Το πρώτο μισό της Premier League ολοκληρώθηκε την Δευτέρα και μερικά πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει, όμως τίποτα δεν είναι ακόμα σίγουρο.
Σε κανένα κομμάτι της βαθμολογίας (κορυφή, τετράδα, Ευρώπη και παραμονή) δεν έχει τελειώσει τίποτα, απλά γνωρίζουμε τις ομάδες που θα πάνε μέχρι τέλους σε κάθε κομμάτι.
Οι αναβολές τον τελευταίο καιρό λόγω κορωνοϊού χάλασαν λίγο τα πράγματα και δεν μας επιτρέπουν να έχουμε την πιο καθαρή εικόνα για το πρωτάθλημα.
Φυσικά, με το πέρας 20, πλέον, αγωνιστικών, αυτές οι… αναποδιές δεν αλλάζουν τρομερά την κατάσταση και μπορούμε να αναλύσουμε όσα έχουμε δει μέχρι τώρα.
Η επέλαση των Πολιτών
Η Μάντσεστερ Σίτι μπορεί να μην ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο και να είδε από νωρίς την πλάτη της Τσέλσι, όπως και η Λίβερπουλ, όμως ένα τρομερό σερί την έφερε να κλείνει το έτος στο +8 και να δείχνει πως είναι καθοδόν για το back 2 back.
Σε αυτή την εκπληκτική φόρμα, συνέβαλαν τόσο ο Μπερνάρντο Σίλβα, που ντύθηκε Ντε Μπρούινε και έκανε τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και η συμβολή όλων των υπολοίπων από τη μέση και μπροστά. Διότι δεν μπορείς να κακολογήσεις κανέναν πως διανύει μία κακή σεζόν.
Φυσικά, οι 8 βαθμοί στην Premier League είναι ένα προβάδισμα που μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί, όμως η τωρινή εικόνα δείχνει πως θα πρέπει να συμβούν αρκετά αξιοπερίεργα για να ανατραπεί πλήρως.
Όσον αφορά την Λίβερπουλ, αυτή πορεύεται σε ακόμα μία σεζόν με μια ενδεκάδα παικτών συν 2-3 που δίνουν ανάσες, κάτι που έχει κοστίσει, δη στην περίοδο των συνεχόμενων παιχνιδιών και των απουσιών λόγω covid-19. Η μαγική σεζόν που διανύει ο Μοχάμεντ Σαλάχ είναι αυτή που την κρατάει ακόμα στο κόλπο και μπορεί να ελπίζει.
Κλείνοντας την τριάδα με την Τσέλσι, αυτή μπορεί να ξεκίνησε εντυπωσιακά, όπως έκλεισε με τον ίδιο τρόπο την σεζόν 2019-2020, όμως η “κοιλιά” δεν άργησε και ένα σερί έξι αγώνων με 2 νίκες, 3 ισοπαλίες και 1 ήττα, ήταν αρκετό για να φέρει την ανατροπή στην κορυφή.
Η εκτόξευση του Κανονιού μέσα στις αναβολές
Αφήνοντας την πρώτη τριάδα να μάχεται για την κούπα, πιάνουμε άλλη μία για ένα άλλο τρόπαιο, αυτό της συμμετοχής στο Champions League. Μπορεί κυριολεκτικά η ομάδα που τερματίζει 4η να μην λαμβάνει κούπα, όμως έτσι πλέον αισθάνονται όποιοι το καταφέρνουν.
Αρχίζουμε με την Άρσεναλ, που καταλαμβάνει αυτή τη στιγμή αυτή τη θέση, η οποία της έχει λείψει τόσο τα τελευταία χρόνια. Από εκεί που ο Αρτέτα ήταν στο όριο της απόλυσης μετά το πέρας τριών αγωνιστικών με ισάριθμες ήττες, ήρθε η αλλαγή του έτους να τους βρει σε μία πρωτόγνωρη θέση.
