Η Βιγιαρεάλ εξασφάλισε την παρουσία της στα ημιτελικά του Champions League για δεύτερη φορά, όπως έκανε και τη σεζόν 2005-2006, θέλοντας να πάρει εκδίκηση για τον τρόπο που αποκλείστηκε τότε.
Η επιστροφή στις ευρωπαϊκές κούπες
Η περσινή σεζόν έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο στην πρώτη, μάλιστα, χρονιά του Ουνάι Έμερι στον πάγκο της, κατακτώντας το Europa League, το οποίο την έστειλε και στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, διότι από το πρωτάθλημα δεν έφτασε ούτε καν κοντά. Και μάλιστα με ποδόσφαιρο που δεν θυμίζει Μουρίνιο στα καλύτερα του, αλλά με μεγάλα διαστήματα υπεροχής απέναντι σε Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Εν τέλει, η μοίρα δικαίωσε το «Κίτρινο Υποβρύχιο» που σήκωσε την κούπα στα πέναλτι έναντι των «Κόκκινων Διαβόλων». Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε ακόμα ένα μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι της Βιγιαρεάλ να κρίνεται σε πέναλτι. Αυτή τη φορά, ήταν στην πλευρά που ωφελήθηκε, σώζοντας και κατά κάποιο τρόπο την σεζόν, στην οποία τερμάτισε έβδομη στο πρωτάθλημα.
Η πορεία μέχρι τα ημιτελικά
Στους ομίλους κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αταλάντα και Γιουνγκ Μπόις, τερματίζοντας πανηγυρικά στη δεύτερη θέση, στο -1 πίσω από τους πρώτους «Κόκκινους Διαβόλους», και στο +4 από τους τρίτους Μπεργκαμάσκι. Στα κρίσιμα παιχνίδι με την Αταλάντα, εκεί όπου θα κρινόταν και πιθανότατα από την αρχή η δεύτερη θέση, η Βιγιαρεάλ έμεινε αήττητη, με μία νίκη και μία ισοπαλία.
Η Γιουβέντους ήταν η πρώτη αντίπαλος στα νοκ άουτ. Ένα εμπόδιο που δεν φάνταζε τεράστιο, δεδομένων των πιθανών αντιπάλων, αλλά σίγουρα ένα αρκετά απαιτητικό. Στο πρώτο παιχνίδι στην Ισπανία, η ομάδα του Έμερι ξεπέρασε τον εαυτό της και ήταν καλύτερη στο μεγαλύτερο μέρος, όμως ο Βλάχοβιτς την πλήγωσε στο τέλος, για το 1-1 που άφηνε εντελώς ανοικτούς λογαριασμούς ενόψει της ρεβάνς. Παρ’ ότι πήγε στο Τορίνο ως αουτσάιντερ, όχι μόνο δεν έπαιξε σαν τέτοιο, αλλά πέτυχε και μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές της νίκες, συντρίβοντας την Γιουβέντους με 3-0. Μπορεί να μην ήταν τόσο καλή όσο στο πρώτο παιχνίδι, όμως η Βιγιαρεάλ κατάφερε να κάνει γκολ τις φάσεις που έφτιαξε, ενώ ο Ρούλι πραγματοποίησε ακόμα μία μεγαλειώδη ευρωπαϊκή εμφάνιση.
Τα προημιτελικά φαινόταν πως θα είναι ο τελευταίος σταθμός για το «Κίτρινο Υποβρύχιο». Αντίπαλος η τεράστια Μπάγερν Μονάχου. Ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος της δεν θα έδινε ελπίδες στην ομάδα. Αντιθέτως, όχι μόνο την κοίταξε στα μάτια, αλλά και την υποχρέωσε στην πρώτη εκτός έδρας ήττα από τον Σεπτέμβριο του 2017, με 1-0. Ούτε αυτή τη φορά ήταν καλύτερη από την αντίπαλο της, όμως η Βιγιαρεάλ είχε τη θέληση που χρειάζεται σε τέτοια παιχνίδια. Φυσικά, η ρεβάνς του Μονάχου θα ήταν δεδομένα το πιο απαιτητικό παιχνίδι της σεζόν μέχρι τότε. Ένα γκολ του Λεβαντόφσκι στις αρχές του δευτέρου μέρους έδειχνε πως το όνειρο θα τελειώσει εκεί. Ο Τσουκουέζε είχε άλλη άποψη, την πλήγωσε λίγο πριν το φινάλε και έγραψε ιστορία για λογαριασμό των Ισπανών.
Όπως και το 2006, αντίπαλος του «Κίτρινου Υποβρυχίου» στα ημιτελικά μία αγγλική ομάδα (τότε η Άρσεναλ, τώρα η Λίβερπουλ). Τα δύο ιστορικά παιχνίδια έχουν προγραμματισθεί για τις 27 Απριλίου (στην Αγγλία) και στις 3 Μαΐου (στην Ισπανία). Εκεί όπου θα κληθεί να κάνει ακόμα μία υπέρβαση, μεγαλύτερη από όσες έχει κάνει στα 99 χρόνια ιστορίας της. Τι καλύτερο να μπει στη νέα εκατονταετία της ομάδας με μία παρουσία σε τελικό Champions League, και γιατί όχι με μία κούπα.
Ο στρατηγός
Περνώντας στον Ουνάι Έμερι, κατάφερε πάλι να ξεπεράσει τον εαυτό του. Έφτασε στα ημιτελικά του Champions League, κάτι που δεν κατάφερε ούτε με την Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά και ούτε με την Σεβίλλη, στην οποία κατέκτησε τρία Europa League. Μπορεί να πίστευε ότι αυτό το κατόρθωμα στην παρουσία του στους Σεβιγιάνους δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί, όμως είναι δεδομένο ότι η παρουσία στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης με την Βιγιαρεάλ, είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο πιο πάνω. Απέδειξε ξανά ότι οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι το φόρτε του, καθώς δεν έχει καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο στις εγχώριες διοργανώσεις, με καμία ομάδα. Η ερμήνευση αυτού του στατιστικού είναι πως είναι καλύτερος στο να αντιμετωπίζει λίγα παιχνίδια, πιο κρίσιμα, και όχι να τα δίνει όλα κάθε εβδομάδα.
Τα «αστέρια»
Στους πρωταγωνιστές της φετινής πορείας στο Champions League, ο Ζεράρ Μορένο δεν μπορεί να αναφερθεί πρώτος. Είναι το μεγάλο αστέρι της Βιγιαρεάλ, σημειώνοντας δύο γκολ και μοιράζοντας τέσσερις ασίστ. Από κοντά ο Ντάνι Παρέχο, που έχει την εμπειρία μεγάλων ευρωπαϊκών παιχνιδιών, αλλά είναι και ο ενορχηστρωτής της μεσαίας γραμμής. Άξιος αναφοράς είναι ο Ραούλ Αλμπιόλ, που κατάφερε στα 36 του, να αναδειχθεί για πρώτη φορά MVP στο Champions League, και μάλιστα στη κρίσιμη ρεβάνς με την Μπάγερν Μονάχου.
Το συμπέρασμα
Η σεζόν μπορεί εγχώρια να πηγαίνει όπως πέρσι, με την Βιγιαρεάλ να βρίσκεται στην 7η θέση, όμως έγραψε ακόμα μία «χρυσή» σελίδα στην ιστορία της, κερδίζοντας επάξια μία θέση στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Μετά από 16 χρόνια, έχει ακόμα μία ευκαιρία να διεκδικήσει την, κατά πολλούς, σημαντικότερη κούπα στο ποδόσφαιρο. Εάν το καταφέρει, θα μπει στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και ο Έμερι στο πάνθεον της ιστορίας. Ότι και να γίνει, όμως, στο τέλος, αυτά τα δύο παιχνίδια με την Λίβερπουλ είναι γιορτή για μία πόλη περίπου 50.000 κατοίκων, που εδώ και ημέρες, ζει και αναπνέει για αυτά.
