Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης αποχώρησε από τα παρκέ, φορώντας τη φανέλα του Ρεθύμνου. Μιλώντας στην επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ έκανε τον απολογισμό μιας μεγάλης πορείας.
Ο Κρητικός σέντερ έγραψε τη δική του ιστορία στην Betshop Basket League και όχι μόνο. Έπαιξε συνολικά 15 σεζόν στην ελληνική λίγκα, άλλαξε εννέα ομάδες και έβαλε στη συλλογή του πέντε πρωταθλήματα.
Επίσης ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας που πήρε το Χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 2009 ενώ φόρεσε το Εθνόσημο και στους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο.
Και βέβαια, η συμμετοχή του στο ΝΒΑ. Την σεζόν 2006/07 ήταν μέλος των -πάλαι ποτέ- Σιάτλ Σούπερσονικς. Έπαιξε συνολικά 13 παιχνίδια και μάλιστα στα τέσσερα από αυτά ήταν starter.
– Μια μεγάλη καριέρα φτάνει στο τέλος της. Τι είναι αυτό που μένει;
«Αυτό που μένει είναι οι συνεργασίες και οι ανθρώπινες σχέσεις, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οι εικόνες. Τα έντονα συναισθήματα που ζεις ως αθλητής. Και για εμένα είναι και οι εμπειρίες στο εξωτερικό. Οι χώρες στις οποίες έζησα, οι κουλτούρες που συνάντησα. Όλα αυτά μου έμειναν.
Πάντα ήθελα να παίρνω την καλύτερη δυνατή πρόταση που είχα ανεξάρτητα από τη χώρα που ήταν. Οπότε αυτό με οδήγησε σε διαφορετικές χώρες. Ήταν κάτι που προέκυψε, από τις συνθήκες. Δεν είχα πρόβλημα να ακολουθήσω καμία πρόκληση.
Ήταν πολύ σημαντικά όλα αυτά. Τώρα που τελειώνω και κοιτάζω πίσω, χαίρομαι γιατί έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου και κυρίως γιατί έφτασα στα όρια του τι μπορώ να κάνω, έφτασα στο ταβάνι μου».
– Έφτασες μέχρι το NBA, ποιος ήταν ο δρόμος που ακολούθησες;
«Μόνο με δουλειά μπορείς να φτάσεις. Εγώ πάντα είχα υψηλούς στόχους. Δεν συμβιβαζόμουν. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ σε μια μικρή ομάδα και όταν βρέθηκα με επαγγελματικό συμβόλαιο και αποφάσισα πως αυτό θα το κάνω επάγγελμα, δούλευα ασταμάτητα ώστε να φτάσω όσο πιο γίνεται. Και το ΝΒΑ ήταν ένα προσωπικό κίνητρο. Ήθελα να φτάσω εκεί για εμένα. Για να μου αποδείξω πως μπορώ με τη σκληρή δουλειά να τα καταφέρω.
Ακολούθησα τον δρόμο του NBDL. Έτσι το έφεραν τα πράγματα. Δεν με κράτησαν οι Πίστονς (σ.σ. είχε επιλεγεί στο ν. 58 το 2003) που με είχαν επιλέξει στο ντραφτ, οπότε αποφάσισα να μείνω εκεί και να το παλέψω. Ήταν δύσκολος ο δρόμος αλλά ήθελα να ακολουθήσω το όνειρό μου. Με οποιοδήποτε κόστος. Και τα χρήματα δεν είναι το παν. Το να καταφέρεις να φτάσεις στους στόχους σου είναι πολύ σημαντικό.
Η Αμερική ήταν η πιο δυνατή εμπειρία που είχα. Κάτι πολύ έντονο».
– Και στην Ευρώπη ήσουν πάντα σε ομάδες που διεκδικούσαν τίτλους.
«Ο στόχος μου ήταν να είμαι και να παίζω πάντα με τους καλύτερους. Σε όλη μου την καριέρα αυτό κυνηγούσα. Πάντα αποδεχόμουν το ρόλο μου σε μία ομάδα, όποιος κι αν ήταν αυτός αλλά πάντα ο στόχος μου ήταν να παίζω με τους καλύτερους και θα έκανα τα πάντα γι αυτό».
– Πως ήταν να τελειώνεις την καριέρα σου, εκεί που ουσιαστικά άρχισες;
«Το φινάλε είναι στην Κρήτη και είναι πολύ σημαντικό για εμένα, που τελείωσα την καριέρα μου μπροστά στην οικογένειά μου και τους φίλους μου. Είναι το ιδανικό φινάλε για εμένα!
Είμαστε καλοί φίλοι με τον Κωστή Ζομπανάκη και σε εκείνον οφείλω πως ολοκλήρωσα την καριέρα μου στην Κρήτη».
– Πως ένας αθλητής παίρνει την απόφαση να πει πως πρέπει να μπει τέλος; Ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσει;
«Κατ’ αρχήν δεν το αποφασίζεις μέσα μία σεζόν. Το δουλεύεις στο μυαλό σου. Υπάρχει και το θέμα της ηλικίας, βλέπεις το σώμα σου, το μπάσκετ που αλλάζει. Για εμένα ήταν το καλύτερο timing γιατί έχω καταφέρει όλα αυτά που είπαμε και νιώθω απίστευτα γεμάτος. Τελειώνω και μπορώ να πω πως δεν μου λείπει τίποτα στην καριέρα μου. Έχω κάνει όλα αυτά που ονειρεύτηκα και που δούλεψα για να τα πετύχω. Και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό. Δεν έχω κανένα απωθημένο».
– Το μπάσκετ τελειώνει κάπου εδώ για εσένα;
«Τελείωσε οριστικά ως ενεργός αθλητής. Μόνο με κάνα φίλο θα παίζω πλέον μπάσκετ. Υπάρχουν κάποια σχέδια για το μέλλον. Πάντως σίγουρα όχι ως προπονητής».
– Τι είναι αυτό που θέλεις να θυμούνται από εσένα και την καριέρα σου;
«Θέλω να θυμούνται έναν τύπο που κατάφερε αυτό που ήθελε. Και το πέτυχε ανεξαρτήτως κόστους, είτε προσωπικό είτε χρηματικό. Που ακολούθησε αυτό που ήθελε να κάνει…».
