Τέτοια παιχνίδια αρχικά πρέπει να τα δείχνουν σε σεμινάρια σαν δυσφήμηση του αθλήματος. Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, δεν γράφτηκε το παραπάνω επειδή έχασε ο Παναθηναϊκός.
Ούτως ή άλλως, το ματς πήγε στις λεπτομέρειες όπου ένα εύστοχο τρίποντο των πρασίνων από τα 19 που έχασαν, να έβρισκε τον στόχο, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετικό.
Σε ένα ματς που διαρκεί 2 ώρες και ένα τέταρτο, κοινώς 135 λεπτά, περιμένεις να δεις εντυπωσιακές φάσεις, μία ή δύο παρατάσεις και όχι τις ομάδες να προσπαθούν να αποδείξουν ποια είναι πιο εύστοχη από την άλλη στις βολές.
Συνολικά 63 βολές, με την Ρεάλ να έχει 37 προσπάθειες για βολές και 38 για δίποντα, ενώ τον Παναθηναϊκό 26, όσες και σε τρίποντα και τρεις λιγότερες από τα δίποντα. Για αυτή την κακή εικόνα και όχι για την δίκαιη όπως θα γράψουμε και παρακάτω νίκη των φιλοξενούμενων, η ευθύνη είναι αποκλειστικά των διαιτητών που δεν άφησαν σε καμία περίπτωση να παιχθεί μπάσκετ και το σταματούσαν, είτε με τα 57 φάουλ που σφύριξαν ή με τις συνεχείς διακοπές στο παιχνίδι για το instant replay.
Ξεκινάμε λοιπόν από εκεί… Αυτό το μπάσκετ δεν ταιριάζει στον Παναθηναϊκό αλλά κολλάει μια χαρά στην Ρεάλ. Αλλά οι Ισπανοί δεν νίκησαν μόνο για αυτό. Κέρδισαν γιατί για 25’ περίπου λεπτά, ο Παναθηναϊκός δεν είχε βρει λύση στα επιθετικά ριμπάουντ που έπαιρναν και δεν μπορούσε να σταματήσει με τίποτα το post game του Λάσο.
Οι Ισπανοί σταματώντας την δημιουργία του Καλάθη, με ψηλότερο αντίπαλο απέναντι του, ρίσκαραν στο να χάσουν από τον Τζέιμς που παρά τους 20 πόντους δεν βοήθησε όσο μπορούσε, κινδύνευσαν να χάσουν από τους Ντένμον, Πέιν και τον Λοτζέσκι που έκαναν πολύ καλό παιχνίδι και στις δύο πλευρές του παρκέ, αλλά ήταν πιστοί στο πλάνο τους.
Ένα πλάνο που έλεγε πως θα χτυπήσουν κάθε μις ματς κοντά στο καλάθι και από εκεί θα βγουν οι πάσες στην περιφέρεια για σουτ. Κάπως έτσι ο Ρέγιες έφτασε να έχει 18 πόντους με στατιστική που δεν είχε ούτε 10 χρόνια πριν, όταν ήταν στα καλά του, αλλά και ο Αγιόν που έμεινε σχεδόν όλο το δεύτερο ημίχρονο στο παρκέ, ήταν ο πρώτος στις ασίστ της ομάδας του.
Ο Παναθηναϊκός έβλεπε την Ρεάλ να σουτάρει με ποσοστά κοντά στο 60% στα τρίποντα, την ώρα που αυτός είχε λιγότερο από το μισό και όταν έκοψε τις δεύτερες επιθέσεις των φιλοξενούμενων, περιορίζοντας τα χαμένα ριμπάουντ (38-27 το νούμερο), έκανε κρίσιμα λάθη στην άμυνα, με κακές περιστροφές που του κόστισαν στο τέλος.