Οι “μπόμπιρες” του Ισπανού έχουν βρει ένα μονοπάτι και το ακολουθούν, πηγαίνοντας κυριολεκτικά από παιχνίδι σε παιχνίδι. Είναι από τις λίγες φορές που βλέπεις ότι αυτή η φράση είναι αληθής, καθώς μία τόσο νέα ομάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω.
Από κοντά και η Τότεναμ, λόγω των αναβολών, καθώς εάν κερδίσει τα δύο παιχνίδια που χρωστάει, θα φέρει τούμπα την κατάσταση. Απορείς πραγματικά πως βρίσκεται σε αυτή τη θέση, δεδομένου πως πέρασε πολύ δύσκολα φέτος. Απόδειξη ο αποκλεισμός στο Conference League, έστω και στα χαρτιά.
Όμως η ποιότητα του ρόστερ με την ένεση που λέγεται Κόντε κατάφερε να κάνει κάτι που έμοιαζε αδιανόητο, όπως στην περίπτωση της μισητής συμπολίτισσας. Η επαναφορά του Κέιν, έστω και καθυστερημένα, έδωσε άλλη πνοή και στον Σον, ενώ όλα ξεκινούν από την άμυνα, με την τετράδα να έχει βρει την χημεία που χρειάζεται για να νιώθει ασφάλεια.
Η τριάδα κλείνει με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που στα μάτια μου μοιάζει η πιο ποιοτική ομάδα, αλλά και συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες. Ακούγεται περίεργο, όμως η απουσία αγωνιστικού πλάνου τόσα χρόνια με τον Σόλσκιερ φαίνεται και μετά την απομάκρυνση του, με τον Ράνγκνικ να δυσκολεύεται να θεσπίσει ρόλους.
Η άφιξη του μπορεί να έφερε ένα “μπαμ” από τα μέσα και τους οπαδούς ανά τον κόσμο, αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στο χορτάρι και ο Γερμανός ακόμα ψάχνεται. Κάποιες καλές εμφανίσεις επισκιάζονται από κακές και η γκρίνια πηγαίνει και έρχεται. Η σεζόν ξεκίνησε για βλέψεις στον τίτλο με την επιστροφή του Ρονάλντο, όμως χρειάζεται να ξεκινήσει πάλι από τα βασικά αν θέλει να επιστρέψει στα αστέρια (δηλ. Champions League).
*Αφήνω εκτός την Γουέστ Χαμ, γιατί θεωρώ πως βλέπουμε μία επανάληψη της περσινής σεζόν και δεν δείχνει ικανή, ειδικά φέτος, να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό για τα δεδομένα της με την Ευρώπη.
*Επειδή για τις θέσεις 5-7 υπάρχουν αρκετές ομάδες κοντά στην βαθμολογία, αλλά και επειδή θα καταληφθούν από ομάδες που ήδη αναφέραμε, θα προτιμήσω να πάω κατευθείαν στο ζήτημα παραμονή, που είναι και πιο καυτό.
Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, τουλάχιστον άμεσα
Από τις τρεις ομάδες που βλέπουμε στον πάτο, ξεχωρίζει φυσικά η πιο πλούσια ομάδα στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Η Νιούκαστλ μπορεί να μπήκε σε ένα ξεχωριστό κλαμπ, όμως η σκληρή πραγματικότητα την φέρνει στην 19η θέση, στο -2 από την σωτηρία (αλλά αρκετές ομάδες χρωστάνε παιχνίδια).
Η άφιξη του Έντι Χάου ήταν η πρώτη κίνηση των Αράβων, με σκοπό να μην δούμε τον Εμπαπέ να αγωνίζεται στην Championship (σύμφωνα με τα τρελά ρεπορτάζ που διαβάζουμε). Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και όλοι στο κλαμπ πρέπει να αφήσουν στην άκρη τον πλούτο που τους διακατέχει, για να μην τον πάρουν μαζί τους στα χαμηλότερα στρώματα.
