Βρισκόμαστε στην τέταρτη αγωνιστική της Basket League και η αλήθεια είναι, πως το πρωτάθλημα μοιάζει να είναι ανταγωνιστικό από την τρίτη θέση και κάτω. Παρακολουθούμε ωραία παιχνίδια, γρήγορο μπάσκετ, όμως απουσιάζει το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο στο πρωτάθλημα μας.
Ο Έλληνας μπασκετμπολίστας δεν υπάρχει πουθενά. Είναι σκληρό έτσι όπως γράφεται, όμως νομίζω η ωμή πραγματικότητα και αλήθεια, ίσως να βοηθήσει το σπορ, να πάει μπροστά. Οι ομάδες μας εμπιστεύονται σε υπερθετικό βαθμό τους ξένους αθλητές και η εξέλιξη των δικών μας παικτών, πάει περίπατο. Μην βλέπετε μόνο τη «λεζάντα» των αιωνίων, όπου κι εκεί δεν έχουν μείνει πολλοί πρωταγωνιστές. Παπανικολάου, Σλούκας μεγαλώνουν, ο Μήτογλου μοιάζει να μπορεί να πάει στο πρώτο επίπεδο κι από εκεί και πέρα το χάος.
Είναι τρομακτικό να βλέπει κανείς τη Basket League και πολλές φορές στις πεντάδες των συλλόγων να μην υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο. Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση του μπάσκετ (ήδη συμβαίνει αυτό), οι προπονητές νοιάζονται μόνο για το αποτέλεσμα (δεν τους κακίζω, να κρατήσουν τη δουλειά τους επιθυμούν) και σε λίγα χρόνια, μην απορήσει κανείς αν τα ρόστερ απαρτίζονται από δώδεκα ξένους. Ο Έλληνας μπασκετμπολίστας δεν είναι πρωταγωνιστής (βρείτε μου μία ομάδα της χώρας μας, που να έχει ηγέτη έναν γηγενή παίκτη) κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην κορυφαία κατηγορία, αλλά και στην Elite League με εξαίρεση κάποιους αθλητές προχωρημένης μπασκετικής ηλικίας.
Θέλετε κι άλλα στοιχεία; Οι μεγάλες ομάδες της Ελλάδος, μαζεύουν όλα τα ταλέντα, δεν τ’ αφήνουν να ωριμάσουν, να παίξουν, να κάνουν λάθη (μεγάλη η μάστιγα των ατζέντηδων, αλλά και των ματαιόδοξων γονέων) κι έτσι οι προικισμένοι αθλητές μένουν στάσιμοι και χάνονται. Η συμμετοχή στα πανελλήνια πρωταθλήματα, τα μόρια και τα παχιά λόγια, κυριολεκτικά έχουν καταστρέψει τα παιδιά μας και δυστυχώς φαίνεται πως αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Η έννοια της παρέας, της ομάδας έχει χαθεί για τα μικρά παιδιά, αφού επηρεάζονται από το περιβάλλον τους και στο τέλος, παρατούν τον αθλητισμό μια για πάντα.
Με θλίβει το γεγονός πως το ελληνικό μπάσκετ, δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο. Οι εθνικές μας ομάδες είναι μέτριες και η μεγάλη Εθνική σε 2-3 χρόνια, θα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, για να βρίσκεται στις μεγάλες διοργανώσεις και δεν υπερβάλλω καθόλου. Η κοινωνία μας δεν βοηθάει, στο ν’ ασχοληθούν τα παιδιά με τον αθλητισμό και οι συνέπειες είναι ορατές στο μπάσκετ, που όσο περνάει ο καιρός η ελεύθερη πτώση ολοένα και μεγαλώνει. Αναπτυξιακοί προπονητές δεν υπάρχουν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και κάπως έτσι διαμορφώνεται μία κατάσταση, όπου οι Έλληνες παίκτες θα έχουν ρόλο κομπάρσου μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Αν δεν αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τον Έλληνα μπασκετμπολίστα, αδιαφορώντας για τις νίκες, τότε θα κατρακυλήσουμε σε όλα τα επίπεδα, συλλογικά και εθνικά, κάτι που ήδη αποτυπώνεται στον παγκόσμιο χάρτη.
