Περίπου ένα 24ωρο έχει περάσει από την τελευταία επέμβαση του Ντοναρούμα στο Wembley, που άφησε άγαλμα μια ολόκληρη χώρα και το φετινό, ιδιόμορφο, Euro δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Φιλοσοφώντας το λίγο παραπάνω κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό έγινε γιατί η φετινή διοργάνωση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μετά από μια πραγματικά εξουθενωτική σεζόν για τους ποδοσφαιριστές το θέαμα τρύπησε κατά πολύ το ταβάνι.
Σε αυτό βέβαια βοήθησε το γεγονός ότι πολλά από τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα συμπεριφέρθηκαν σαν σύλλογοι και όχι σαν εθνικές ομάδες. Ένας μήνας γεμάτος ποδόσφαιρο, τρομερή εναλλαγή συναισθημάτων και φυσικά για κάποιους, ανείπωτη πίκρα. Με λίγα λόγια η απόλυτη ισορροπία, όπως ακριβώς επιτάσσει η συμπαντική θεωρία.
Η αποφράδα 12η Ιουνίου
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους. Για να οδηγηθούμε μέχρι το τέλος ενός όμορφου παραμυθιού που εκτυλίχτηκε σε 12 διαφορετικές ευρωπαϊκές πόλεις, η πλοκή έπρεπε να περάσει από χίλια κύματα. Με δυσκολότερη φουρτούνα αυτή της 12ης Ιουνίου. Σε ένα κλασικό ηλιόλουστο απόγευμα καλοκαιριού, Δανία και Φινλανδία έκαναν την πρεμιέρα τους στην διοργάνωση στο «Πάρκεν» της Κοπεγχάγης. Πέντε λεπτά πριν από την λήξη του πρώτου ημιχρόνου κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα ακολουθούσε.
Ο Κρίστιαν Έρικσεν καταρρέει στο χορτάρι και ο χρόνος σταματάει. Η σιωπή τρυπάει κόκκαλα, η κρισιμότητα της κατάστασης αφαιρεί το οξυγόνο από τον αέρα. Οι στιγμές πρωτόγνωρες και συγκλονιστικές κι ακόμη πιο συγκλονιστική βέβαια η γρήγορη σκέψη και η ανθρωπιά της ποδοσφαιρικής ομάδας της Δανίας. Το ανθρώπινο τείχος χαλάει τα σχέδια των εφήμερων ανθρωποφάγων και το θαύμα είναι γεγονός. Ο Κρίστιαν είναι ζωντανός και όλα τα άλλα είναι περιττά.
Απ’ το αγκάθι βγαίνει ρόδο
Το σοκ ολόκληρης της ποδοσφαιρικής οικογένειας της Δανίας είχε επίδραση σε κάθε κύτταρο. Για πολλούς το τραγικό περιστατικό της πρεμιέρας φάνταζε ως ένα απροσπέλαστο ψυχικό εμπόδιο, ειδικότερα μετά από την απόλυτα δικαιολογημένη ήττα της πρεμιέρας. Τα καλά νέα από το μέτωπο σε συνδυασμό με την φυσική παρουσία του αρχηγού στο προπονητικό κέντρο, αφαίρεσε τα βαρίδια από τα πόδια των παικτών που πέταξαν προς το όνειρο. Το υπέροχο σύνολο του Κάσπερ Γιούλμαν αναγκάστηκε να προσαρμοστεί, να υπερκεράσει και στο τέλος να κατακτήσει όσα δικαιωματικά της άνηκαν.
Ο Δανός τεχνικός διαχειρίστηκε άψογα την απουσία του Έρικσεν στο αγωνιστικό κομμάτι, με την επιθετική της φόρα (10 γκολ σε τρία ματς) να ανακόπτεται στον μεγάλο ημιτελικό. Δεν θα μπορούσε να ζητήσει κανείς κάτι παραπάνω από αυτή την ομάδα. Ειδικά με τον τρόπο που ήρθε ο αποκλεισμός της. Η Δανία ήταν το ιδανικό μαύρο άλογο του τουρνουά, σε αντίθεση με την Τουρκία που απογοήτευσε οικτρά.
Το τέλος μιας εποχής, που δεν… άρχισε ποτέ
Το Βέλγιο είναι, ήταν και θα είναι ένα μυστήριο τρένο. Μια απίστευτη φουρνιά υπερταλαντούχων ποδοσφαιριστών, που ωστόσο φώναζε πως έλειπε αυτό το «κάτι». Η φόρμουλα δεν βρέθηκε σε ακόμη μια μεγάλη διοργάνωση και έτσι η χρυσή φουρνιά των κόκκινων διαβόλων θα κλείσει τον κύκλο της χωρίς να γευτεί την χαρά του τίτλου. Όσα ελαφρυντικά και να προσδώσει κανείς στον Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, με επιτομή τον ανέτοιμο αγωνιστικά Κέβιν Ντε Μπρόινε, η δουλειά του σε βάθος χρόνου παίρνει κάτω από την βάση.
