Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στα 26 του χρόνια είναι ο σύγχρονος Μίδας του ΝΒΑ. Ο άνθρωπος πραγματοποίησε την κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του, στο σημαντικότερο ματς της ζωής του. Στον τελικό, που θα του έδινε το πρώτο δαχτυλίδι ΝΒΑ και θα τον καθιέρωνε στη συνείδηση όλου του κόσμου, ο Giannis σημείωσε 50αρα, άρπαξε 14 ριμπάουντ και φιλοδώρησε τους αντιπάλους του με πέντε τάπες.
Ήταν μία παράσταση μοναδικής ωριμότητας και εκκωφαντικής απλότητας,που όμοιά της έχουν πραγματοποιήσει μόνο παίκτες-θρύλοι της λίγκας. Το Μιλγουόκι αγκάλιασε ένα παιδί από τα Σεπόλια, το φρόντισε, το μεγάλωσε, τον ωρίμασε και τώρα δρέπει τους καρπούς της φροντίδας του. Ο τρόπος που έχουν λειτουργήσει οι Μπακς, ώστε να κρατήσουν ζεστό τον Γιάννη και να του δώσουν ότι επιθυμεί, είναι υποδειγματικός. Έφτιαξαν νέο γήπεδο, έφεραν τον Θανάση κοντά του να έχει έναν άνθρωπο δικό του κι επιτέλους του έφεραν έναν πόιντ γκαρντ, που να καταλαβαίνει το παιχνίδι.
Θα έχετε ήδη διαβάσει διθυράμβους για τον Γιάννη και δεν επιθυμώ να κάνω κι εγώ το ίδιο. Ο τύπος είναι ήδη μύθος, αφού έχει κατακτήσει ήδη ένα πρωτάθλημα ΝΒΑ, έχει ένα MVP τελικών, έχει αναδειχτεί δις MVP του ΝΒΑ και πολυτιμότερος παίκτης All Star Game, ενώ ανακηρύχτηκε και κορυφαίος αμυντικός της κορυφαίος λίγκας του πλανήτη. Τα γραφόμενα είναι περιττά για έναν αθλητή, που στα 26 του ήδη προβάρει το στέμμα του βασιλιά Λεμπρόν Τζέιμς. Θέλω να σταθώ στον εξαιρετικά σημαντικό Ζρου Χολιντέι, που είναι η επιτομή του άσου για κάθε οργανισμό στο ΝΒΑ. Ο 31χρονος παίκτης είναι ο ιδανικός παρτενέρ για τους Αντετοκούνμπο και Μίντλετον, που στο πρόσωπό του βρήκαν τον άνθρωπο για όλες τις δουλειάς. Άμυνα για σεμινάριο, πάσες-λέιζερ που κόβουν στα δύο τις αντίπαλες άμυνες, ενώ όταν χρειαστεί, γίνεται και σκόρερ, όπως έπραξε στο Game 5 με τους 27 πόντους του.
Είναι πάντως παραμυθένιο να βλέπεις έναν αθλητή κι έναν οργανισμό να είναι δοσμένοι ο ένας για τον άλλον και τελικά να κατακτούν τους στόχους τους. Το 2013 το Μιλγουόκι έκανε μία επιλογή, που ξένισε αρκετούς στην Αμερική και οχτώ χρόνια αργότερα κατέκτησαν όλο το ΝΒΑ.
Φυσικά οφείλουμε να πούμε και πολλά μπράβο στον Μάικ Μπουλντενχόλζερ, που του ασκήθηκε έντονη κριτική για την δογματικότητά, όμως στα φετινά playoff, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Η σφαλιάρα των Μαϊάμι Χιτ, έκανε τον ίδιο και το σταφ του καλύτερο και περισσότερο επιδραστικό. Ο Αμερικανός κόουτς έστυψε το κεφάλι του, έκανε τις απαραίτητες προσαρμογές σε κάθε αντίπαλο (αμάν αυτή η εμμονή με τον Μπρουκ Λόπεζ) και τ’ αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
ΥΓ. Επιτέλους παρακολουθήσαμε κανονικό μπάσκετ με αρχή, μέση και τέλος. Πικ εν ρολ, άμυνες, ατομικές ενέργειες και προπονητικές παρεμβάσεις
ΥΓ2. Πόσο πιο τυχερός μπορώ να αισθάνομαι αν μη τι άλλο, δημοσιεύοντας την πρώτη μου στήλη, το διάστημα του θριάμβου για τον Γιάννη και το ελληνικό μπάσκετ.
