Η έγκυρη και εμπεριστατωμένη γνώμη του μετράει πάντα σε θέματα διαιτησίας. Άπαντες περιμένουν να δουν τι θα πει για τις αμφισβητούμενες φάσεις των αγώνων της Super League και μαθαίνουν με απλό και κατανοητό τρόπο τους κανονισμούς και τα… μυστικά στις «πονηρές» στιγμές ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ο Περικλής Βασιλάκης μοιράζει κίτρινες και κόκκινες κάρτες στο… γήπεδο του Sportsroom.gr. Και προσοχή: εδώ δεν υπάρχει replay!
Πολύ κόσμος αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν ένας διαιτητής να κάνει λάθος σε μια φάση ενώ βρίσκεται στο μισό μέτρο… Σε τι οφείλεται αυτό;
Οφείλεται σε δύο σοβαρά θέματα: το πρώτο είναι ότι ο διαιτητής δε γνωρίζει τον κανονισμό και το δεύτερο ότι δε βρίσκεται σε καλή θέση ή έτσι «πρέπει» να κάνει επειδή πιθανόν φοβάται να κάνει αυτό που επιτάσσει ο κανονισμός ή βλέπουν τα μάτια του. Αποτέλεσμα; Όλοι οι υπόλοιποι βλέπουμε αυτό που εκείνος δε βλέπει…
Ναι, αλλά από τη στιγμή που φοβάται ένας διαιτητής, πρέπει να διαιτητεύει;
Για μένα όχι. Όσοι φοβούνται δεν πρέπει να διαιτητεύουν και κακώς μπαίνουν στη διαδικασία να γίνουν διαιτητές. Ακούω παλιούς μου συναδέλφους να λένε ότι οι νέοι διαιτητές μπαίνουν στο χώρο της διαιτησίας γιατί βλέπουν ότι υπάρχει αρκετό χρήμα. Νόμιμο χρήμα. Νομιμότατο! Σκέφτονται, λοιπόν, ότι θα γίνουν διαιτητές για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, το οποίο καμιά φορά μπορεί να υπάρχει, οπότε στρέφονται αποκλειστικά στη διαιτησία.
Πιστεύετε ότι κάποιους τους βολεύει να διαιωνίζεται το πρόβλημα της κακής διαιτησίας; Γιατί -εδώ που τα λέμε- συνέχεια τα ίδια και τα ίδια γίνονται…
Ναι, τους βολεύει και τους βολεύει να ελέγχεται η διαιτησία. Δυστυχώς η ΕΠΟ αποτελεί μια περίπτωση -το έχω τονίσει πολλές φορές- που δε θέλει σε καμία περίπτωση να αφήσει τη διαιτησία να είναι στη διαιτησία. Φυσικά και η διαιτησία να είναι υπό τη σκέπη της ΕΠΟ, δεν θα πω ποτέ ότι η διαιτησία πρέπει να βρίσκεται μακριά από το ποδόσφαιρο! Η ΕΠΟ πρέπει να είναι επικεφαλής, αλλά να αφήσει το αυτοδιοίκητο στη διαιτησία.
Λένε ότι το «όπλο» ενός διαιτητή είναι το πέναλτι και το οφ-σάιντ και πως πρέπει να καταργηθούν. Εσείς τι πιστεύετε;
Όχι, διαφωνώ… Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει και το πέναλτι και το οφ-σάιντ, αρκεί να το βλέπουν οι διαιτητές, όπως το αναφέρει ο κανονισμός. Δηλαδή να βλέπουν οι διαιτητές ότι οι δέκα -ας πούμε- περιπτώσεις του πέναλτι είναι συγκεκριμένες και όχι κάποιες που κάνουν «εφεύρεση» οι ίδιοι και να μη βλέπουν τις περιπτώσεις αυτές όπως τους βολεύει. Να μη κρίνουν ανάλογα με το ποιος είναι γηπεδούχος ή «μεγάλη» ομάδα. Πρέπει να βλέπουν στα ίσα όλες τις ομάδες.
Και να μοιράζουν το καρπούζι στη μέση…
Κανονικά! Βέβαια, είναι πάρα πολύ δύσκολο -πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό- να δούνε κάποιες περιπτώσεις, που πολλές φορές εμείς από την τηλεόραση κάνουμε… αγώνα για να διαπιστώσουμε αν και κατά πόσο υπάρχει παράβαση. Θεωρώ, πάντως, ότι ένας έμπειρος διαιτητής, ο οποίος έχει τα ανάλογα παιχνίδια στη σφυρίχτρα του ή στη σημαία του, μπορεί να δει την παράβαση πολύ καλύτερα από μας που βλέπουμε τις φάσεις στην τηλεόραση.
