Ως είθισται κάθε χρόνο διεξάγονται οι τελικές φάσεις των πανελληνίων πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων, ενώ ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι και τα τουρνουά των παμπαίδων. Οφείλω να παραδεχτώ πως το μπάσκετ που παίχτηκε, ειδικά στους παίδες ήταν άκρως απογοητευτικό κι άκρως προβληματικό.
Βέβαια πριν περάσω στο αγωνιστικό του πράγματος, ας σχολιάσω λίγο το γεγονός πως η κοινωνία μας πάει από το κακό στο χειρότερο σε θέμα νοοτροπίας κι αξιών. Βλέπεις γονείς να το παίζουν μάνατζερ για τα παιδιά τους, καταργώντας κάθε είδους ηθική, με μοναδικό στόχο να δουν τα παιδιά τους στα πανελλήνια πρωταθλήματα και στις μικρές εθνικές ομάδες. Δεν αφήνουν τους νέους αθλητές, να κάνουν τις δικές τους επιλογές, να ευχαριστιούνται το παιχνίδι πρώτα απ’ όλα, λειτουργώντας εγωϊστικά κι όχι με γνώμονα το καλό των παιδιών τους.
Βάλτε στην εξίσωση πως πλέον υπάρχουν, παράγοντες, πρόεδροι και προπονητές, που τάζουν χρήματα, μόνο και μόνο για να «διαφημίζουν» πως κάνουν έργο στις μικρές ηλικίες και στηρίζουν τη νέα γενιά. Αραδιάζουν λόγια, πως εκτός από εφηβικό, το εκάστοτε παιδί, θα έχει την ευκαιρία του ν’αγωνιστεί στην Elite League (παράδειγμα), μόνο και μόνο για να λένε δεξιά κι αριστερά, πως στηρίζουν την παραγωγική διαδικασία, ενώ δεν έχουν βγάλει έναν αθλητή από τα τμήματα υποδομής τους.
Είναι τέτοια η γύμνια μας στην ανάπτυξη παιδιών, όχι μόνο στην μπασκετική εξέλιξη, αλλά και στην κοινωνική, που έχει χαθεί η έννοια της παρέας, της ομάδας και της αγάπης για το σπορ. Οι περισσότεροι προπονητές στο βωμό της επιτυχίας, ασχολούνται μόνο με την νίκη, η διαμόρφωση χαρακτήρων έχει πάει περίπατο, ενώ θεωρείτε πως είναι τυχαίο πως κανένα νέο παιδί, δεν είναι πρωταγωνιστής στη Basket League ή ακόμα και στην Elite League; Αν εντοπίσετε εσείς κανένα, να μου το μεταβιβάσετε, καθώς το ελληνικό μπάσκετ πηδάει προς τον γκρεμό σε όλα επίπεδα, αγωνιστικά, παραγοντικά και κοινωνικά. Αυτό που είναι φοβερά ενοχλητικό κι απογοητευτικό, είναι πως τα ίδια τα παιδιά από την ηλικία των 14-15 ετών, συζητάνε για μάνατζερ, αλλαγές ομάδων κι έχει χαθεί η έννοια της παρέας. Οι ομάδες βελτιώνουν τους παίκτες όχι οι ατομικές προπονήσεις, όπως είναι η νέα μόδα κι αυτό το ενστερνίζεται και ο κορυφαίος προπονητής της Euroleague Γιώργος Μπαρτζώκας. Από τόσο νεαρή ηλικία, σκέφτονται μεταγραφές, χαλάει το μυαλό τους και στη συνέχεια μένουν στάσιμοι.
Όσον αφορά το τελευταίο, έχετε παρατηρήσει, πως η γαλανόλευκη δεξαμενή, στην ουσία δίνουν βάση όλοι, δεν υπάρχει πουθενά; Σας έγραψα και πιο πάνω παρακολούθησα το πανελλήνιο πρωτάθλημα Παίδων και ειλικρινά μ’ έπιασε απογοήτευση για το θέαμα κι όχι μόνο εμένα, αλλά και σε ανθρώπους του μπάσκετ, που επικοινώνησα και μίλησα μαζί τους. Μηδέν προσωπική φάση, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ρυθμός αργός για τα δεδομένα του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού, ενώ είδαμε και άμυνες ζώνης. Απίστευτο θέαμα και υποτίθεται η ομοσπονδία του Βαγγέλη Λιόλιου, μιλάει για ανάπτυξη κι εξέλιξη του ελληνικού μπάσκετ, κάτι που έχει διαμηνυθεί σε ομάδες και προπονητές. Ο Προμηθέας Πατρών δεν φαίνεται ν’ ασπάζεται κάτι τέτοιο, όπως είδαμε στα Τρίκαλα κι αναρωτιέμαι, αν το λεγόμενο Playbook της ΕΟΚ (το περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια) υπάρχει στη θεωρία μόνο γιατί στην πραγματικότητα έχει γίνει μία τρύπα στο νερό. Κι άλλοι σύλλογοι βαυκαλίζονται πως ενδιαφέρονται για την παραγωγική διαδικασία, όμως είτε κάνουν μεταγραφές, είτε τάζουν λαγούς με πετραχήλια.
Μακάρι να διαψευστώ όμως και αυτό το καλοκαίρι για τις μικρές εθνικές ομάδες θα είναι δύσκολο και πρέπει να γίνει μία σειρά από υπερβάσεις, ώστε να φανούμε ανταγωνιστικοί. Το μπάσκετ που υπηρετούμε δεν συνάδει με τις σύγχρονες επιταγές του σπορ στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ενώ δεν είναι ότι καλύτερο όλες μας τις ελπίδες για διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο να τις εναποθέτουμε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη κι αυτό απεδείχθη στο Eurobasket.
ΥΓ. Επιτέλους ας σταματήσουν και οι αμέτρητες εξυπηρετήσεις και οι λίστες στα κλιμάκια των εθνικών ομάδων. Το κακό έχει παραγίνει και οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι φέρελπις αθλητές.
