Και ύστερα έρχεται αυτή η ανακοίνωση που σε βρίσκει να λες το δύσκολο «αντίο»… H 28η Οκτωβρίου 2018 θα έχει σαν ημερομηνία πλέον ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου. Και η Ντόχα θα αποτελεί σύμβολο της νέας σου ζωής… Να ξέρεις πως ό,τι κι αν αποφασίσεις αν αυτό σε κάνει χαρούμενη, κάνει και εμάς. Γράφει γράμμα στην Βασιλική Μιλλούση, η Μαρία Κρουστάλη.
Αγαπημένη μας Βασιλική,
Από την πρώτη στιγμή που σε είδαμε να παίρνεις την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, σε ηλικία μόλις 16 ετών καταλάβαμε ένα πράγμα. Ότι… σε αγαπήσαμε. Ξέραμε πως η συμμετοχή σου αυτή στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη ήταν η πρώτη, η πρώτη από τις πολλές που θα ακολουθούσαν. Και δεν προδοθήκαμε, είχαμε δίκιο. Ή καλύτερα εσύ δεν μας πρόδοσες.
Από τότε πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια… 18 χρόνια που φορώντας το εθνόσημο στο στήθος έδωσες το «παρών» σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Ήσουν εκεί για να μας κάνεις περήφανους κρατώντας τη σημαία της χώρας μας ψηλά. Ήσουν εκεί, όχι απλά για να φορέσεις άλλο ένα μετάλλιο στο στήθος αλλά για να δώσεις σε όλους μας μαθήματα πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Πίστη και αφοσίωση προς τον στόχο και αγάπη ανιδιοτελής για τη γυμναστική. Για το άθλημα που από μικρό κοριτσάκι ξυπνούσες στις 6 για να προλάβεις προπόνηση και σχολείο.
Δεν το έβαλες ποτέ κάτω. Ακόμα και στα φαινομενικά αδύνατα έδωσες τις δικές σου μάχες. Και τα κατάφερες. Στα 19 σου η Ομοσπονδία σε σταμάτησε γιατί ήσουν μεγάλη για τη γυμναστική. Στεναχωρήθηκες πολύ, δεν ήθελες να πηγαίνεις καν γυμναστήριο. Τότε ήταν που απέδειξες πως οι μάχες κερδίζονται απ’ αυτούς που δεν σκέφτονται την ήττα. Δεν «ηττήθηκες» και αντίθετα με τις γνώμες κάποιων, επέστρεψες. Πιο δυνατή, ώριμη και προετοιμασμένη. Αυτή τη φορά νέες επιτυχίες και διακρίσεις σε περίμεναν στη γωνία. Ή μάλλον λάθος… δεν σε περίμεναν αυτές, αλλά εσύ τις περίμενες. Οι αμέτρητες ώρες που περνούσες στα γυμναστήρια, οι θυσίες, οι κόποι, η αναμονή και στο τέλος η προσμονή για την επόμενη φορά που θα ανέβαινες στη δοκό ισορροπίας ή στους ασύμμετρους ζυγούς σε οδηγούσαν όλο και πιο ψηλά.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Ποια συμμετοχή σου και ποιο μετάλλιο να ξεχωρίσουμε; Τους Ολυμπιακούς σε Λονδίνο και Ρίο; Το Challenge Cup στο Κότμπους της Γερμανίας; Τα δύο χρυσά στο Παγκόσμιο της Οστράβα, το χάλκινο στη Γάνδη ή το περσινό ασημένιο στο Μπακού; Η λίστα ατελείωτη. Όσα και τα συναισθήματα μας κάθε φορά που σε παρακολουθούσαμε και θαυμάζαμε άλλο ένα απ’ τα κατορθώματά σου. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, ήμασταν μαζί σου. Μαζί σου χαρήκαμε, μαζί σου κλάψαμε, μαζί σου αγχωθήκαμε… κι ας μην το έμαθες ποτέ. Μικρή σημασία έχει άλλωστε.
