Είμαι από τους φιλάθλους που δεν εντυπωσιάζονται εύκολα και δύσκολα μπαίνω στο τρυπάκι να πλέξω το εγκώμιο κάποιας ομάδας ή κάποιου παίκτη ξεχωριστά. Γι’ αυτή τη δουλειά είναι άλλοι και την κάνουν με τον δικό τους υπέροχο τρόπο, ώστε να παρουσιάζουν το ποδόσφαιρο σαν ένα τέλειο προϊόν που πουλάει, δημιουργώντας «σουπερσταρς από τα Lidl».
Γιατί η κάθε γενιά όπως είναι φυσικό έχει την ανάγκη να πλάθει τους δικούς της Superman, έστω κι αν αυτοί υπάρχουν μόνο κατά φαντασίαν. Ναι Χάρι Κέιν, είσαι ένας από αυτούς στους οποίους πάει η παραπάνω σπόντα αγαπητέ, που στον ημιτελικό -όπως ήταν αναμενόμενο- δεν ακούμπησες τη μπάλα ούτε μια φορά σε 120 λεπτά!
Έχοντας δει κάθε δευτερόλεπτο αυτού του Μουντιάλ από τη φάση των 16 και έπειτα, δεν ξέρω αν είμαι τυχερός που είδα αυτά τα παιχνίδια, δεν ξέρω ακόμη αν νιώθω χαρούμενος και περήφανος που είδα αυτούς τους παίκτες να αγωνίζονται, ξέρω όμως ένα πράγμα το οποίο με αφήνει ευχαριστημένο και γεμάτο.
Γαλλία και Κροατία έχουν φτάσει δικαιότατα στον μεγάλο τελικό χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση από κανέναν και περιμένω με τεράστια αγωνία να έρθει το απόγευμα της Κυριακής. Είναι τόσο δίκαιη η παρουσία τους σε αυτόν τον τελικό, που αν είχε γίνει κάτι το διαφορετικό και αυτές οι δύο ομάδες βρισκόντουσαν στον μικρό τελικό αντί για τον μεγάλο, πάλι θα καθόμουν να τον δω με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το άλλο παιχνίδι. Ειλικρινά.
Αν και αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικά μοντέλα ποδοσφαίρου, αν και δεν προσφέρουν απλόχερα το θέαμα που αναζητεί ο μέσος φίλαθλος, στα δικά μου μάτια είναι οι δύο καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Οι μεν δικαιολόγησαν τον τίτλο του φαβορί ώστε να βρεθούν εκεί, ενώ οι δε αποτελούν την πιο «αναμενόμενη έκπληξη» και η πρόκριση τους επί της Αγγλίας έχει αφήσει μια γλυκόξινη γεύση στο Μουντιάλ.
Ξινή επειδή οι περισσότεροι θα προτιμούσαν μια μονομαχία Γαλλίας-Αγγλίας σε έναν τελικό, γλυκιά επειδή μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι οι Κροάτες πήραν αυτό που άξιζαν αν και δεν είχαν το απαραίτητο Brand Name σαν χώρα για να το κάνουν.
Δεν χρειάζεται να ξαναλέμε τα αυτονόητα, ότι ο Μόντριτς σήμερα που μιλάμε είναι ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου, ότι οι Κροάτες είναι ψυχάρες και μπλα μπλα μπλα. Εξάλλου ο καθένας έχει μάτια για να δει και να κρίνει και τα blogs σαν κι αυτό δεν έχουν δημιουργηθεί γι αυτό τον σκοπό. Δεν μπαίνετε να διαβάσετε για αυτά που είδατε, αλλά για αυτά που δεν είδατε ή που δεν μπήκατε στη διαδικασία να σκεφτείτε.
Σε αυτό το σημείο, κάνω μια παύση, φοράω την περικεφαλαία μου και την ελληνική σημαία και συνεχίζω να γράφω.
Είναι δυνατόν ρε Ουμτιτί αγόρι μου να βάζεις το χρυσό γκολ της πατρίδας σου στο 70ο λεπτό του ημιτελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου και να πηγαίνεις με τους συμπαίκτες σου και να μου χορεύετε σάμπα; Τι σημαίνει τέλος πάντων για εσάς το Μουντιάλ; Αντιπροσωπεύετε ένα έθνος, μια κουλτούρα, μια ιδιοσυγκρασία. Το γνωρίζετε; Μα τι λέω θεέ μου, ούτε οι μισοί από εσάς δεν είστε Γάλλοι! Ας όψεται το χρήμα που σας απλώνουν καθημερινά μπροστά σας clubs και ομοσπονδίες επειδή κλωτσάτε μια μπάλα και τρέχετε σαν μηχανάκια.
Βάζουν γκολ στον άλλο ημιτελικό οι Κροάτες στην παράταση και γίνεται το αυτονόητο. Παίρνει φωτιά η ψυχή τους, γίνονται ένα κουβάρι στο κόρνερ, παίρνουν σβάρνα φωτογράφους, ball boys, πινακίδες, σημαιάκια… Κλαίει ο πάγκος από χαρά, κλαίνε στην εξέδρα οι οπαδοί απο ευτυχία, κλαίμε σχεδόν κι εμείς για τη θεία Δίκη να πάει αυτή η ομάδα στον τελικό που έπαιξε μπάλα κόντρα σε μια ομάδα που κάνει στίβο.
Αυτή η ομάδα της Κροατίας είναι ότι πιο κοντινό στους Έλληνες σε αυτό το Μουντιάλ. Βλέπω στο πρόσωπο του Μάντζουκιτς έναν άλλο Καραγκούνη να φιλάει το εθνόσημο στη φανέλα του, βλέπω άλλους 10 παίκτες να έχουν γίνει μια αγκαλιά λες και έχουν κερδίσει έναν πόλεμο, μετά από 3 παρατάσεις (Δανία-Ρωσία-Αγγλία) χωρίς «ανάκαρα» να γυρίσουν πίσω από τη σέντρα για να τελειώσει το τελευταίο 10λεπτο της παράτασης. Κι όμως, βρίσκουν τα κουράγια και γυρίζουν, ξαναπαρατάσσονται λες και θα συνεχίσουν τη «μάχη του Μαραθώνα» και τελειώνουν τη δουλειά με το μαχαίρι στα δόντια.
Δεν ξέρω τι θα γίνει την Κυριακή στο μεγάλο τελικό, ούτε θα με χαλάσει να το σηκώσει η Γαλλία αν παίξει καλή μπάλα. Οι Κροάτες όμως ήδη μέσα μου, φτάνοντας ως εκεί, θεωρούνται πρωταθλητές.
Υ.Γ. Θίγοντας το θέμα του πάθους στον πανηγυρισμό ενός κρίσιμου για ένα ολόκληρο έθνος γκολ, το μυαλό μου γύρισε στο προηγούμενο Μουντιάλ. Ο Γιώργος Σαμαράς σκοράρει με πέναλτι στις καθυστερήσεις του αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού, χαρίζει την πρώτη πρόκριση στην ιστορία της Ελλάδας στους 16 ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου και φεύγει σφαίρα για την κάμερα, ώστε να πάει να σχηματίσει με τα δάχτυλα του μια καρδιά και να αφιερώσει το γκολ στην τότε κοπέλα του Φουρέιρα… Όχι από την Κόστα Ρίκα που αποκλειστήκαμε μετά, αλλά και με τη Ζιμπάμπουε να έπαιζε εκείνη η Εθνική, με τέτοια νοοτροπία δεν θα είχε καμία τύχη…