Μήπως η πίεση που ασκείται στους διαιτητές είναι υπερβολική; Ορίζεται, ας πούμε, ένας διαιτητής σε έναν σημαντικό αγώνα κι αμέσως όλοι, παράγοντες, ΜΜΕ, κόσμος πέφτουν να τον «φάνε». Ή πιστεύετε ότι ένας διαιτητής από τη στιγμή που κάποιοι κρίνουν πως βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο οφείλει να τα βγάλει εις πέρας και δεν έχει το «δικαίωμα» λάθους;
Πάντα έλεγα ότι οι διαιτητές που παίζουν παιχνίδια και «μεγαλώνουν διαιτητικά» σε πρωταθλήματα της παλιάς ΕΠΣΑ με ομάδες σχεδόν εφάμιλλες της Β’ και Γ’ Εθνικής και με πολλά παιχνίδια στη σφυρίχτρα τους και στη σημαία τους, είχαν λιγότερα παιχνίδια να αντιμετωπίσουν. Όταν μάλιστα η εξέλιξή τους ήταν φυσιολογική, είχαν δηλαδή τα απαιτούμενα χρόνια στην πορεία τους για να περάσουν στο επόμενο επίπεδο και να ανεβούν κατηγορία. Τα τελευταία, όμως, χρόνια, βλέπουμε περιπτώσεις διαιτητών, οι οποίο ανεβαίνουν κατηγορίες με… ασανσέρ και με πύραυλο! Αυτό είναι λάθος! Αποτέλεσμα; Γίνονται πάρα πολλά λάθη.
Ένας διαιτητής που ανεβαίνει επίπεδο με τη δική του εμπειρία, αξία και ικανότητα θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός αγώνα. Αν όμως ο πατέρας του ήταν στην Επιτροπή Διαιτησίας ή ο διαιτητής είναι γόνος διαιτητικής -να το πω έτσι- οικογένειας, τότε συμβαίνουν όλα αυτά που βλέπουμε στα γήπεδα…
Οι Έλληνες διαιτητές είναι καλοί;
Ναι, είναι πολύ καλοί, αρκεί να μην έχουν δει τη διαιτησία ως επάγγελμα και ως μέσο από το οποίο θα αποκομίσουν χρηματικό όφελος σε σύντομο χρονικό διάστημα. Όχι «ό,τι προλάβουμε και όπως γίνουμε»! Πρέπει να δουν τη διαιτησία μακροπρόθεσμα και με μεράκι, όπως έκαναν οι παλιοί διαιτητές. Άλλωστε, στο εξωτερικό φαίνεται το πόσο καλοί είναι οι Έλληνες διαιτητές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί εκεί δεν υπάρχει το άγχος και η πίεση, που δέχονται στην Ελλάδα. Οι εδώ συνθήκες είναι τέτοιες που σε οδηγούν στο να έχεις αρνητική παρουσία… Πιστεύω ότι πολλές φορές οι διαιτητές έχουν στο μυαλό τους το τι θα τους πουν και θα τι θα τους γράψουν και δέχονται πίεση περισσότερο από παράγοντες του ποδοσφαίρου παρά της διαιτησίας.
Γιατί η διαιτησία, όπως είναι γνωστό, τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά μέσα στο «σπίτι» των παραγόντων, η Ομοσπονδία Διαιτητών και η Σύνδεσμοι ουσιαστικά είναι ανύπαρκτοι και όλα αυτά που βλέπουμε είναι απόρροια αυτής της τακτικής και πολιτικής ότι «ο δικαστής και ο δικαζόμενος» στο ίδιο σπίτι! Ε, αυτό δε γίνεται!
Ποιος ελέγχει λοιπόν την ελληνική διαιτησία;
Καθαρά οι παράγοντες που διαφεντεύουν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ενώ θα έπρεπε το αυτοδιοίκητο -όπως είπα και προηγουμένως- να το έχει η διαιτησία και όχι η ΕΠΟ. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει η ΕΠΟ γιατί εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι έχοντας τη δικαιοσύνη στα χέρια της και με τις 57 Ενώσεις και τις 57 ψήφους που θα εκλεγεί το ΔΣ μπορεί να λειτουργήσει με έναν τρόπο που προσωπικά πολλές φορές τον θεωρώ απαράδεκτο.
Μήπως ασχολούμαστε περισσότερο απ’ όσο πρέπει με τη διαιτησία στην Ελλάδα; Και στο εξωτερικό συμβαίνουν τέρατα και σημεία, αλλά δεν υπάρχει τέτοια προβολή όπως εδώ. Πολλές φορές οι φίλαθλοι που πάνε σε έναν αγώνα δε γνωρίζουν καν το όνομα του διαιτητή.
Ναι, αυτό είναι πολύ σωστό! Εδώ παραγίνεται το ζήτημα με τους διαιτητές! Αυτό οφείλεται, πιστεύω, και στους παράγοντες του ποδοσφαίρου και σ’ αυτή τη νοοτροπία-τακτική, η οποία υπάρχει χρόνια τώρα. Αν η διαιτησία είχε περιχαρακωθεί και η εξέλιξη των διαιτητών ήταν διαφορετική, αν άφηναν τους διαιτητές ήσυχους -και δεν αναφέρομαι στους δημοσιογράφους ή σε μας, τους παλιούς διαιτητές, αλλά στους παράγοντες, θα υπήρχαν πολύ καλύτερες μέρες.
Κάποιοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι από τη στιγμή που οι Έλληνες διαιτητές δεν μπορούν να ανταποκριθούν, θα ήταν σκόπιμο να σφυρίζουν ξένοι…
Μέγα λάθος! Τραγικό! Ας δουν πρώτα πώς μπορούν να φτιάξουν τη διαιτησία κι ας αφήσουν τέτοιου είδους σκέψεις. Και να το πω κι αλλιώς: γιατί να πηγαίνουν έξω οι διεθνείς μας διαιτητές και οι επόπτες και εδώ να τους έχουμε σε καθεστώς αχρηστίας; Πώς μπορούν να παίζουν στο εξωτερικό κι όχι στην Ελλάδα; Πολύ καλά τους είχε απαντήσει στο παρελθόν η Αγγλική Ομοσπονδία, όταν της είχαν ζητηθεί Άγγλοι διαιτητές να έρθουν στην Ελλάδα, ότι «εσείς δεν έχετε διεθνείς διαιτητές; Πρέπει να σας φέρουμε από την Αγγλία;». Και τους το ξέκοψαν και κατάλαβαν οι δικοί μας πως επρόκειτο για λανθασμένη κίνηση.
Πιστεύετε ότι ο διαιτητής πρέπει να είναι ο σταρ του γηπέδου ή καλύτερα να περνά απαρατήρητος;
Να είναι απαρατήρητος 100%! Κατά τη γνώμη μου, οι περισσότεροι επιχειρούν να στρέψουν πάνω τους τα φώτα κι αυτό εν τέλει λειτουργεί εις βάρος τους. Το σταριλίκι δε συνάδει με το χώρο αυτό…
Ποια στοιχεία πρέπει να διαθέτει ένας διαιτητής ώστε να θεωρηθεί καλός/ικανός;
Πρώτα απ’ όλα εγώ βάζω το ήθος. Από κει και πέρα να μη μπει κανείς στο χώρο από ιδιοτέλεια, αλλά από μεράκι. Το τρίτο στοιχείο είναι έχει τα τυπικά προσόντα: ηλικία, σωματική δομή, μυαλό. Επίσης, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι διαιτητές πρέπει να περνάνε οπωσδήποτε από ψυχολόγο-ψυχίατρο. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να πω ότι -επιτέλους- κάποιοι οφείλουν να καταλάβουν ότι αυτοί που επιλέγουν και αξιολογούν έναν διαιτητή πρέπει να είναι «πολύ ανώτεροι» από αυτόν τον διαιτητή, ο οποίος εξελίσσεται. Δε μπορούμε να βλέπουμε περιπτώσεις όπου αυτός που «ελέγχει» έναν διαιτητή είναι «χειρότερος» ή να μην έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Ξεχωρίζετε κάποιον Έλληνα διαιτητή;
Με δυσκολία, πολύ δυσκολία… Γιατί απλούστατα χάνονται μέσα στα προβλήματα που υπάρχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ποιος είναι, πιστεύετε, ο κορυφαίος διαιτητής στον κόσμο αυτή τη στιγμή;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω κατά νου κάποιον που να βρίσκεται πολύ μακριά από το δεύτερο…
Ο τελευταίος λόγος σε σας…
Θα ήθελα να πω ότι κάποια στιγμή πρέπει να αναλογιστούν την τεράστια ευθύνη που έχουν οι παράγοντες του ποδοσφαίρου και να μη βλέπουν -όπως συμβαίνει δηλαδή- τη διαιτησία ως ένα «σκαλοπάτι» για τη δική τους καρέκλα και προβολή και ως ένα «όργανο» δικό τους. Και στο εξωτερικό γίνονται τραγικά διαιτητικά λάθη, όμως η νοοτροπία είναι διαφορετική, υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία. Πρέπει στην Ελλάδα, πρώτα απ’ όλα, να φύγουν πάρα πολλοί παράγοντες του ποδοσφαίρου. Όταν δεν υπάρχουν νόμοι, όταν δεν υπάρχουν κανονισμοί ή τους φτιάχνουν όπως τους βολεύει και κάθε χρόνο αλλάζουν τον ΚΑΠ και δημιουργούν δικά τους συστήματα και κάνουν διεθνή έναν διαιτητή κάποιον ο οποίος έχει μόλις έναν χρόνο στην ανώτερη κατηγορία αντί για δύο χρόνια, όπως αναφέρει ο κανονισμός, ε, τότε δεν κάνουμε τίποτα! Ούτε είναι δυνατόν να κάνεις κάποιον διαιτητή χωρίς να διαθέτει τα τυπικά προσόντα! Τότε αυτός «παίρνει αέρα» και λέει «θα κάνω ό,τι γουστάρω». Ας καθαρίσουν, λοιπόν, οι παράγοντες του ποδοσφαίρου πρώτα τον δικό τους χώρο και μετά ας αναλάβουν αυτόν της διαιτησίας.