Σε ένα κράτος που έχει αφήσει σε δεύτερη μοίρα ότι δεν έχει σχέση με τα “μεγάλα” αθλήματα, απέδειξες πως ακόμα και μ’ αυτά τα λίγα που είχες στη διάθεση σου μπόρεσες να κάνεις πολλά. «Η ελληνική Ομοσπονδία μας βοηθά πολύ, αλλά δεν έχουμε αρκετά χρήματα για την προετοιμασία μας. Είμαστε χωρίς γιατρό και φυσιοθεραπευτές. Αλλά είμαστε Έλληνες, είμαστε δυνατοί και θα επιβιώσουμε» είχες δηλώσει κάποτε και το έκανες πράξη.
Έβαλες τη γυμναστική στα σπίτια όλης της χώρας και αποτέλεσες πρότυπο για τα κορίτσια της γενιάς μου. Και θα συνεχίσεις να αποτελείς για τα επόμενα στο μέλλον. Το «θέλω να γίνω αθλήτρια σαν την Μιλλούση» είναι απ’ τα πιο υπέροχα πράγματα που μου έχουν πει νεαρές αθλήτριες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εκτός από παράδειγμα αθλήτριας είσαι και παράδειγμα ήθους και αξιοπρέπειας. Ποτέ σου δεν θυμάμαι να είπες κάτι κακό για κανέναν. Ποτέ σου δεν κατηγόρησες κάποιον. Ποτέ σου δεν απασχόλησες τα Μέσα παρά μόνο για τα αθλητικά σου κατορθώματα.
Και ύστερα έρχεται αυτή η ανακοίνωση που σε βρίσκει να λες το δύσκολο «αντίο». Ξέρω, όλοι ξέρουμε, πως η 28η Οκτωβρίου 2018 θα έχει σαν ημερομηνία πλέον ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου. Και πως η Ντόχα θα αποτελεί σύμβολο της νέας σου ζωής. Το απόγευμα της Κυριακής δεν ολοκλήρωσες απλά άλλο ένα πρόγραμμα στους ασύμμετρους ζυγούς. Ολοκλήρωσες ΤΟ πρόγραμμα. ΤΟ πρόγραμμα αυτό που έκλεισε ένα κεφάλαιο στη ζωή σου και συγχρόνως άνοιξε ένα νέο, καινούριο. Αυτό που μετά από 27 χρόνια δεν έχει πια προετοιμασίες για αγώνες, προπονήσεις, γυμναστήρια, ταξίδια και κορμάκια.
«Εχθές, ήταν ο τελευταίος μου αγώνας. Δύο πράγματα σημαίνουν την αρχή και το τέλος αυτών των 27 χρόνων: η ευκολία με την οποία αποφάσισα, ότι η γυμναστική είναι αυτό που θέλω να κάνω κάθε ημέρα της ζωής μου. Και η δυσκολία με την οποία αποχωρίζομαι σήμερα αυτό που αγαπάω. Νιώθω απόλυτα συνεπής σε ότι υποσχέθηκα στον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια. Νιώθω ευλογημένη για το ότι φόρεσα το εθνόσημο και εκπροσώπησα την πατρίδα μου. Νιώθω ευγνώμων για όλους αυτούς που με καθοδηγούν από την αρχή έως το τέλος. Νιώθω γεμάτη από εικόνες, ήχους και χαμόγελα» έγραψες μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση του «αποχωρισμού».
Ενός «αποχωρισμού» που δεν έχει αντίο. Δεν πρέπει να έχει. Παρά μόνο ευχαριστώ, εις το επανιδείν και την ελπίδα πως γρήγορα θα σε δούμε δίπλα σ’ αυτό που αγαπάς από διαφορετικό έστω πόστο. Να ξέρεις πως ό,τι κι αν αποφασίσεις αν αυτό σε κάνει χαρούμενη, κάνει και εμάς.
Α! Και κάτι ακόμα τελευταίο… Βασιλική σ’ ευχαριστούμε για όλα!
