Ακουσε πολλά για τις ντρίμπλες του, όμως ο Βραζιλιάνος εξτρέμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξεκαθαρίζει. «Δεν είναι απλά ένα στιλ παιχνιδιού, είμαι εγώ».
Στα 22 του πατά συστηματικά το τερέν του Old Trafford και αν κάποιος κάνει το λάθος να πάει με φόρα πάνω του, κινδυνεύει να διασυρθεί. Ο αριστεροπόδαρος μάγος, Αντονι, σήκωσε πολύ σκόνη για τον τρόπο που ντριμπλάρει και είχε να πει κάτι στους pundits που συχνά μπορεί να τον κατακρίνουν για τον τρόπο που παίζει. Ο διεθνής άσος πήγε σε χρόνο ρεκόρ από τις φαβέλες, όπου έπαιζε ξυπόλητος, στην κορυφαία ομάδα στην Αγγλία και μέσα από το ‘The Players Tribune’ θυμήθηκε τη διαδρομή που για ένα παιδί, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν…
«Μια μέρα, όταν ήμουν 8-9 χρονών, πήγαινα στο σχολείο. Είδα στην αυλή έναν άνθρωπο να κάθεται, ήταν ακίνητος. Μετά κατάλαβα ότι είναι νεκρός. Στην τα λέω αυτά για να το παίξω σκληρός. Οταν είσαι στις φαβέλες, αυτά τα πράγματα είναι η καθημερίνότητά σου. Εκλεισα τα μάτια και πέρασα από πάνω του. Ομως παρά τις δυσκολίες, μου ήρθε ένα δώρο από τον ουρανό. Η μπάλα ήταν αυτή που με έσωσε.
Στις φαβέλες, όλοι παίζουν. Παιδιά, μεγάλοι, δάσκαλοι, εργάτες, οδηγοί λεωφορείου, έμποροι ναρκωτικών, γκάνγκστερ. Εκεί, όλοι είναι ίσοι. Επαιζα ξυπόλητος, τα πόδια μου έτρεχαν αίμα. Δεν είχαμε χρήματα για παπούτσια. Ημουν μικροκαμωμένος, όμως έκανα ντρίμπλες με μια δύναμη που ερχόταν από τον Θεό. Η ντρίμπλα ήταν πάντα μέσα μου, ένα φυσικό ένστικτο. Αρνιόμουν να σκύψω το κεφάλι σε οποιονδήποτε. Εκανα elastico στους εμπόρους ναρκωτικών, rainbow στους οδηγούς λεωφορείων, περνούσα την μπάλα κάτω από τα πόδια των κλεφτών. Δεν έδινα μία για τίποτα. Με μια μπάλα στα πόδια, δεν φοβόμουν κανέναν…
Εμαθα όλα τα τρικ από τους μύθους του αθλήματος. Ροναλντίνιο, Νεϊμάρ, Κριστιάνο. Μια μέρα με είδες στους δρόμους ο διευθυντής της Γκρέμιο και με πήρε στην ομάδα του Futsal. Οταν έφτασα 14 πήρα την ευκαιρία μου στην Σάο Πάουλο. Κάθε μέρα πήγαινα στις προπονήσεις με άδειο στομάχι. Η πείνα για να τα καταφέρω δεν ήταν κάτι που έπρεπε να δημιουργήσω. Ηταν πραγματική. Ομως είχα πρόβλημα με τα συναισθήματά μου. Τρεις φορές βρέθηκα κοντά στο να με διώξουν, αλλά με κράτησαν.
Στα 18 του, όταν ήμουν πια στην πρώτη ομάδα τους, έμενα ακόμα στη φαβέλα. ‘Μόλις σε είδα στην τηλεόραση, τι κάνεις εδώ;’. Με έδειχναν στον δρόμο και με ρωτούσαν. Εναν χρόνο μετά βρέθηκα στον Αγιαξ να παίζω στον Champions League. Χρειάστηκα τρία χρόνια και πλέον είμαι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με ρωτούν συνέχεια ‘πως τα κατάφερες;’. Δεν υπάρχει φόβος, έπειτα από όλα αυτά, δεν μπορείς να φοβάσαι κάτι στο ποδόσφαιρο. Αυτά που είδα μικρός, αυτοί που μας κρίνουν δεν τα έχουν καν φανταστεί.
Στη ζωή, υποφέρουμε πολύ. Ανησυχούμε πολύ, κλαίμε πολύ. Ομως στο ποδόσφαιρο; Με μια μπάλα στα πόδια το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι χαρά. Γενήθηκα για να κάνω ντρίμπλες. Είναι κομμάτι από τις ρίζες μου. Είναι το δώρο που με πήγε από τις φαβέλες στο Θέατρο των Ονείρων. Δεν θα αλλάξω ποτέ τον τρόπο που παίζω. Δεν είναι ένα στιλ, είμαι εγώ…».
