Ο Πέκο Μπανάια ήταν ο μεγάλος νικητής στο Grand Prix της Βαλένθια, στον τελευταίο αγώνα του Βαλεντίνο Ρόσι.

Είναι, το έχουμε βιώσει όλοι μας, ένας μικρός θάνατος. Ναι, αυτό ακριβώς: κάθε αποχωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Όμως…

Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μ’ έναν οποιονδήποτε αποχωρισμό- όχι. Έχουμε να κάνουμε με το ύστατο «αντίο» του μεγαλύτερου θρύλου στην ιστορία του MotoGP: ο Βαλεντίνο Ρόσι μετά από μία γλυκιά αιωνιότητα και μια μηχανοκίνητη ημέρα αποφάσισε στα 42 του χρόνια να ρίξει την αυλαία της αγωνιστικής του ζωής, αποχαιρετώντας το ορκισμένο του κοινό πάνω στην Petronas του.

Ο Ιταλός αναβάτης πήρε μια τιμητικότατη (δεδομένης της δυναμικής της μοτοσυκλέτας του) 10η θέση στην Βαλένθια, την στιγμή που ο Πέκο Μπανάια πήρε μία ακόμα νίκη, ολοκληρώνοντας μ’ εντυπωσιακό τρόπο το 2ο μισό του πρωταθλήματος.

Η Ducati σάρωσε πραγματικά στην πίστα, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της «έγραψε» το 1-2-3, με τους Χόρχε Μάρτιν και Τζακ Μίλερ να συμπληρώνουν το κατακόκκινο βάθρο και να κλειδώνουν το πρωτάθλημα των ομάδων, μετά και από αυτό των κατασκευαστών.

Μιρ, Κουαρταραρό, Ζαρκό, Μπίντερ, Μπαστιανίνι, Αλέιξ Εσπαργκαρό και, όπως είπανε, Βαλεντίνο Ρόσι συμπλήρωσαν την πρώτη δεκάδα ενός αγώνα που ναι μεν ήταν ιστορικός για την Ducati, όμως προφανέστατα πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Βλέπετε, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μ’ έναν απλό, μικρό θάνατο. Έχουμε το οριστικό και αμετάκλητο “The End” στην πιο «όμορφη ιστορία στα χρονικά του MotoGP».

Ο «Γιατρός» έφυγε με 300 χλμ στην αγκαλιά της επίζηλης λήθης και, πια, δεν υπάρχει κανείς για να μας κάνει καλά.

Μερικές φορές οι «θάνατοι» είναι πράγματι μη αναστρέψιμοι.

Αντίο, Βάλε.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