Ο όμιλος του θανάτου ήταν μια κυριολεξία
Από το άκουσμα και μόνο της κλήρωσης, που έστειλε Πορτογαλία, Γαλλία και Γερμανία πακετάκι στον έκτο όμιλο, δεν χρειαζόταν να μασάς φύλλα δάφνης για να καταλάβεις πως εδώ είχαμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Η Ουγγαρία -στα χαρτιά το τονίζω- έμοιαζε σαν τον φτωχό συγγενή της δεδομένης συνθήκης, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό ήταν. Καταλυτική στην εξέλιξη των δρώμενων του τουρνουά, ακόμα και μετά την απουσία της (φαινόμενο της πεταλούδας γαρ) ήταν αυτή που έδωσε τελικά ένα κυριολεκτικό νόημα στην φράση «ο όμιλος του θανάτου».
Ο Σάντος έδειξε αδυναμία στην διαχείριση ενός εξαιρετικά ποιοτικού ρόστερ, η άφιξη του Μπενζεμά σε συνδυασμό με την κακή αγωνιστική κατάσταση του Εμπαπέ μπέρδεψαν τους άλλοτε ευδιάκριτους ρόλους της γαλλικής ομάδας, την ώρα που η Γερμανία σκεφτόταν την μετά-Λεβ εποχή. “Δεν μπορώ να αλλάξω ό,τι έγινε, αλλά μπορώ να επιλέξω τον τρόπο που θα αντιδράσω…”
Πιθανόν να είδαμε την τελευταία παράσταση του Κριστιάνο με την αγαπημένη του «σελεσάο». Αυτό βέβαια που θα πρέπει να τον κρατάει ξύπνιο τα βράδια βέβαια δεν είναι αυτό, αλλά πως η ομάδα του έδειξε ότι μπορεί να υπηρετήσει και άλλο πλάνο στο χορτάρι. Αλλά πως μπορείς να ψέξεις τον άνθρωπο που σου χάρισε το τελευταίο milestone της τεράστιας ποδοσφαιρικής του καριέρας;
But, has it ever been home?
Το σκηνικό ήταν αγγελικά πλασμένο για την Αγγλία. Οι βλέψεις πριν από την διοργάνωση, υψηλές. Με παρακαταθήκη την καλή πορεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, το ατομικό ταλέντο να ξεχειλίζει αλλά και την ασφάλεια του Wembley, το «it’s coming home» φάνταζε πιο κοντά από ποτέ. Η πρωτιά μπορεί να συνοδεύτηκε με αρκετή γκρίνια, ωστόσο ήταν αυτή που σήμανε την παραμονή του ποδοσφαίρου στο σπιτικό του. Μετά το εμπόδιο της Γερμανίας τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό ακόμα και του πιο δύσπιστου φίλου των τριών λιονταριών.
Ήταν το σημείο στο οποίο η σιγουριά εγκαταστάθηκε στις ψυχές του ποδοσφαιρικού κοινού. Εδώ που τα λέμε, ήταν πέρα για πέρα λογικό. Η συντηρητική έως και φοβική οπτική του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ για το λατρεμένο αυτό άθλημα όμως μπορεί να είχε λογική, αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής αποδείχτηκε βαρίδι. Η εμφάνιση και το σκορ κόντρα στην Ουκρανία ήταν το λιγότερο παραπλανητικά. Ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η πρόκριση κόντρα στην Δανία στέρησε από την Αγγλία το αίσθημα της ανωτερότητας.
Και κάπου εκεί ήρθε η Ιταλία για να σφραγίσει την δουλειά. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως η ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι είχε δουλέψει σε ένα πλάνο αρκετό χρόνο και σε αυτό το Euro γευόταν απλά τους καρπούς της επίπονης αυτής διαδικασίας. Ο Ιταλός επέλεξε να αλλάξει το DNA ενός ολόκληρου έθνους και στο τέλος δικαιώθηκε. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και κατοχής, με το συναίσθημα της αμφιβολίας να επικρατεί μετά το πρώτο σοβαρό τεστ κόντρα στην Αυστρία.
Οι επιλογές του Άγγλου τεχνικού, όσο και εάν δεν προκαλούσαν θαυμασμό, ήταν η ειδοποιός διαφορά σε μια εθνική που έχει τραβήξει τα πάνδεινα. Ο τελικός του Euro ωστόσο, ήρθε για να δείξει πως υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό το ρημάδι το άθλημα. Έστω και εάν το έκανε με τον πιο σκληρό τρόπο. Κούπα η Ιταλία μπροστά στο εχθρικό κοινό του Wembley, κούπα-βάλσαμο για τον Μέσι η Αργεντινή, στην καρδιά της Βραζιλίας. Ήταν ένα ενδιαφέρον καλοκαίρι, ίσως και καρμικό δεν νομίζετε;
