωνό μου χτύπησε την ημέρα της κηδείας και μου είπαν πως η ΑΕΚ μαζί με την Προοδευτική ήθελαν να τιμήσουν τον πατέρα μου με έναν αγώνα…”
Εκείνη τη χρονιά ο αγώνας έγινε στο γήπεδο του Ερμή Κορυδαλλού, την 28η Οκτωβρίου, την ημέρα που όλο το έθνος μας γιορτάζει το ηρωικό “ΌΧΙ”. Εκείνη τη χρονιά οι φίλοι του φώναξαν “ΌΧΙ ΔΕΝ ΈΦΥΓΕΣ”. Έκτοτε και κάθε χρόνο εδώ και 15 χρόνια, συμβαίνει το ίδιο πράγμα, αλλά η ημερομηνία δεν συνέπεσε ξανά ποτέ ίδια. Το νόημα όμως και τα συναισθήματα παραμένουν ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Κάθε χρόνο στο γήπεδο της Προοδευτικής, άνθρωποι που πλέον μπορεί να παίξουν μπάλα μια και μοναδική φορά το χρόνο, το κάνουν για τον φίλο τους, για να τον τιμήσουν και έπειτα κάθονται όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι που οργανώνει η Προοδευτική για να πιουν για εκείνον, να τσουγκρίσουν τα ποτήρια και να πουν “Ο ΑΕΤΟΣ ΜΑΣ ΖΕΙ”.
(ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ!)
