Η Πανδημία είναι γεγονός. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Και νομίζω ότι λίγο πολύ οι περισσότεροι το έχουμε αποδεχτεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο Covid-19 πέραν των τεράστιων δυσχερειών που έχει δημιουργήσει στην κοινωνία, πέραν των οικονομικών αναταραχών και φυσικά της απώλειας ανθρώπινης ζωής, έχει πλήξει τον τομέα του αθλητισμού.
Διοργανώσεις, τουρνουά, αγώνες ακόμα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ακυρώνονται κάθε μέρα. Θα ήθελα να σταθώ κυρίως στις επιπτώσεις στον Ερασιτεχνικό Αθλητισμό. Κάνοντας την στήλη Top Of the Village στο περιοδικό μας το Zone Press έχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας της τεράστιας προσπάθειας που κάνουν οι τοπικοί σύλλογοι στο μπάσκετ συγκεκριμένα, για να καλύψουν τα έξοδά τους, να πληρώσουν το προσωπικό τους και να παρέχουν τα απολύτως απαραίτητα στους αθλητές τους, αφού βοήθεια από τις Ενώσεις δεν υπάρχει και τη δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να υπάρξει.
Εξαιτίας της πανδημίας, λοιπόν, οι σύλλογοι στο μπάσκετ αλλά και σε όλα τα αθλήματα έχουν πραγματικά υποστεί σημαντική ζημιά. Όλα τα πρωταθλήματα έχουν σταματήσει από αρχές Μαρτίου και οι αθλητές έχουν μείνει ανενεργοί αγωνιστικά όλο αυτό το διάστημα. Ξεκινώντας από τις επιπτώσεις στους συλλόγους να αναφέρω πως προφανώς οι περισσότεροι χορηγοί θα έχουν αποσυρθεί από τις ομάδες και τα έσοδα είναι μηδαμινά, καθώς ούτε οι ακαδημίες είναι ενεργές και κατ’ επέκταση οι συνδρομές ανύπαρκτες. Πως ένας σύλλογος να μπορέσει να τα βγάλει πέρα όταν με το καλό ανοίξουν οι δρόμοι προς τα γήπεδα και τις διοργανώσεις; Πως θα μπορέσει να υπερπηδήσει αυτό το τεράστιο κενό σε οικονομικό επίπεδο; Είναι σίγουρο πως θα χρειαστεί οι περισσότεροι να βάλουν χρήματα από την “τσέπη” τους για να μπορέσουν να ξεκινήσουν τις διαδικασίες, κάτι που σίγουρα θα είναι πληγή για τους ιθύνοντες των συλλόγων.
Σε ψυχολογικό επίπεδο τώρα. Ένας αθλητής που όλη του η ζωή και η καθημερινότητά του είναι βασισμένη και προγραμματισμένη με βάση το αγωνιστικό του πρόγραμμα είναι φυσικό και επόμενο να βγει τελείως από τη σειρά του και την γλυκιά ρουτίνα του αθλητισμού. Έχω μιλήσει με πάρα πολλούς αθλητές οι οποίοι ξεκάθαρα έχουν επηρεαστεί ολοκληρωτικά από αυτή τη διακοπή και χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά τους άνοστη και άοσμη χωρίς τον αθλητισμό. Όπως θα ένιωθε δηλαδή ο καθένας μας αν του στερούσαν την αγαπημένη του συνήθεια, την διέξοδό του από τις δυσκολίες και τους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής.
Ήταν πραγματικά τόσο δύσκολο και ακατόρθωτο να παρέχονται τεστ σε αθλητές και προπονητές και στους απόλυτα απαραίτητους για να διεξαχθεί ένας αγώνας; Φυσικά δεν μιλάμε για κοινό στις εξέδρες, αλίμονο. Αλλά βλέποντας πως χειρίστηκαν οι υπεύθυνοι άλλους τομείς της ζωής μας που θεωρούσαν απολύτως απαραίτητους και βρήκαν τρόπους να λειτουργούν ακόμα και με τα σκληρά μέτρα, θεωρώ με το ταπεινό μυαλό μου και χωρίς καμία διάθεση αρνητικής κριτικής, πως θα μπορούσαμε να έχουμε βρει τρόπους να λειτουργεί και ο αθλητισμός ακόμα και με ανορθόδοξο τρόπο. Έγιναν τόσες πολλές προσπάθειες για την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση και ξανασυλλογίζομαι, δεν θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε τους αγώνες μέσω Live streaming, όπως συνηθιζόταν πολλές φορές και προ κορωνοϊού ακόμα.
Θεωρώ πως πολλά από τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα θα μπορούσαν να έχουν προβλεφθεί και χωρίς πολύ κόπο να έχουμε πετύχει την διατήρηση της αθλητικής πλευράς της ζωής που είναι αναπόσπαστο κομμάτι και κάθε άλλο παρά πολυτέλεια, αλλά βασική ανάγκη. Είναι μεγάλη αδικία στα δικά μου μάτια και θα τολμήσω να πω και ρατσισμός να μην “ενοχλούμε” Super League και Basket League και να ισοπεδώνουμε τον αθλητή που στην τελική το κάνει για το κέφι του και την προσωπική του θέληση και πεποίθηση να προσπαθεί για το καλύτερο. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε τους λόγους που επιτρέπουμε στις πρώτες κατηγορίες να συνεχίζουν, δεν με απασχολεί καθόλου αυτό στην προκειμένη φάση. Με απασχολεί απλώς αυτή η τόσο μεγάλη διάκριση και η πλήρης υποτίμηση του ερασιτεχνικού αθλητισμού.
Για να κλείσω με μια θετική σκέψη, ελπίζω όταν θα έρθει αυτή η πολυπόθητη έναρξη να υπάρξει κάποια δέηση και βοήθεια σε αυτόν τον τομέα, στους συλλόγους, στους ανθρώπους που ζουν κα εργάζονται για τον αθλητή της διπλανής πόρτας και το ντέρμπι της γειτονιάς.
