Άλλη μία περιπέτεια της Εθνικής Ελλάδος έφτασε στο τέλος της, χωρίς ουσιαστικά ν’ αφήσει το στίγμα της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023. Η Ελλάδα πέτυχε το μίνιμουμ δηλαδή να εξασφαλίσει την παρουσία της στο προολυμπιακό τουρνουά την ερχόμενη σεζόν, όμως κάτι τέτοιο δεν συνιστά επιτυχία. Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφού ο στόχος της απευθείας πρόκρισης δεν επετεύχθη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, όπως είχε δηλώσει ο υπεύθυνος εθνικών ομάδων Δήμος Ντικούδης.
Δεν θα επικαλεστώ το άλλοθι των απουσιών, αφού και η Λιθουανία εμφανίστηκε μισή στο Mundobasket, όμως το μπάσκετ, που πρεσβεύει απέχει παρασάγγας από το δικό μας στυλ, που πλέον είναι εντελώς αναχρονιστικό. Η ομάδα του εξαιρετικού προπονητή Κάζις Μακσβίτις, τρέχει εξαιρετικά το γήπεδο, διαβάζει ότι της δίνει ο αντίπαλός της και σε εκτελεί από την περιφέρεια χωρίς αναισθητικό. Η τακτική να στέλνουμε δεύτερο παίκτη στον Βαλαντσιούνας ή τον Μοτεγιούνας αποδείχτηκε καταστροφική, καθώς δεχτήκαμε σωρεία τριπόντων με τον ίδιο τρόπο. Το heroe ball στο σύγχρονο μπάσκετ, δεν έχει καμία θέση κι είναι κρίμα, που ο Δημήτρης Ιτούδης δεν προστάτευσε τους βασικούς παίκτες, ώστε να τους έχει φρέσκους στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Ουόκαπ ήταν κυριολεκτικά παντού στο πρώτο ημίχρονο και δεν εκμεταλλευτήκαμε την καλή του μέρα, όπως και του Λαρεντζάκη. Στο πρώτο ημίχρονο ναι ήμασταν μπροστά στο σκορ, όμως ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού, πως η εξάντληση ερχόταν να μας κατασπαράξει. Όπερ κι εγένετο.
Η παράδοση άνευ όρων στο τέταρτο δεκάλεπτο θύμισε κάτι από τον περσινό προημιτελικό του Eurobasket με τη Γερμανία κι αυτό βαραίνει τον κόουτς Ιτούδη (καθόλου ωραίο το σχόλιό του για την αμφιλεγόμενη αγάπη κάποιων παικτών για την Εθνική Ελλάδος). Ξαναγράφω πως οι απουσίες είναι για να κρύβουν τα προβλήματα μας κάτω από το χαλί, αφού είναι πια ξεκάθαρο πως το μπάσκετ μας έχει ξεπεράσει κι αυτό ας προβληματίσει τους υπευθύνους της ΕΟΚ.
Δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζουμε σε τόσο μεγάλο βαθμό μία νίκη-πρόκριση επί της Νέας Ζηλανδίας, που απλά περάσαμε στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν αναφέρομαι στους παίκτες προφανώς, γιατί αυτοί ιδρώνουν, κουράζονται και στο τέλος βγάζουν όλη τους την ένταση. Κάντε τη σύγκριση του προέδρου της ΚΟΕ με τον ισχυρό άνδρα της ΕΟΚ και βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματα σας.
Επί τη ευκαιρία θέλω να υπενθυμίσω σε όλους, πως όσοι σχολιάζετε αρνητικά ή θετικά έναν επαγγελματία αθλητή, να θυμάστε πως αυτός χαίρεται ή στενοχωριέται στον υπερθετικό βαθμό. Τα δάκρυα του Κώστα Παπανικολάου μας άγγιξαν, γιατί ο ίδιος αγαπάει παθολογικά την εθνική ομάδα (άφησε τη νεογέννητη κορούλα του στην Ελλάδα) και θα τον τρώει για πολύ καιρό μέσα του, το γεγονός πως δεν βοήθησε όσο ήθελε την χώρα του. Μάγκες σας ευχαριστούμε για την προσπάθεια, τα δώσατε όλα κι ανανεώνουμε το ραντεβού μαζί σας το επόμενο καλοκαίρι.
Η Ελλάδα θ’ αποχωρήσει από την Μανίλα σε λίγες μέρες, όμως εμείς θα συνεχίσουμε να την αγαπάμε και να την στηρίζουμε. Ξέρετε γιατί; Γιατί είναι ο πυρήνας του ελληνικού μπάσκετ, την πονάμε και επιθυμούμε το καλύτερο γι’ αυτήν.
ΥΓ. Νομίζω πως η συνύπαρξη του Ιωάννη Παπαπέτρου με τον mastermind Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, του άλλαξε λίγο το μυαλό και του πρόσθεσε αυτοπεποίθηση.
ΥΓ2. Δυστυχώς ο Μιχάλης Λούντζης δεν άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, σ’ αντίθεση με τους Μωραΐτη και Ρογκαβόπουλο, που στις επόμενες διοργανώσεις, θα δώσουν περισσότερα στην εθνική.
ΥΓ3. Μεγάλη απογοήτευση ο Γιώργος Παπαγιάννης, που φαίνεται εξαντλημένος και τρομακτικά κλειδωμένος ψυχολογικά.
ΥΓ4. Ο Τόμας Ουόκαπ λογίζεται πλέον ως ένας σταρ της Euroleague κι αυτή την αλματώδη βελτίωση, την πιστώνεται ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
ΥΓ5. Άραγε ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους τι να σκέφτεται, βλέποντας τον Ρόκας Γιοκουμπάιτις να πραγματοποιεί τόσο πειστικές εμφανίσεις στη Μανίλα;
