Στο μυαλό μου ήταν ξεκάθαρο, πολύ πριν από την έναρξη της σπουδαίας αναμέτρησης στο Μάντσεστερ. Ο Ολυμπιακός το βράδυ της Τετάρτης, ήταν αντιμέτωπος με την μεγαλύτερη δοκιμασία σε αυτή την σύντομη, φετινή του ευρωπαϊκή περιπλάνηση. Και όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και σε ψυχολογικό.
Αυτό ήταν το πιο απαιτητικό κομμάτι του συγκεκριμένου παιχνιδιού που κλήθηκε να δαμάσει, αυτό ήταν τελικά που αποτέλεσε τροχοπέδη στις όποιες ελάχιστες ελπίδες θα μπορούσε να έχει κόντρα στην Σίτι. Εξάλλου φρόντισε να το επιβεβαιώσει και ο Πέδρο Μαρτίνς στις δηλώσεις του, αμέσως μετά την λήξη της συνάντησης.
“Σεβαστήκαμε την Σίτι παραπάνω από όσο θα έπρεπε…”, είπε χαρακτηριστικά ο Πορτογάλος τεχνικός, με το γαμώτο να ζωγραφίζεται έκδηλα στα μάτια του. Ο Ολυμπιακός έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με μηδέν τελικές και μόλις ένα φάουλ σε 45 αγωνιστικά λεπτά. Την ίδια ώρα που άφηνε τους Πολίτες του Πεπ να σουλατσάρουν με περίσσια ευκολία στα πέριξ της περιοχής του Σα. 11 τελικές ένα γκολ και “χειρόφρενο” μετά το 15ο λεπτό, τα πράγματα ήταν πολύ απλά.
Όπως έχω ξαναπεί, η δυναμική του Ολυμπιακού στα ακραία μπακ, φαίνεται να έχει ξεθωριάσει. Και όχι γιατί Χολέμπας και Ραφίνια είναι χειρότεροι ποιοτικά ποδοσφαιριστές από τους προκάτοχους τους, αλλά γιατί εν πολλοίς δεν αποκτήθηκαν για να καλύψουν το κενό που άφησαν οι Ομάρ και Τσιμίκας. Για να είμαι πιο ακριβής, τουλάχιστον ο 36χρονος Ελληνογερμανός μπακ. Ούτε ο Βραζιλιάνος για παίζει ακατάπαυστα στο υψηλότερο επίπεδο ανάμεσα στα ματς του πρωταθλήματος.
Αξιοπρεπέστατα στάθηκαν δεν λέω, παλεύοντας με τα… θηρία και με ένα μόνιμο στόχο στην πλάτη τους, αλλά ο Ολυμπιακός συγκριτικά με πέρυσι υστερεί κατά πολύ σε ταχύτητα. Και όχι μόνο στην συγκεκριμένη θέση, αλλά και συνολικά σαν ομάδα.
Κατανοώ απόλυτα γιατί ο Μαρτίνς επιλέγει να ενσωματώσει το νέο “αίμα” με απαλές και προσεκτικές κινήσεις, που θυμίζουν λίγο την τέχνη της ζαχαροπλαστικής. Και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Η εικόνα της βίαιας ενσωμάτωσης τον δικαιώνει. Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά λόγω των ειδικών συνθηκών της πανδημίας του κορωνοϊού, που πρακτικά δένει τα χέρια των συλλόγων. Τρία ματς, τρία κρίσιμα ματς σε τρεις εβδομάδες, εύλογα καταλαβαίνει κανείς πως δύσκολα η εικόνα θα άλλαζε δραματικά. Αλλά αυτό βλέπουμε, αυτό κρίνουμε.
Το “πέταγμα” των πρώτων ημιχρόνων, που στο ξεκίνημα της συνθήκης αυτής είχε μια βάση, τείνει να γίνει ένα ανεξήγητο φαινόμενο για τον ερυθρόλευκο οργανισμό. Ένα δηλητήριο που διαβρώνει εσωτερικά τον Ολυμπιακό και περιμένει εναγωνίως το αντίδοτο της γιατρειάς.
Γιατί, η διαφορά του δεύτερου μέρους, είναι πραγματικά εξωπραγματική. Από την συντριπτική κατοχή της τάξεως του 76% εις βάρος του και ούτε την υποψία τελικής του πρώτου μέρους, στην μερική ισορροπία του 58-42 αλλά και των 6 απειλών προς την εστία του δεύτερου. Βέβαια σε αυτό πρέπει να προστεθεί και η είσοδος του Μπρούμα, αλλά και η αγωνιστική άνοδος του Καμαρά. Παίκτες κομβικοί για την λειτουργία της ομάδας που δίνουν και λίγη από την χαμένη συνολική ταχύτητα του περσινού συνόλου.
Τα προβλήματα που έχει να λύσει ο Ολυμπιακός και κατά συνέπεια ο Πορτογάλος τεχνικός, σε αυτό το πρώτο κομμάτι μια μεγάλης σεζόν είναι πολλά και ιχνηλατούνται σε πολλούς και διάφορους τομείς. Ο Μαρτίνς μέχρι στιγμής είχε καταφέρει κάτι σχεδόν ουτοπικό. Έχανε πρωταθλήματα, έχανε κύπελλα, έχανε αγώνες, αλλά το απαιτητικό ερυθρόλευκο κοινό έμεινε ικανοποιημένο. Γιατί μπορούσε να διακρίνει την δουλειά, είχε το χάρισμα να σε κάνει να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές. Ο τρόπος που αγωνιζόταν το άφηνε “γεμάτο”. Γεγονός που φαίνεται να έχει ξεθωριάσει στις δυο τελευταίες εκτός έδρας αναμετρήσεις στην κορυφαία διασυλλογική, όχι για την ήττα αυτή καθ’ αυτή, αλλά για τον τρόπο που ήρθε.
Πολλές φορές όμως, δεν χρειάζεται να υπεραναλύουμε τις καταστάσεις. Στην ίδια κατηγορία μπαίνει και η χθεσινοβραδινή αναμέτρηση στην Αγγλία. Ο Ολυμπιακός δύσκολα θα έπαιρνε κάτι από αυτήν, ακόμα και κόντρα σε μια πιο συντηρητική φέτος Σίτι, αλλά θα μπορούσε να βοηθήσει την ψυχολογία του ενόψει της συνέχειας. Προσωπικά, δεν πιστεύω πως αυτή η απαιτητική δυάδα αγώνων θα κρίνει πολλά στην οικονομία του ομίλου. Ο Ολυμπιακός, όταν φυσικά το μυαλό του το επέτρεψε, ήταν ανταγωνιστικός, έκανε την αρμάδα του Πεπ να υποφέρει, αλλά η διαφορά κλάσης ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Όπως σοφά τονίζει ο Όκαμ όταν παρατηρείς ένα δέντρο να έχει ξεριζωθεί μετά από μια θύελλα δεν χρειάζεται να εικάσεις κάτι παραπάνω. Δεν το ξερίζωσε εξωγήινος, απλά ο ισχυρός άνεμος…