Όταν δέχεσαι εξάλλου 89 πόντους στην έδρα σου, με όποιον τρόπο και να ναι αυτοί, δεν έχεις δικαίωμα να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Αλλά ο Παναθηναϊκός έδειξε και σε αυτό το παιχνίδι, πως αν βρει ρυθμό και τρέξει, είναι πολύ καλύτερος από την Ρεάλ. Και στην Μαδρίτη αυτό ακριβώς οφείλει να κάνει…
Η ανάλυση του αγώνα
Αν όλα τα παιχνίδια ήταν ίδια, μάλλον η Ρίγα θα ήταν μόνιμη πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά στο μπάσκετ, ακόμα και το ίδιο σύστημα να έχεις σχεδιάσει, δεν μπορείς καν να σκεφτείς όλα τα ενδεχόμενα κατάληξης του.
Ο αγώνας λοιπόν ξεκίνησε με πάρα πολλές αλλαγές από την πλευρά της Ρεάλ, στις οποίες ο Παναθηναϊκός όφειλε να προσαρμοστεί. Αρχικά το μαρκάρισμα του Τέιλορ ή γενικότερα ψηλότερου αντιπάλου πάνω στον Καλάθη. Στέρησε την δημιουργία στον Έλληνα άσο και την γενικότερη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας στον Παναθηναϊκό.
Οι πράσινοι πήγαν σε περισσότερο σετ παιχνίδι, με την ίδια στρατηγική πάντως στην άμυνα. Σφικτά, κλειστά, με ανοικτά τα χέρια για να κλέψουμε μπάλες και πολύ πίεση πάνω στον Ντόνσιτς. Όχι μόνο αγωνιστική αλλά και ψυχολογική. Που απέδωσε κιόλας από τα δύο γρήγορα και ψιλο…χαζά φάουλ του Σλοβένου που τον κράτησαν στον πάγκο. Και αν το ίδιο συνέβη για τον Παναθηναϊκό με τα δύο φάουλ του Τζέιμς, οι πράσινοι είχαν εναλλακτικές στην επίθεση με τον Ρίβερς, ενώ οι Μαδριλένιοι όχι.
Τελείως διαφορετική ήταν και η εικόνα σε δύο τομείς που έκριναν το πρώτο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με 1/6 τρίποντα πριν ο Σίνγκλετον διαμορφώσει το 21-16 της πρώτης περιόδου, ενώ η Ρεάλ που δεν είχε πάρει ούτε ένα επιθετικό ριμπάουντ στα πρώτα 20’ του αγώνα της Τρίτης, είχε πάρει ήδη 6 στα πρώτα 10’ του δεύτερου αγώνα.
Το… ιστορικά μπασκετικό παράδοξο του πρώτου παιχνιδιού, δηλαδή ο αργός ρυθμός να ευνοεί τους Ισπανούς και το γρήγορο παιχνίδι τους πράσινους, ήταν το σήμα κατατεθέν των πρώτων λεπτών της δεύτερης περιόδου, με τον Λάσο να έχει στο παρκέ αρκετά βαρύ σχήμα με Ταβάρες και Ρέγιες και όλες του οι επιθέσεις να γίνονται κοντά στο καλάθι.
Αναγκαστικά ο Νικ Καλάθης δεν μπορούσε να μείνει για πολύ ώρα στον πάγκο, με τον Τζέιμς να πέφτει στην παγίδα της Ρεάλ, που ουσιαστικά του έδινε χώρο για να πάει σε τραβηγμένα ένας εναντίον ενός. Η αλλαγή του, ο Ντένμον, έκανε ακριβώς το αντίθετο και οι συνεργασίες του με τον Πέιν, έδωσαν εύκολους και θεαματικούς πόντους στον Παναθηναϊκό, με τον Αμερικανό σέντερ να μην βοηθάει όμως και στην άμυνα και κυρίως στον τομέα των ριμπάουντ.
Εκεί που η Ρεάλ στο 16’ είχε ήδη 9 επιθετικά ριμπάουντ και την λύση έδωσε η είσοδος του Θανάση Αντετοκούμπο που έβγαλε ενέργεια στις αλλαγές στα σκριν και μακριά από την μπάλα. Οι παλιοσειρές της Ρεάλ, Ρούντι και Ρέγιες ήταν οι βασικοί κίνδυνοι για τους πράσινους, που μετά τις λύσεις που πήραν στην επίθεση από τον Πέιν, ευτύχησαν να έχουν σε πολύ καλή μέρα τον Ντένμον, που σκόραρε, αλλά και δημιουργούσε.