Αγωνιστικά, η κατάσταση δεν χρίζει μεγάλης ανάλυσης, καθώς το χάσμα ανάμεσα σε ποιοτικούς ποδοσφαιριστές και αυτούς που αξίζουν να παίζουν στην Championship είναι χαώδης. Αυτός ο διαχωρισμός φέρνει τα πάνω-κάτω και μία καλή εμφάνιση δεν έχει διάρκεια.
Για να τελειώνουμε με την Νόριτς, είναι η ομάδα που γνωρίζαμε από τη στιγμή της ανόδου της πως θα καταλάβει μία από τις τρεις τελευταίες θέσεις, ενώ τώρα ξέρουμε πως αυτή θα είναι η τελευταία. Οι εμφανίσεις τραγικές και ο πίνακας λέει όλη την αλήθεια.
Η Μπέρνλι που βρίσκεται λίγο πιο πάνω, όπως και η Γουότφορντ, είναι οι δύο ομάδες που κλείνουν αυτό το γκρουπ. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι τρόποι παιχνιδιού που έχουν τον ίδιο στόχο, όμως το αβαντάζ πηγαίνει στην πιο έμπειρη ομάδα, με τον Ντάις να χρειάζεται να χτυπήσει ένα παλαμάκι για να δούμε τους “Τόφις” να σώζονται πρόωρα.
*Στο relegation battle, δεν θέλω να αναφερθώ σε Λιντς και Έβερτον, γιατί έχουν πολύ μεγαλύτερη ποιότητα και ένα μικρό σερί είναι αρκετό για να τις φέρει στην μέση της βαθμολογίας
Τα βραβεία της… μισής σεζόν
Καλύτερος τερματοφύλακας: Άαρον Ράμσντεϊλ. Ο Άγγλος κίπερ δέχθηκε έντονη κριτική το καλοκαίρι για την μεταγραφή του στην Άρσεναλ, όπως και η ομάδα που τον απέκτησε. Η πραγματικότητα ήρθε να τους αποστομώσει όλους, και να φέρει τον 23χρονο στην κορυφή της επικαιρότητας, χάρις τις εμφανίσεις του, αλλά, κυρίως, τον φοβερό χαρακτήρα του.
Καλύτερος αμυντικός: Ζοάο Κανσέλο. Η δυσκολότερη επιλογή είναι σε αυτή την κατηγορία, καθώς εδώ δεν μπορείς να πας με τα στατιστικά. Όμως εγώ θα επιλέξω την ασφαλέστερη επιλογή, ή καλύτερα τον πιο θεαματικό και ουσιαστικό αμυντικό και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Η αμυντική συνεισφορά του είναι αυτή που πρέπει για έναν ακραίο μπακ, όμως η επιθετική του είναι αυτή που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Συμμετοχή σε 5 γκολ και πόσες ακόμα που δεν έχουν αποτυπωθεί.
Καλύτερος μέσος: Μπερνάρντο Σίλβα. Όπως προαναφέραμε, ο Πορτογάλος αρτίστας είναι με διαφορά ο καλύτερος παίκτης της φετινής Μάντσεστερ Σίτι και άρα δεν θα μπορούσε να μην είναι και στην κατηγορία του. 7 γκολ και 1 ασίστ, αλλά δεκάδες συμμετοχές σε γκολ που δεν αποτυπώνονται στα στατιστικά και συνέβαλαν στο μέγιστο στο σερί 10 νικών.
Καλύτερος επιθετικός: Μοχάμεντ Σαλάχ. Είναι η πιο εύκολη λύση σε αυτή την κουβέντα, καθώς τα πεπραγμένα του μιλάνε από μόνα τους. 24 συμμετοχές σε γκολ (15 γκολ και 9 ασίστ) σε 19 εμφανίσεις τον φέρνουν στην κορυφή του παίκτη της σεζόν, χιλιόμετρα μακριά από τον δεύτερο.
Θυμηθείτε και κάποια από τα καλύτερα ματς μέχρι τώρα:
