Μιλώντας στην Equipe, ο Ράφαελ Βαράν μίλησε για την κατάκτηση του Μουντιάλ από τη Γαλλία και τα όσα έζησαν εκείνος και οι συμπαίκτες του στο Παρίσι από τους συμπατριώτες τους.
Αναλυτικά όσα είπε ο αμυντικός των «τρικολόρ» και της Ρεάλ:
«Παιδιά, θα κάνουμε κάτι ιστορικό, κάτι το οποίο θα μας συνοδεύει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας», αποκάλυψε πως είπε ο νεαρός στόπερ στους συμπαίκτες του λίγο πριν την έναρξη του τελικού και πρόσθεσε: «Νόμιζα ότι ήξερα το βάρος όσων είπα, όμως αυτό δεν ισχύει (γελάει). Οταν φθάσαμε στην Γαλλία και είδαμε τι συμβαίνει, σοκαρισθήκαμε. Εάν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει. Οταν ήμασταν πάνω στο λεωφορείο, νομίζαμε ότι είχε σταματήσει η χώρα. Είναι καταπληκτικό συναίσθημα. Είδαμε την τρέλα του κόσμου. Εχω κατακτήσει τίτλους στην Ισπανία, αλλά αυτό που αντικρίσαμε στο Παρίσι, δεν έχει προηγούμενο. Είναι σαν να ρέει η ευτυχία στις φλέβες σου»…
Οσον αφορά στο εάν έχει συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, ο Βαράν, σχολίασε: «θα το δούμε σε βάθος χρόνου. Προς το παρόν, ξέρουμε ότι έχουμε γράψει μία ιστορική σελίδα. Γνωρίζουμε ότι αυτή η ημέρα θα μείνει στις μνημες όλων. Και φυσικά, ξέρουμε ότι μεταξύ μας έχει δημιουργηθεί μία άρρηκτη σχέση».
Ερωτηθείς για το τι θεωρεί πως θα έχει μείνει, μετά από σαράντα χρόνια, ο 25χρονος αμυντικός, υποθέτει: «Ελπίζω να μας έχει μείνει η ικανότητα να μπορούμε να κάνουμε μικρές ντρίμπλες, αυτή η επαφή με την μπάλα. Σίγουρα όμως, θα μας έχει μείνει αυτή η κοινή περιπέτεια, αυτά τα συναισθήματα που μοιρασθήκαμε. Και ελπίζω να έχουμε να μοιρασθούμε κι άλλα πράγματα μέχρι τότε».
Κληθείς, τέλος, να σχολιάσει και να συγκρίνει την προς 20ετίας κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου από την εθνική του 1998, ο Βαράν, ήταν σαφής: «Μεγαλώσαμε με αυτήν την γενιά που είναι σημείο αναφοράς για το γαλλικό ποδόσφαιρο. Και ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό για τους νέους. Τώρα θα πρέπει να είμαστε πιό προσεκτικοί, διότι ενδεχομένως ν΄ αποτελούμε πρότυπα. Χωρίς αμφιβολία, η κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου, θα χαρακτηρίσει αυτήν την γενιά. Μεγαλώσαμε με τον Ζιζού και την γενιά του 1998-2000. Δεν αισθάνομαι υπέρμετρη ευθύνη και δεν με πιέζει καθόλου. Το συναίσθημα που επικρατεί, είναι αυτό της τιμής».