Το καλό για τον Παναθηναϊκό μέσα σε όλα αυτά, είναι ότι δεν είχε χάσει το προβάδισμα. Έστω και μικρό. Η άμυνα του, όσο και αν υπήρχε το τραγικό 22-7 κατά του στα ριμπάουντ, ήταν αυτή που κρατούσε την Ρεάλ πίσω στο σκορ, σε ένα παιχνίδι που πήγαινε στον ρυθμό που ήθελαν οι φιλοξενούμενοι.
Αργό μπάσκετ, πολλά φάουλ (35 βολές σε ένα ημίχρονο και για τις δύο ομάδες είναι πάρα πολλές) και μεταφορά του παιχνιδιού στην ρακέτα. Αλλά είτε με τον Πέιν, ή με τον Ντένμον, οι πράσινοι έβρισκαν τις λύσεις και περίμεναν την είσοδο εκ νέου του Ντόνσιτς στο παρκέ, με τον Σλοβένο λόγω φάουλ να μην παίζει περίπου τα 3/4 του πρώτου ημιχρόνου.
Αυτό το παιχνίδι πάντως αν συνεχιζόταν θα ευνοούσε την Ρεάλ. Με τον Καλάθη να μπερδεύεται με το μαρκάρισμα του Τέιλορ που μάτσαρε καλύτερα στις αλλαγές στα πικ εν ρολ, την Ρεάλ να συνεχίζει να ανανεώνει συνεχώς τις επιθέσεις και τον Τζέιμς να είναι ο μοναδικός κίνδυνος επιθετικά από πλευράς πρασίνων, η Ρεάλ πήρε το προβάδισμα, με τον Ρέγιες και το ψηλό σχήμα του Λάσο να κάνουν την ζημιά. Ο Ισπανός σέντερ είχε προλάβει σε 13’ συμμετοχής να βάλει 18 πόντους, με τον Πασκουάλ να προσπαθεί να βγάλει από το πλάνο της, την Ρεάλ, περνώντας στο παρκέ τους Πέιν και Ντένμον.
Η Ρεάλ όμως είχε πάρει αρκετή δόση ψυχολογίας. Τα ποσοστά της στα τρίποντα με τον Κάρολ και τον Τόμκινς τον έδειχναν περίτρανα. Για μία ομάδα που σουτάρει με 65% στα τρίποντα σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, το να είναι μπροστά στο σκορ, είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Τρίποντα πάντως που δεν έμπαιναν τυχαία, αλλά με την μπάλα να «πατάει» στο ποστ και να φεύγει προς την περιφέρεια. Το ότι ο Αγιόν είχε 5 ασίστ είναι δείγμα του πως προσπαθούσε ο Λάσο να σπάσει το πρες στην μπάλα του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι την ίδια ώρα, θα μπορούσαν να απαντήσουν, αν είχαν καλά ποσοστά από την περιφέρεια, αλλά με 5/17 τρίποντα, θα έπρεπε να βρουν άλλο τρόπο για να πλησιάσουν στο σκορ και να ξαναπάρουν το προβάδισμα.
Αρχικά η άμυνα… Είχαν δεχθεί 32 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά κατάφερνα να κρατήσουν στο μηδέν την Ρεάλ για τα πρώτα 3’ της τέταρτης περιόδου για να ισοφαρίσουν σε 68-68. Εκεί δυστυχώς ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να διαχειριστεί σωστά το υπέρ του μομέντουμ. Οι Ισπανοί έπαιξαν έξυπνα, εκβιάζοντας και σε κάποιες στιγμές τα φάουλ, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν εύστοχος στα σουτ που επιχείρησε και η Ρεάλ γινόταν το απόλυτο φαβορί για τη νίκη, με το σκορ στο 74-80, 3’ πριν το τέλος.
Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάει σε αντάρτικο για να κερδίσει, αλλά ο Τζέιμς έκανε μισή δουλειά και οι Ισπανοί, με υπομονή και πίστη στο πλάνο τους, κέρδισαν δίκαια.
ΥΓ. Ευχαριστώ τον φερελπη Δημοσθένη Συγγούνα για την βοήθεια στον τίτλο…
